Heftig: Hilde (42) heeft Alopecia: “Binnen zes weken verloor ik al mijn haar”

Haren maken een vrouw extra vrouwelijk en voor velen is ons kapsel dan ook erg belangrijk. Zéker als je een opgeleid kapster bent, is de grootste nachtmerrie natuurlijk dat je kaal wordt. Hilde (42) overkwam dit drama. Voor haar brak zes jaar geleden een ware hel aan. Zij heeft de aandoening Alopecia, een haaraandoening waarbij je plotseling gedeeltelijk of zelfs geheel kaal wordt. “In de eerste week verloor ik bossen met haar: foute boel.”

“Zes jaar geleden begon het allemaal. Van de een op de andere dag had ik extreme haaruitval. Tijdens het borstelen kwamen er haarballen zo groot als een voetbal van mijn hoofd af. Ik leek wel een boom die in de herfst al haar bladeren verloor. Na vijf dagen besloot ik naar de huisarts te gaan. Ik zei dat ik met spoed doorgestuurd wilde worden naar het ziekenhuis want als het zo door zou gaan, zou ik binnen vier weken compleet kaal zijn. Het werden er uiteindelijk zes…”



De oncologieafdeling
“Toen ik bij de dermatoloog in het ziekenhuis aankwam stond ik binnen drie minuten weer buiten met de mededeling: "U heeft Alopecia en dit komt in 90 procent van de gevallen weer goed". Wat nu? "Probeert u dit middeltje maar en loopt u vooral langs bij de Oncologieafdeling voor folders van pruiken." De grond zakte weg onder mijn voeten. Die overige 10 procent waarbij het niet goed komt had ook last van wenkbrauwverlies, wimperverlies en het verliest van overig lichaamshaar, zo vertelde m'n dermatoloog mij. In totale verwarring ging ik weer naar huis met het vertrouwen dat ik vast en zeker bij die 90 procent hoorde waarbij het gewoon goed zou komen…"

De pruik
"Na twee weken ben ik mij gaan verdiepen in het hoe en wat als het echt verkeerd zou gaan. Ik begon te zoeken naar pruiken. Ik vond het vreselijk! Alle pruiken zagen er in mijn ogen niet uit. Te veel, te vol, een te erg kappershoofd. Ik wilde gewoon m'n losse knot of paardenstaart terug. Ik heb een week later toch maar weer een nieuwe afspraak gemaakt. Ik ben toen met mijn zusje pruiken gaan passen. Een afschuwelijk ongemakkelijke situatie. Mijn zusje schrok zich een ongeluk toen ze zag hoe hard mijn haarverlies was gegaan en deed hard haar best mij op m'n gemak te stellen. Na heel veel pruiken te hebben gepast ben ik met lege handen naar huis gegaan. Ik wist het gewoon niet en hoopte stiekem dat het allemaal wel goed zou komen. Weer een week later begon ik er langzaam steeds zieker uit te zien zonder haar. Met lood in mijn schoenen en opnieuw mijn zusje aan mijn zijde ben ik dan toch een pruik gaan halen. Mijn vakantie stond voor de deur en zelfs met sjaaltjes op mijn hoofd kon ik het niet goed meer verbergen. Ik moest nu echt aan een pruik geloven..."

"Helaas wist ik al snel hoe laat het was toen ik een paar weken later ook mijn wenkbrauwen en wimpers verloor. Op het moment van mijn haarverlies waren mijn twee kinderen erg klein (1 en 3 jaar). Het was een heel intensieve tijd met een leuke (maar ook pittige) baan, een stabiele relatie en de zorg voor twee kleine kinderen. Ik realiseerde me al snel dat ik dit niet had kunnen voorkomen. Het zat in mijn systeem met mijn eczeem, allergieën, astma en Alopecia (twee plekjes) op mijn 16e jaar. Ik zie het als dikke pech en bedacht me al heel snel dat ik niet op zoek zou gaan naar een mogelijke genezing/haargroei maar naar het zoeken naar mooie oplossingen voor het probleem.”

De eerste keer naar buiten met de pruik was vreselijk voor Hilde. Ze had het gevoel dat iedereen het kon zien dat ze een pruik op had. "Mensen reageerde wel goed, maar het voelde niet fijn omdat ik er zelf niet blij mee was. Gelukkig had ik in de tweede week van m'n haarverlies al besloten om het aan mensen te gaan vertellen. Dit was niet makkelijk, maar ik zorgde er wel voor dat mijn verdriet eruit kon en ik kreeg begrip van mijn omgeving."
 



Grootste angst
“Mijn grootste angst is dat één van mijn kinderen ook met de aandoening Alopecia te maken krijgt. Hier kan ik ook echt wakker van liggen. Ik hoop dan maar een voorbeeld voor ze te zijn. Voor mijn kinderen maakt het gelukkig totaal niet uit of ik wel of geen haar heb. “Mama blijft mama met of zonder haar”, zeggen ze altijd. Dit heeft mij doen beseffen dat ik hier juist mijn kracht uit moeten halen."

Het hier en nu
"Als opgeleid kapster vond ik, en nog steeds, een representatief voorkomen altijd erg belangrijk. Het heeft me dan ook heel veel moeite, frustratie en geld gekost om tevreden te zijn met mijn oplossingen. Maar uiteindelijk ben ik er wel door geworden wie ik nu ben. Sterker nog, ik heb er mijn werk van gemaakt en begeleid nu mensen met haar- en hoofdhuidproblemen zoals haarverlies en dunner wordend haar in mijn praktijk in het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam (www.LiVageRotterdam.nl). Dit is ontzettend dankbaar werk en het geeft heel veel voldoening. Nu, zes jaar later, ben ik tevreden met mijn uiterlijk. Ook al is dat met plakwimpers, getatoeëerde wenkbrauwen en een pruik. Het is iedere dag weer een klus om alles zo te krijgen, maar het is goed zo."

Bent of kent u iemand met Alopecia? Raadpleeg dan de Alopecia Vereniging en kom in actie voor uzelf of voor anderen.