Mannen van formaat: doe mij een dikkerd!

Een jaar waarin ze stage moeten lopen bij iemand met overgewicht, zodat ze leren hoe ze fatsoenlijk kunnen eten om er wat vet bij te kweken. Pas als ze een gewicht hebben bereikt van boven de 75 kilo, ben ik bereid ze weer in Nederland toe te laten.

Er is werkelijk niets aan om het bed te delen met Magere Hein. Armpjes die ik met duim- en wijsvinger omsluit, benen die kraken als antiek hout en schoudertjes zo dun dat ze knakken bij onverwachte bewegingen. Weer die arm terug in de kom; ik blijf niet bezig!

Een beetje vent heeft wat om z’n lijf. Gewoon een goed portie spierballen, gecombineerd met een schattig buikje. Het hoeft niet zo six-packerig te zijn van mij, liever niet zelfs. Het gaat erom dat ik me als vrouw veilig en geborgen bij hem kan voelen zodra ik bij hem wegkruip. Dat kan nu eenmaal niet bij magere mannen. Tegen een magere man aan gaan liggen, staat gelijk aan een Big Mac naar binnen werken mét je buik uit, terwijl Sonja Bakker toekijkt. Je vóelt gewoon dat het niet de bedoeling is.

Bovendien, daar komt de aap uit de mouw, maken magere mannen dat ik me kolossaal voel. Als het springkussen waar een kind zich op vermaakt, als de gigantische boom die je maar niet omgezaagd krijgt. Ik voel me een sumoworstelaar... Verre van vrouwelijk dus. Sterker nog, wakker worden naast een magere man, maakt dat ik me de Butch voel van de twee. Ik til nog net mijn arm niet op en vraag: "kom je lekker bij me liggen?" om hem vervolgens te verrassen met een ochtenderectie.

Nee. Ik wil een lekkere grote vent. Een gorilla. Eentje van formaat. Alleen op die manier weet ik zeker dat ik beschermd ben tegen Het Grote Kwaad. Bovendien hoef ik mijn buik niet in te houden.