SitC: De monogame vrijgezel

Zo presteerde ik het zelfs een keer om op maandagochtend bij hem weg te rijden om 6.30 uur, thuis te douchen, om te kleden en om 08.00 uur weer op mijn werk te verschijnen. En dat is werkelijk niks voor mij. Ik houd namelijk niet van chaos, tenzij deze georganiseerd is. Ergens in mij schuilt een stiekeme autist. Als ik mijn eigen dagelijkse ritueeltjes niet volgens mijn eigen stramien kan uitvoeren, dan word ik op z'n zachts gezegd nogal onrustig. In combinatie met te weinig slaap, kan ik vervolgens uitblinken als emotioneel wrak of als 'Miss Drama Queen the First - de wereld zal elk moment ten onder gaan'.

Op mijn linkerschouder zit dan ook altijd het georganiseerde, voorspelbare, totaal niet spontane, Autistje. Op mijn rechterschouder bevindt zich de hippie, de vrije en wilde vrouw, de ongetemde, de creatieve en spontane femme fatale, het Wolfje in schaapskleren. Vroeger zaten deze twee dames elkaar nog al eens in de haren (mijn haren), maar tegenwoordig weet de één best wat aan te nemen van de ander.

Autistje tettert boos in mijn oor: 'Ben je helemaal gek geworden?! Je had in je eigen bed wakker moeten worden, uitgeslapen en op tijd opgestaan, nu moeten we nog haasten ook! Ken je verantwoordelijkheden, dit is niet verstandig!' Wolfje rekt zich uit, draait zich nog even een keer om en fluistert lachend: 'You go girl! Vannacht slaap je wel weer bij, de seks was goed, hij is leuk en het leven mooi! Wat een begin van je week, wow!'

Vroeger wist Autistje het altijd te winnen, maar Wolfje is happiger geworden. Ik ben voor persoonlijke groei, voor het wegkomen uit je 'comfort zone', voor het verbreden van je horizon. En dus ging ik zelfs mijn bindingsangst te lijf. Deze man vroeg mij monogaam te blijven, voor zijn eigen veiligheid en gezondheid, zoals hij dat zelf noemde, maar ik begreep dat het eigenlijk was omdat hij mij voor zichzelf wilde houden. Natuurlijk ontkende hij dit. Maar het maakte mij niet uit, want hij verveelde mij niet. Ik had het leuk met hem. Voelde mij speciaal en geborgen. En had plezier. Daarvoor wilde ik best wel monogaam zijn.

Op een ochtend werd ik naast hem wakker en werd overspoeld door iets wat ik niet goed kende, maar een gevoel dat ik me vaag herinnerde. Al mijn moed bij elkaar rapend vertelde ik hem de ernst van de zaak: ik was verliefd geworden. De dagen die volgden waren verwarrend voor me. Zodra ik het had uitgesproken, had ik het alweer Spaans benauwd gekregen.

Ik belde een vriendin. Zij was mijn vrijgezelle licht in de duisternis, in deze jungle van emoties. "Ik denk dat ik verliefd op hem ben, ik voel me zo heerlijk bij hem, kijk ernaar uit hem te zien, bij hem te zijn. Maar als ik weg ben, dan zie ik zo veel andere mannen op straat lopen en dan wil ik mijn sexy laarzen weer aan, mijn rode lippenstift op en heel graag kennis met ze maken..."
"Dan ben je niet verliefd. Als je werkelijk verliefd op hem bent, dan heb je geen behoefte meer aan anderen. Het is heel logisch dat je dit voelt, want de laatste keer was immers vijf jaar geleden." Ik was een monogame vrijgezel geworden. Natuurlijk had ik het benauwd. Dat is hetzelfde als een vis vragen of hij op het land wil gaan leven.

'Psst, Autistje...'  zei Wolfje, 'volgens mij gaat ze weer een sprong in het diepe wagen.'
'Het zat er al aan te komen, hè Wolfje, maar gelukkig heeft ze haar zwemdiploma en rond deze tijd van het jaar is het water lang niet meer zo koud.'

Kimalou (25) is single en geniet daar met volle teugen van. Ze houdt ons wekelijks op de hoogte van haar avonturen als vrijgezelle vrouw in de grote stad. Lees ook haar eerdere columns!