Interview: Little Boots
De wieg van Victoria Hesket stond in het kustplaatsje Blackpool. Muziek was al in haar leven toen ze vijf jaar was en van haar moeder naar pianoles mocht. Daar ontdekte ze de magie van de zwart-wit toetsen en van de klanken die je uit het grote zwarte instrument kon toveren. "Ik raakte helemaal in de ban van muziek. Voor mij waren er op school geen pauzes. Dan zat ik opgesloten in de muziekkamer en oefende net zo lang tot mijn vingers pijn deden. Thuis verdiepte ik me in de muziekcollectie van mijn ouders en ontdekte naast pop, rock en dance ook jazz en klassiek. Ik ging naar alle concerten die er maar in de buurt waren: van meidengroepen tot punkbandjes en progressieve groepen." Ook waagde Victoria zich aan het populaire programma Pop Idol waar ze het nummer Feeling Good van Nina Simone vertolkte. "Verkeerde beslissing of niet, ik kon mijn talent wel aan miljoenen mensen laten zien. Ik was pas zestien en had ook nog geen weet van de popmuziek. Ik móest en zou winnen: dat was mijn doel. Uiteindelijk lag ik er al na drie rondes uit. Ik dacht dat ik doodging... Echt waar! Mijn hele wereld stortte in. Als ik er nu op terugkijk zie ik ook wel in dat die talentenjacht weinig voorstelde." Op een geven moment wilde Victoria ook met haar eigen muziek op de voorgrond treden. Keyboards en piano bespeelde ze als geen ander, maar ze had ook een stem nodig bij die muziek. Vanaf dat moment ging ze ook haar eigen vocalen meer ontwikkelen. "Mijn eerste band heette Dead Disco. Na een aantal geflopte singles was het hoog tijd voor verandering. Ik wilde dolgraag een act neerzetten die origineel en nieuw was. Ik was intussen verslaafd geraakt aan synthesizermuziek en alles wat met de eighties te maken had. In Japan had ik een Yamaha Tenori-on besteld, een vintage synthesizer die je bedient met een soort pen en die werkt met een matrixschermpje dat 256 tonen kan produceren: echt heel bijzonder." Al snel was Little Boots geboren, gebaseerd op de oude film Caligula wat latijns is voor Little Boots. Victoria probeerde op internet zoveel mogelijk aandacht te trekken met haar muziek. Dat deed ze met covers als Wearing My Rolex van Wiley en met What Is Love van Haddaway. "Ik verwachtte er helemaal niks van. Toch was ik in een paar maanden tijd een van de meest bekeken Britse YouTube artiesten! Dat kwam vooral nadat mijn manager het nummer Stuck On Repeat had laten 'lekken' naar allerlei veelbekeken blogs. Mijn demo's gingen opeens van hand tot hand en kwamen uiteindelijk terecht bij Warner Music die me een contract aanboden! Toen kon ik aan de slag met mijn debuutalbum Hands." Het was het nummer Stuck On Repeat waardoor het hele circus ging draaien. "Ik werd gehyped en bejubeld en opeens voor optredens en festivals gevraagd... Het was gelukt!." De muziek van Little Boots klinkt als nu-disco, space-pop, electro en R&B en heeft een belangrijke eighties invloed. Wat heeft een jonge vrouw van 25 toch met deze tijd? "De eerste keer dat ik Giorgio Moroder of Human League hoorde raakte die muziek me meteen. Veel mensen beschrijven de muziek uit die tijd als donker en koud, maar ik vind dat juist niet. Ik heb er veel meer mee dan die saaie indiebandjes van nu." Het gaat goed met Little Boots, ook bij ons. Ze stond onlangs nog op Lowlands en verzorgde een concert in de Melkweg. Het is echt een optreden dat je móet zien: dansbaar, dynamisch en vol overgave gebracht. Zeker niet zomaar een van de vele nieuwe popmeisjes die er nu rondlopen. Alweer een talent om in 2010 goed in de gaten te houden. Hands |