Het eerste album
Niet veel later zit Together Alone in de cd-speler en verovert deze ware rockchick onze harten. Ze heeft alles wat we liefhebben én verafschuwen: ze doet wat ze wil, wat haar prima lukt, en trapt tegelijkertijd 
overal tegenaan. We zijn fan, maar ook een beetje bang. Is het terecht? We hebben geen tijd om er over na te denken: dit is muziek om keihard op los te gaan: 'You can set me freee-hee, you can bee, who you wanna-bee-heee!', 'It's o-so hard, it's so hard!' of 'But hey here I come, I'm the show's main attraction. I'm a beautiful creature...' En dat is ze.
Urban Solitude
1999: op de achterbank van onze auto, ergens op het eiland Texel, naast mijn beste vriendinnetje en mijn broers. Het album Urban Solitude schalt uit de boxen. We verbergen de opkomende tranen tijdens Michel, schreeuwen R U Kiddin' Me tot mijn moeder begint te gillen, rocken op The Dark en genieten van Body Brain.
Verloren liedjes
Dan volgen de Lost Tracks: een cd én video-dvd, waarvan enkele nummers werden opgenomen in een keuken in Portugal, met een gewone DAT-recorder. Het is zwijmelen geblazen, met de akoestische versie van Love; het prachtige duet I Alone met Sarah Bettens en een reggae versie van Nobody's Wife.
De comeback
Anouk knalt door: in 2002 verschijnt Graduated Fool. Vooral het nummer Hail weet mij - keer op keer - mee te nemen naar wat lijkt een andere dimensie. Dan vertrek ik voor een jaar naar Nieuw-Zeeland, om bij thuiskomst te horen dat 'Anouk weer helemaal terug is met een te gek nummer!' Niet veel later klinkt Girl op de radio, erg blij word ik er echter niet van. Het vierde studioalbum van de Haagse zangeres, Hotel New York, schaf ik niet aan, al verlies ik mijn hart wederom aan Jerusalem, Lost en One Word. Na een paar weken ben ik de nummers echter meer dan zat en draai ik het volume uit wanneer ik de beginklanken ontwaar: ik bedank voor Anouk.
Tegenvallers
Van haar live-concerten en het album Anouk Is Alive, krijg ik dan ook weinig mee. Who's Your Momma laat ik links liggen. I Don't Wanna Hurt zingt lekker mee, maar ik houd het liever bij de vertrouwde 'klassiekers'. Good God? Nee, bedankt! Concerten in het Gelredome, Modern World? Doe mij maar weer Mood Indigo.
Onverslaanbaar
Maar dan, rommeldebom, is daar For Bitter Or Worse. Een plaat die ik meerdere keren moest draaien om deze te leren waarderen, niet té vaak -dan gaat ook deze vervelen- maar zodra ik de eerste klanken hoor, stijg ik op en vergeet ik waar ik mee bezig ben. Deze plaat is anders dan de vorige: Anouk krabbbelt weer op! Ik druk mijn tranen weg tijdens Hold On, ga los op In This World, draai Three Days In A Row tot ik er helemaal zat van ben en betrap mijzelf dat ik luidkeels op de fiets zit te zingen: 'So you think you'd like to be be in my shoes..' Het album heeft een grandioze cover (denk: bloed, blauwe plekken en een angstaanjagende, doordringende blik) en maakt duidelijk dat Anouk niet zomaar verstoten wordt door de 'nieuwe garde'. Echte hits vallen helaas niet te bespeuren, het is een beetje eenheidsworst en de teksten zijn niet bijster diep. Het genot zit hem eerder in de speciale effecten als het gebruik van diverse koortjes, een orgeltje en de percussie. Deze doen de stem van Anouk goed uitkomen. En toch... grijp ik aan het eind van de dag terug op de eerste twee albums die Anouk uitbracht: ware klassiekers in mijn ogen, iets dat mijn oren beamen.
Nog één leuk feitje tenslotte? Anouk is weer zwanger, van harte gefeliciteerd!
