Interview: Julia Samuel

Media 15 jaar geleden door Dagmar

Julia op tv
Julia kwam op jonge leeftijd, samen met twee andere dames waaronder Caroline Tensen, bij Veronica terecht als kanshebber om presentatrice te worden. In eerste instantie leek het haar vreselijk om te presenteren, maar er werd een mediaopleiding bij het traject aangeboden en als er iets te leren valt, is deze dame van de partij. Julia dacht dat ze toch nooit als presentatrice uitgekozen zou worden, maar dat één van de andere meiden de gelukkige zou zijn. Dat had ze verkeerd gedacht: "Aan het eind van de opleiding, dat was in november 1985, belde Rob Out en hij vroeg of ik naar Hilversum kon komen. Ik maakte me geen zorgen, want ik was ervan overtuigd dat ik het toch niet zou worden. Hij zei: 'We moeten nu kiezen en het gaat tussen jou en Caroline, maar we kunnen niet kiezen. Jullie worden het allebei!' Ik vond het verschrikkelijk toen hij dat zei. Werkelijk afschuwelijk! Hij vertelde me dat ik op 2 januari 1986 voor het eerst zou moeten omroepen. Dat was het begin van mijn televisiecarrière..."

Julia en haar gezondheid
Het presenteren ging Julia erg goed af, maar met haar gezondheid ging het stukken minder. Op 26-jarige leeftijd kreeg ze namelijk te horen dat ze keelkanker had. Gelukkig was ze er in een vroeg stadium bij en kon ze met de juiste medicatie snel genezen. Binnen een half jaar was Julia weer de oude: "Het was een heel klein, naar voorproefje van wat mij veel later nog te wachten stond. Het was een moeilijke periode, maar alles was gelukkig weer erg snel voorbij." Julia is altijd onder controle gebleven en kreeg jarenlang te horen dat alles goed was, tot in 2001...

In 2000 voelde de presentatrice al een knobbeltje in haar borst, maar ze was met duizend dingen tegelijk bezig: verhuizen, haar tandheelkundig instituut en ze maakte samen met Engelsman David Robertson een documentaire over Drive Against Malaria; een organisatie die zich inzet voor de bestrijding van malaria. Kanker kon ze er dus echt niet bij hebben en Julia wilde er dan ook niets van weten. Ze voelde het knobbeltje wel steeds groter worden en het werd steeds zwaarder om te doen alsof er niets aan de hand was. Op een gegeven moment kon ze er niet meer omheen: "Ik had borstkanker en er werd mij verteld dat ze me niet konden helpen, omdat er een wachtlijst was. En ik kan je vertellen dat dat een gigantische klap in je gezicht is! Je voelt je op zo'n moment enorm in de steek gelaten. Ik moest meteen terugdenken aan de documentaire over malaria die ik met David in 1999 had gemaakt. Ik zag daar stervende kinderen met moeders die malaria hadden en toen was ik degene die moest zeggen: 'Sorry ik kan je niet helpen, want ik heb geen medicijnen.' Toen ik dat zelf te horen kreeg, wist ik hoe dat voor die mensen daar gevoeld moest hebben... Ik zou nooit meer terug kunnen gaan naar Afrika zonder medicatie. Ik kan niet kijken naar stervende kinderen en moeders zonder ze kunnen te helpen, terwijl ik weet dat het reddende medicijn slechts 85 cent kost."

Julia en malaria
Julia voelde nu wat die mensen doormaakten (en nog steeds doormaken) in Afrika en dat zorgde ervoor dat haar strijd tegen malaria sterker werd. Helemaal nadat ze in 2005 zelf malaria kreeg en er in 2006 bijna aan bezweek. Julia kreeg hersenmalaria en had dat niet door, doordat het virus haar denkvermogen aan had getast.
Malaria bouwt zich in je lichaam op en wanneer je duidelijke symptomen krijgt (hoge koorts), heb je nog maar 24 uur om medicatie in te nemen. Ben je te laat, dan ga je dood. Malaria zorgt ervoor dat je geestelijk gehandicapt raakt. Als je in Afrika mensen of kinderen raar ziet schudden met hun hoofd en vreemd gedrag ziet vertonen, dan komt dat hoogstwaarschijnlijk door de malaria die blijvende gevolgen achterlaat. Er gaan elke dag wel 3000 tot 4000 kinderen onder de vijf jaar dood aan malaria en daar wordt amper tot geen aandacht aan besteed. Het vergt veel meer levens dan HIV of kanker, maar de publiciteit blijft uit. Dat is iets wat Julia niet kan uitstaan: "Ik had net een kind begraven dat bezweken was aan malaria toen een professor me vertelde dat er wereldwijd twee blanke mensen waren overleden aan een bepaalde griep: de wereld stond op zijn kop. Mijn haren gingen daar echt recht van overeind staan! Het is echt discriminatie. Twee blanke mensen die overlijden krijgen de aandacht, maar al die duizenden kinderen in Afrika dan? Voor de Wereld Malaria Dag haalt iedereen zijn schouders op... Dat vind ik onvoorstelbaar! We hebben het wel over de armoedebestrijding in Afrika, maar armoede is direct verbonden aan malaria. Een ziek persoon kan niet werken en wie niet werkt heeft geen geld om medicatie te betalen: het is een vicieuze cirkel waarin deze mensen zich bevinden en daar komen ze zonder ons niet uit."

Julia schrijft
Julia heeft het boek Niemand weet waar ik ben geschreven om meer aandacht te genereren voor malaria. Ze wil mensen op de hoogte brengen van het malariaprobleem en laten weten wat deze ziekte veroorzaakt in Afrika. "Ik doe er echt alles aan om malaria onder de aandacht te brengen. Echt alles! Ik zie daar zo veel leed... Als ik nu pijn heb, dan is dat niets vergeleken met hun pijn. Ik moet niet kankeren over mijn kanker. Waar zij doorheen gaan: petje af," aldus de blondine.

Julia's levensles
Julia heeft veel geleerd van haar ziekte en werk in Afrika. Ze weet nu dat je geen geld nodig hebt om gelukkig te zijn: met liefde en aandacht van andere mensen kom je al heel ver. Ze vindt het belangrijk om optimaal van het leven te genieten, want er kan ook een tijd komen dat je dat niet meer kan. Er zijn mensen die het niet zo hebben getroffen en het is belangrijk om daar bij stil te staan. "Wat er ook gebeurt, er is overal een oplossing voor. Pak alles aan wat je voor de voeten komt, als je ziek wordt kan dat niet meer. Je moet nooit opgeven, wat er ook gebeurt. Het leven is een feestje dat je moet vieren. Ik hou van het leven. Absoluut! Maar laten we de andere mensen niet vergeten."