Doldwaze dagen

Slaat de Hema op hol, dan slaan wij vrouwen eveneens op hol. De zon is nog maar net opgekomen of men staat met een dik gevulde portemonnee tussen een in trance geraakte hysterische massa, tegen de winkeldeur aangeplakt, teneinde al binnenstormend als eerste die ene jas, gratis kopje koffie of echt lederen tas met korting te bemachtigen, al moeten we het uit de handen van onze buurvrouw grissen of geraffineerde ellebogen uitdelen.

Ofschoon wij vrouwen van nature sociale wezens zijn, we ons wegcijferen voor ons gezin, klaarstaan voor onze vriendinnen, verjaardags- en kerstkaarten versturen naar Jan en alleman, we de leukste, liefste en alleraardigste collega, moeder, (schoon)dochter en echtgenote proberen uit te hangen en we tegen het kroost zeggen: 'Koop maar van je zakgeld. Nee, het geld groeit ons niet op de rug. Ga er maar voor sparen. Je mag niet slaan. Schelden en vloeken evenmin. Op je beurt wachten! Voordringen is niet netjes,' gooien we onze welgemanierdheid, omgangsvormen, etiquettes en principes zonder schroom overboord zodra het warenhuis een aantal keer per jaar een paar kartonnen oranje borden ophangt waarop met koeienletters '50% korting' en 'Alleen vandaag!' staat te prijken.

Al elkaar opzij duwend, over elkaar heen tuimelend en in de cosmeticabakken graaiend denken we: 'Pleur op trut, die heb ík als eerste gezien!' Een chic warenhuis wordt gemuteerd in een gekkenhuis bestaande uit doldwaze koopverslaafden, in een roes op zoek naar geluk en het ontvluchten van de dagelijkse sleur. De Bijenkorf verandert in een heus wespennest. Van een economische crisis is opeens geen sprake meer. Terwijl je een leuke pump ontdekt en je op zoek bent naar de andere, zal blijken dat deze al aan de voet van een ander zit. De echte diehards hebben echter een broek reeds gepast vlak voor de uitverkoop of hebben zelfs een shoproute uitgestippeld. Hoe hebzuchtig kun je zijn.

Er was een tijd dat geld lenen taboe was. Geld lenen, dat deed je niet, er werd gespaard. Vandaag de dag staan we gerust in het rood voor dat ene lingeriesetje en het zoveelste paar laarzen, intussen onze schuldgevoelens wegwuivend met excuses als: 'Het was maar voor de helft van de prijs', en 'Ik kan morgen wel dood zijn'.

Wie houdt nu eigenlijk wie voor de gek? Wat als we morgen nog leven? Dat we ondanks de vele koopjes en kortingen helemaal niets hebben bespaard maar juist fors hebben uitgegeven dat weten we dondersgoed, maar dat deert ons niet, of we vergeten het gemakshalve. En al deert het ons wel, dan stoppen we die gedachte vlug weg. En met diezelfde snelheid verstoppen we, bij thuiskomst, schuldbewust al onze impulsaankopen achter in de garderobekast, om een wat-heb-je-nu-weer-gekocht-was-dat-nou-nodig-donderpreek van manlief te voorkomen en de volgende dag te kunnen zeggen: 'Joh, dat jurkje heb ik al tijden geleden gekocht, zie je dat nu pas?'

Wie wel van winkelen houdt, maar allergisch is voor samengeklonterde mensenmassa's, wordt aangeraden dit soort dagen te mijden als de pest. Je incasseert niet zozeer kortingen, als wel slechts hartkloppingen, een lege portemonnee, een prekende eega en rode vlekken in je nek. Doldwaas zou je ervan worden. Laat staan gelukkig.