Deel 4: Genieten van Buenos Aires
|
Van alles wat er op straat gebeurt, of in de metro, of ja... van mijn grote liefde in het Hospital. Buenos Aires is huge! Met 14 miljoen mensen is het inwonersaantal bijna gelijk aan heel Nederland en dat in één stad gepropt. Elke wijk heeft z'n eigen sfeer. Neem bijvoorbeeld Recoleta, de wijk met de duurste grond en het graf van Eva Perón. Niet zomaar een begraafplaats: noem het maar een dorp met huisjes, straatjes en raampjes waardoor je de kisten zo kan zien. La Boca is het toeristenwijkje met zijn beroemde gekleurde huisjes: heel lieflijk overdag, maar levensgevaarlijk in de nacht. San Telmo heeft op zondag de beroemde antiekmarkt met troepjes, souvenirs, tangodansers, goochelaars en lopende verkopers die koud water, empanadas of verse jus aanbieden. Heerlijk om er rond te struinen in het zonnetje met 'n maracuya-ijsje van de Freddo.
Om je echt even Argentijn te voelen, moet je 't minst aantrekkelijke tl-verlichte restaurantje binnenstappen waar het bomvol zit met stelletjes die, net als wij, aan het buffet gingen voor 15 pesos (ongeveer 3,50 euro). Ge-wel-dig! In de metro zie je de leukste dingen: lieve oude opa's die opstaan voor omaatjes. Een muzikant die binnenstapt, zijn stoeltje uitklapt en ongegeneerd begint te spelen. Knappe mannen. Mannen die vrouwen altijd voor laten gaan. Entertainers waar iedereen voor klapt en in de spits, als het he-le-maal bomvol zit en iemand zichzelf er toch nog tussenwurmt, is er níemand die klaagt: iedereen is vriendelijk. Zelfs staat iedereen netjes in de wachtrij voor de bus waardoor er lachwekkend lange rijen door de straat ontstaan.
Na reizen met soms onhygiënisch eten had ik een klein -niet ernstig- buikprobleem. Het werd dus tijd voor een ziekenhuisbezoekje. Daar zit je dan: wéér twee uur wachten, want ja, op z'n Argentijns gaat alles rustig aan. En toén (zet je verstand even op slow motion) ging de deur open met 'n windvlaag over me heen en oei, stond me daar even een verschijning! De Argentijnse dokter McDreamy, inclusief Prodent-glimlach, voor mijn neus. Was ik even blij dat zélfs de dokters je een kus geven! Die twee uur was ik al vergeten. Na wat vragen van mijn kant moest hij een jaar of 40 zijn geweest (ik geef 'm 25!). Jammer. Om even aan de stad te ontsnappen zijn we een dagje naar Tigre geweest. Lieflijk plaatsje met watertjes en bootjes om de huizen te bereiken. Ook Uruguay was onze dagtrip. Met de boot inclusief winkels, restaurant én tangoshow zijn we overgestoken naar Colonia. Hoe geweldig was het dat na de tangodans een emotionele opa het podium o Inmiddels ben ik het vliegtuig al ingestapt en via Auckland -yes, heb de grond van New Zealand gekust- naar Sydney gevlogen. Wat een uitzicht over de stad! Heb mijn familie, mams neef, opgezocht en zit nu in het vakantiehuisje aan het strand, genaamd Nelson Bay. De kids hebben zomervakantie. Totaal anders: omschakelen naar een andere cultuur, een ander dagritme. Maar echt onwijs gaaf. Het plan hierna is een paar dagen Sydney, dan de oostkust afreizen naar Cairns. Nieuw continent, nieuw avontuur! Ik heb er zin an. |
Palermo is de wijk met chique clubs, restaurants en originele kledingboetiekjes. Het heeft een dierentuin tussen de flats, parken waar ijscofietsjes en geurende choripankarretjes staan. Elke dag lopen, skaten en rennen de Porteños -inwoners van BsAs- hier rondjes. In deze wijk, waar ook de serie Julia's Tango is opgenomen, heb ik gewoond. De laatste twee weken samen met Fleur, een leuke meid uit Zeist die ook plannen heeft om volgend jaar medicijnen te gaan studeren. Het voelde als ons thuis. De groentejongens onder ons stonden elke ochtend al klaar met een zakje aardbeien, de bakker op de hoek kon onze bestelling wel dromen en de ijssalonjongen leerde steeds meer Nederlandse woordjes.
Een mooie highlight was Kerst in de zon! Met kerstboom en Feliz Navidad-songs op de achtergrond maakten Fleur en ik een 1e kerstdagdiner voor vrienden. De inkopen doen alleen al was een belevenis! Met 'n kar vol bife de lomo, wijnen, groentes en champagnes stonden we bij de kassa. Ineens begon de menigte te klappen en wij, enthousiaste toeristen, natuurlijk blij als we zijn meeklappen. Nadat de rijen steeds langer werden, we al een half uur geen meter waren verplaatst en er cola werd uitgedeeld, wisten we dat er iets mis was. Alle vijfenveertig kassa's waren 'out of running': kwade, vechtende en stiekem doorrennende Argentijnen. Daar stonden we dan twee uur lang. Iedereen had z'n kerstboodschappen nodig, we konden geen kant op. Als oplossing werden de karwaardes geschat met een mobieltje. Wij als een malle (dus als echte Hollanders) de champagnes onderop, groentes bovenop. Werd onze kar voor minder dan 1/6 van de totaalprijs geschat: wat een giller!
pkwam, een dikke kus gaf aan beide dansers en 'n traantje wegpinkte omdat hij het zo mooi vond. Ja, na zestien weken tijd ga ik Zuid-Amerika missen.