De rit van mijn leven

Media 15 jaar geleden door Eline

In gesprekken met auteur en journalist van De Telegraaf Marjolein Hurkmans vertelt Leontien over haar leven achter de schermen. Met haar bekende Brabantse tongval (in het boek heeft Leontien het over 'ons mam') vertelt de oud-wielrenster van het allereerste moment dat ze op een fiets stapte via de diepe dalen van haar anorexia-periode en haar drang om altijd maar te willen winnen, tot het geluk dat ze vond in Michael Zijlaard en de bekroning op hun liefde, dochtertje Indy. Alles uit het leven van Leontien komt aan bod in De rit van mijn leven en dat maakt dit boekje eerlijk en openhartig.

Wat het boek compleet maakt, zijn de verhalen van de familie, vrienden en man van 'Tinus'. Het is mooi om te lezen dat Leontien door hen gezien wordt als een pittige tante, die weet wat ze wil, knorrig en gedreven kan zijn tot in het uiterste, maar na de geboorte van haar dochter vooral milder is geworden. Haar wielercarrière stond eerder altijd op de eerste plaats, daar deed ze alles voor.

Leontien ging daarin zelfs zo ver, dat ze een ernstige eetstoornis kreeg. In het boek wordt een groot deel aan deze ruim vier jaar durende ellendige periode uit het leven van de Brabantse besteed. Leontien vertelt eerlijk dat ze van lekker eten hield, maar haar trainer vond dat ze best wat kilo's kwijt kon. Een trainingsprogramma werd opgesteld om in drie jaar tijd 10 kilo te verliezen. Leontien trok haar eigen plan; die tien kilo konden er ook wel in drie weken van af. Op een blik sperziebonen met zoetstof won ze de Tour Féminin, maar gelukkig met die overwinning was ze niet.

Toen Leontien op haar dieptepunt nog maar 42 kilo woog, stortte ze in. Vanaf dat moment wist ze dat ze het roer moest omgooien; haar wielercarrière was over, ze kon niet meer. Maar ze hervond haar kracht: in 1996 maakte ze haar overweldigende comeback in Valkenburg en in 2000 en 2004 nam ze menig Olympische medaille mee naar huis. Het leven van Leontien bestond dan ook letterlijk uit ups en downs. Nog steeds geeft ze aan dat het moeilijk is voor haar om niet in haar oude patroon van niet-eten te vervallen. Hoewel overwonnen blijft de anorexia een belangrijk deel van haar leven.

Haar man Michael Zijlaard is sinds het begin van haar professionele wielercarrière Leontiens steun en toeverlaat. In hun toen nog prille relatie kwamen ze voor hete vuren te staan, vooral door de anorexia en de daarmee gepaard gaande gezondheidsproblemen. 'Mike' heeft er mede voor gezorgd dat Leontien beter werd, weer ging genieten van de wielersport en de meest succesvolle wielrenster van Nederland werd. Nadat ze stopte in 2005 werd hun liefde twee jaar later bekroond met de geboorte van dochter Indy. "Nee, het krijgen van een baby kun je niet vergelijken met het winnen van een Olympische medaille. Het is vele malen mooier en bijzonderder. Prachtiger zelfs dan die overwinning in Valkenburg. Moeder worden is het allermooiste dat me ooit is overkomen."