Perfecte ouders

Ook wel arrogantie genoemd, dat zulke buitensporige vormen aanneemt dat alleen vrieskou nog kan helpen tegen de overmatige stank. Ziet u, van die types die denken dat ze Oprah herself zijn of de nieuwe Dr. Phil, omdat ze maar wat graag hun volmaakte opvoedkwaliteiten ongevraagd met anderen delen.

Het uit zich doorgaans in sociale situaties, zoals feestjes, wanneer degene op de stoel naast jou je koeltjes van top tot teen opneemt, dat zich afwisselt met een afkeurende blik op je dreumes, die zojuist drie plakjes worst tegelijk heeft gepakt, om vervolgens iets in je richting te spuwen als: "Goh, jouw zoon is wel temperamentvol hè?" Je simuleert een glimlach. U bedoelt? "Mijn dochter is altijd heel rustig en dat komt omdat wij altijd..." Je moest eens weten hoe temperamentvol ik ben, denk je, en je bent blij dat je geen slippers aan hebt; de stand van je tenen zouden je gemoedstoestand verraden. "Misschien zou je eens moeten proberen om..." Mag er een raam open, ik heb frisse lucht nodig. "Mijn dochter sliep al vanaf twee weken door, dat hebben we er wel goed ingestampt..." Ik zou jou ook wel wat willen instampen... "En met twee jaar flanste ze zo een 100-stukjes-puzzel in elkaar... dan is het toch geen uitdaging meer hè? Je zult begrijpen dat mijn dochter nog nooit een driftbui heeft gehad, want we hebben haar altijd gestimuleerd om... en 's nachts? Ach, nooit problemen mee gehad, daar zorgen wij wel voor... als ik jou was zou ik eens... oh, en ze speelt zó lief met andere kinderen, echt enig..." Van harte gefeliciteerd, mevrouw. Ik ben benieuwd of dat ook zo is als uwe hoogheid er niet bovenop zit.

Je zoekt oogcontact met de overige gasten, luistert andere gesprekken af om je erin te kunnen mengen, teneinde te ontsnappen aan het hooghartige gewauwel naast je. Het lukt niet. Je bedenkt dat je nog een potje Olvarit mee hebt en vlucht naar je tas in de gang. Terwijl je het voer bij je temperamentvolle zoon naar binnen metselt, schiet er een "Zou je dat nou wel doen - van die potjes?" je gehoorgang in. "Ik gaf ze altijd vers fruit, dat is zo gepiept in de blender..." Een dreun in je gezicht is ook zo gepiept...  "en ik heb drie jaar borstvoeding gegeven, want dat poeder, dat is gewoon gif... dat geef je je kind toch niet? Ik kan niet anders zeggen dan dat wij het geweldig doen..." Je staat op, pakt een doekje om het gezicht van je dreumes schoon te vegen en loopt krampachtig naar buiten, om de vorst je opgekropte irritaties te doen laten vervliegen. Zou het werkelijk een droombeeld zijn? Van die eersteklas ouders? Ik hoop van wel.