Het mag duidelijk zijn dat dit concert een unieke gebeurtenis was. Nog niet eerder stonden zo veel artiesten uit 50 jaar Nederlandse muziekgeschiedenis op één evenement op het podium. Grote namen uit vervlogen tijden keerden terug voor 'een moppie of twee', helden van vandaag de dag brachten hun grootste hits.
In 1958 hadden The Tielman Brothers een hit met Rock Little Baby of Mine. Deze eerste rock 'n roll-plaat van een Nederlandse band betekende het begin van de hedendaagse Nederlandse popmuziek. De avond kon daarom ook niet anders worden geopend dan door de inmiddels 72-jarige Andy Tielman, de nog in leven zijnde Tielman Brother. Met zijn hit die 50 jaar geleden gold als 'duivelse muziek' bracht de oude rocker het publiek terug naar de jaren '50, het decennium waarin het allemaal begon. Echt chronologisch verliep de rest van de avond trouwens niet, want Peter Koelewijn (Kom van dat dak af, 1960), Krezip (I would stay, 2000), Boudewijn de Groot (Hoe sterk is de eenzame fietser, 1973), De Dijk (Ik kan het niet alleen, 1989), George Baker (Little green bag, 1969) en ga zo maar door, wisselden elkaar in hoog tempo af. Heerlijke nostalgie dus voor jong en oud.
Het concert bevatte een scala aan gastoptredens, reünies en odes. Zo keerde de band CCC weer even terug op het podium, waar Doe Maar-zanger Ernst Jansz ooit begon als toetsenist, om hun bekendste nummer Nederwiet te zingen. Ook speelde Jan Akkerman, ooit uitgeroepen tot 's werelds beste gitarist, de grootste hits van zijn band Focus uit de jaren '70. Krezip bracht een ode aan de overleden zangeres van Shocking Blue (Venus), Mariska Ve
res, die kort geleden overleed aan de gevolgen van kanker. Andere odes die avond kwamen van Syb van der Ploeg, die een aardig potje kon rocken op de nummers van Herman Brood, en Bløf eerde Ramses Shaffy's Zing, vecht, huil, bid... De Zeeuwse mannen (waar Ze.nl onlangs een interview mee had), die deze maand hun nieuwe cd Oktober uitbrengen, hadden zelfs de eer de avond af te sluiten.
Presentatoren Leo Blokhuis, Jan Douwe Kroeske en Leon Verdonschot praatten de avond aan elkaar. Ze verontschuldigden zich dat er een aantal invloedrijke artiesten uit 50 jaar popgeschiedenis niet waren, waaronder Doe Maar, The Amazing Stroopwafels, Kane, Golden Earring en Anouk. Als je echter nagaat wie er allemaal wel waren, en vervolgens bedenkt wie er allemaal niet waren, dan blijkt pas hoe groot en divers onze Nederlandse muziek door de jaren heen is geweest.
Het concert heeft een bloemlezing van die halve eeuw willen geven en zo was er dus voor iedereen wat wils. Voor de oude hippies was protestzanger Armand opgetrommeld (onze eigen Bob Dylan, die met een knalrood geverfde bos dood haar zijn eeuwige Ben ik te min? uit 1967 ten gehore bracht), voor de diehard nederhiphoppers kwam Extince (Spraakwater, 1995) het podium ophobbelen. Thé Lau van The Scene rockte zijn bekendste nummers, Piet Veerman zwijmelde zijn Volendamse p
alingsound en Spinvis tokkelde dromerig weg op zijn gitaar. Beste vrienden Henk (Westbroek) en Henk (Temming) zongen hun jaren '80 hits van Het Goede Doel, waarmee ze de hele zaal meekregen. Jonge broekies Voicst hadden daar duidelijk meer moeite mee.
De Heineken Music Hall was afgeladen met ruim 7000 Nederpopliefhebbers, die na bijna 5 uur aan hits van eigen bodem met een tevreden gevoel naar huis gingen. Met rode koontjes en pijnlijke voetjes.
Heb je dit concert gemist? Geen nood, binnenkort wordt een registratie van 50 jaar Nederpop Live! uitgezonden op tv, en op www.50jaarnederpop.nl kun je foto's en filmpjes van het concert bekijken. Nog het hele jaar zullen verschillende media en evenementen aandacht besteden aan 50 jaar Nederlandse popgeschiedenis, zie ook daarvoor de site.
