Geld maakt blind

Ja, beste bink, dat wordt dus trouwen onder huwelijkse voorwaarden, want de plaatjesdraaiers, topvoetballers en artsen waren hoogstwaarschijnlijk lang niet zo populair geweest als ze geen riant salarisstrookje ontvingen. Toen Emile Ratelband vorige week in een roddelblad zijn ex ervan beschuldigde een golddigger te zijn omdat zij voor de tweede keer zijn kind draagt én wil scheiden, dacht ik: lekker makkelijk jongen, de schuld bij een ander leggen. Vraag jezelf liever eens af of jij nou echt wel zo leuk bent om mee samen te wonen. Ofschoon ik geen fan van Emiel Deb**l ben, begin ik zijn kant van het verhaal na het constateren van dergelijke, overigens teleurstellende, uitslagen toch wel aannemelijk te vinden.

Ik dacht dat wij vrouwen zo graag onafhankelijk wilden zijn? Waar is opeens de emancipatie? Hoe zit het met de rozenblaadjes en openlijke liefdesverklaringen? Nee hoor, kots, kots. Humor? Mwoah. Gelijkwaardigheid? Gadver. Spetterende seks? Dat halen we tegenwoordig wel elders vandaan. What about Don Juan? Natuurlijk willen we wel een Don Juan. Mits hij in de slappe was zit. Want geld is status en status is macht.

Na de komst van kinderen zeggen we massaal: 'Ja doei, ik wil mijn handje niet ophouden, dus ik blijf gewoon lekker werken. Ik wil niet financieel afhankelijk zijn van mijn man en bovenal werk ik voor de sociale contacten en omdat ik het leuk vind, bladiebladiebla.'

De Silvies en Estelles incasseren onderwijl behalve poen, een denigrerend commentaar waar je U tegen zegt en we plakken heel stoer zelf onze fietsband. Allemaal Bullshit. We zijn gewoon jaloers. Dat we met een parttime baan bij lange na niet financieel onafhankelijk zijn en dat manlief net zo goed afhankelijk is van ons omdat hij immers alleen inkomsten kan verwerven als hij een vrouwtje theelepel thuis heeft zitten om voor het huishouden en zijn kinderen te zorgen, want wie moet het anders doen. Dat weten we stiekempjes natuurlijk ergens wel, maar we liegen dat we barsten, teneinde onze reputatie 'geëmancipeerd' en 'onafhankelijk' te behouden.

Diep in ons hart wapperen we blijkbaar het liefst minstens zo graag met de creditcard van manlief net zolang tot de Prada's en Louis Vuittons de deur van onze inloopkast uit zijn voegen laat barsten. Werken doen we heimelijk niet zozeer uit zelfbehoud als wel om onze hypotheek te kunnen aflossen.

En raad eens? Mannen daarentegen willen een vrouw die op de kinderen past en haar mond zo nu en dan dichthoudt (De Telegraaf). Goh, wat verrassend. Alle feminisme ten spijt: welbeschouwd is er sinds de oertijd dus helemaal niets veranderd. Komt dat even goed uit. Immers, we vinden een man die luisteren kan toch niet zo heel belangrijk. ;-)