CD: Donna Summer - Crayons
|
Nadat ze ruim zeventien jaar van de aardbodem leek te zijn verdwenen (haar laatste cd stamt uit 1991), besloot ze een jaar geleden om toch maar weer eens de studio in te duiken. Het resultaat mag er zeker zijn: een heerlijk dance-album om bij mee te blèren en uiteraard om keihard op uit je plaat te gaan. Het was even diep graven. Donna Summer, de naam klinkt bekend, maar waar was ze nou ook alweer van? Even een kleine opheldering: In de jaren zeventig (1974) brak ze vooral in het buitenland door met The Hostage. Bij ons viel dat nummer niet helemaal lekker, maar haar eerste grote hit in Nederland was nog wel in datzelfde jaar met Lady of the Night. Rinkelen er nog steeds geen belletjes? Misschien zeggen I Love to Love You Baby, Last Dance of het heerlijke meeblèrenummer Hot Stuff je al wel iets meer. Gedurende de jaren tachtig nam het grote succes van de jaren ervoor alweer wat af en vanaf 1990 ging het alleen nog maar bergafwaarts met Summer. Ineens werd het heel stil rond de Queen of Disco. Tot nu, want de zangeres is weer helemaal terug van weggeweest. Kijkend naar de albumcover is het moeilijk voor te stellen dat Summer al 59 jaar oud is. De foto zegt al genoeg: een sprankelende vrouw die er weer ontzettend veel zin in heeft, zowel in het zingen als in het leven en de dertien nieuwe tracks bevestigen dat. Crayons is met geen mogelijkheid te vergelijken met de nummers die ze eerder heeft uitgebracht. Werd ze vroeger nogal eens vergeleken met Diana Ross, nu kan je haar met gemak plaatsen tussen eigentijdse grootheden als Madonna, Gwen Stefani en Christina Aguilera. Sommige beats kan je zelfs á la Fatboy Slim of The Chemical Brothers noemen.
Keer-op-keer-te-beluisteren-maar-zullen-nooit-gaan-vervelen-nummers: |
Vooral de titeltrack Crayons springt eruit. Ziggy Marley helpt Summer een beetje mee waardoor het nummer een heel nieuwe dimensie krijgt en tegelijk lastig is om in een hokje te stoppen. Hoewel een groot deel van de cd uit dance-nummers bestaat, is het nummer Slide Over Backwards juist precies het tegenovergestelde te noemen: een country-achtige vibe met een stem die zo van Tina Turner kon zijn. Er zijn zelfs nog wat salsa-invloeden te horen bij Drivin' Down Brazil en ook de rustige ballades (Be Myself Again, Bring Down The Reign) zijn aanwezig. Juist die tegenstellingen zorgen ervoor dat het album niet te eentonig wordt en maken het zeker de moeite waard om de cd in ieder geval één keer te beluisteren.