Review: Leatherheads

Het is 1925 wanneer de sponsor van de Duluth Bulldogs besluit de geldkraan dicht te draaien. Om de competitie te redden, probeert de aanvoerder van de footballclub, Jimmy 'Dodge' Connolly (George Clooney), de populaire Carter Rutherford (John Krasinski) bij de club te krijgen. Naast zijn briljante spel is Rutherford enorm geliefd vanwege zijn heldhaftige daden in de Eerste Wereldoorlog, waarbij hij meerdere Duitse soldaten dwong tot overgave en waarvoor hij is geëerd door de president. Zijn populariteit komt de Bulldogs inderdaad ten goede en het stadion zit zelfs bij de trainingen weer vol. Tegelijkertijd krijgt beginnend journaliste Lexie Littleton (Renée Zellweger) van haar baas de opdracht een artikel te schrijven over deze Rutherford. Er schijnt namelijk iets flink mis te zijn met het heldenverhaal rondom deze jongeman. Op slinkse wijze probeert ze hem informatie te ontfutselen over wat er werkelijk heeft plaatsgevonden. Met haar flair en charme weet ze niet alleen Rutherford om haar vinger te winden, maar raakt ook Connolly onder de indruk van de goedgebekte Lexie. De twee teamgenoten komen zo buiten het veld, tegenover elkaar te staan. En dat terwijl het al roerige tijden zijn nu de footballsport professioneler en officiëler wordt en Connolly zijn team bij elkaar probeert te houden.

Leatherheads, bestempeld als 'romantische komedie', ademt de sfeer van de jaren twintig uit. Van het decor tot aan de kostuums, van de muziek tot de rode lippenstift van Lexie: alles neemt je mee naar die tijd. Het idee van Clooney, die naast zijn rol de film tevens geregisseerd heeft, was om ook via de humor vroegere tijden te doen herleven. Het overbrengen van de tijdsgeest is zeker gelukt, maar de film is helaas niet echt grappig te noemen. Er zijn slechts een paar momenten dat er hardop gelachen kan worden, maar te vaak zijn de slapstick grappen te dik aangezet en ronduit flauw. Zo is de confrontatie 's avonds laat tussen de haantjes Connolly en Rutherford, waarin ze elkaar eerst wijzen op hun zwakke plekken met het verzoek daar niet te slaan, langdradig en gewoonweg niet komisch. Wat wel enigszins op de lachspieren werkt, zijn enkele pittige conversaties waarbij Lexie betrokken is. Hoewel wat voorspelbaar, weet ze met haar scherpe opmerkingen de mannen om zich heen op hun plaats te zetten. Ook Connolly's gezichtsuitdrukkingen in deze situaties zijn af en toe droog genoeg om een glimlach te veroorzaken.

Het is jammer dat geprobeerd is van deze film een komedie te maken. De film had het misschien beter gedaan als drama, waarin de scherpe tong van Lexie (goed spel van Zellweger!) en het aandoenlijke koppie van Connolly (toch fijn) genoeg subtiele humor in de film zouden brengen. Nu wordt het echter overdreven en voorspelbaar. Het verhaal en de ingrediënten, twee macho mannen en een zelfstandige dame, laten ook weinig aan de verbeelding over en ik kan alvast zeggen: iedere voorspelling die je na de eerste scènes doet, komt uit. 

Hoewel het verhaal eerst een aardig tempo aanhoudt, wordt het vanaf de laatste footballgame langdradig. Het zou kunnen dat dat komt door mijn gebrek aan kennis van de spelregels, maar al gapend kreeg ik meer het idee dat het verhaal werd gerekt om het voorspelbare plot nog even uit te stellen.

Leatherheads is dus geen film waarbij je voor grote verrassingen komt te staan of waarna je huilend van het lachen de zaal uitrolt. Het is wel een manier om je vriend met de smoes 'Het gaat over sport!' mee te krijgen naar een film met de nog altijd aantrekkelijke Clooney, als je geen zin hebt in één of andere actiefilm. 

Wat leuke feitjes
Om het football er zo echt mogelijk uit te laten zien, zijn de acteurs twee weken lang gecoacht in een footballkamp.

Hoewel er geprobeerd is alles zo authentiek mogelijk te doen lijken, zijn er een aantal 'foutjes' in de film geslopen zoals Lexies filtersigaret. De film speelt zich af in 1925, filtersigaretten waren pas in de jaren vijftig te verkrijgen.

Nadat Rutherford zijn mouw verbrand heeft aan een kaars en vervolgens naar buiten gaat om het gevecht met Connolly aan te gaan, is er opeens geen spoor van het vuur te bekennen.

Terwijl het hele footballstadion teruggebracht is in de sfeer van de jaren twintig, zie je op de achtergrond moderne treinwagons staan.

De soundtrack is grotendeels afkomstig van Randy Newman, Amerikaans componist en zanger. Hij heeft al vele soundtracks geschreven, waaronder Toy Story en Monsters Inc. Voor het nummer If I didn't have you uit dat laatste heeft hij zelfs een Oscar gewonnen.
Eén nummer op de soundtrack, The man I love, is van de jonge jazzy R&B-zangeres Ledisi Young. Klinkt lekker!

Leatherheads is vanaf donderdag 28 mei te zien in de Nederlandse bioscopen.