Afrika: hoe, waarom, wat?
"Na mijn studie Sociaal Pedagogische Hulpverlening afgerond te hebben, ben ik voor een half jaar vertrokken naar Kenia om vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik ben op het idee gekomen dit te doen doordat ik al eerder een maand had rondgereisd in Zuid-Afrika.
Hier raakte ik zo gefascineerd door het Afrikaanse leven, dat ik mezelf voornam nog een keer terug te keren naar Afrika. Ik had nog geen concrete plannen voor na mijn studie, dus dit leek me een goed moment om een reis te maken. Ik heb gekozen voor vrijwilligerswerk, omdat je op die manier de cultuur echt kunt ervaren en daarnaast goed werk kan verrichten. Ik heb altijd al graag met kinderen gewerkt, dus toen ik op zoek ging naar een project in Kenia, was de keuze om in een 
weeshuis te gaan werken snel gemaakt. Ik heb twee weeshuizen gevonden, beide via internet, die een contactpersoon in Nederland hadden. Via deze contactpersonen en de informatieavonden die werden georganiseerd, kwam ik meer te weten over het avontuur dat me te wachten stond."
Waar?
"De eerste 3 maanden verbleef ik in Thika, 40 km ten noorden van Nairobi, in het Child Rescueing Centre. Daarna heb ik 2,5 maand gewerkt in het Dicksons Children Centre in Mombasa. Ik heb in totaal 5,5 maand in een weeshuis gewoond en gewerkt. In beide weeshuizen werd ik al snel opgenomen in het alledaagse leven van de 30 kinderen."
Bijzondere kinderen
"De kinderen dragen allemaal een beladen verleden met zich mee. Als kinderen in Kenia wees worden, is het niet vanzelfsprekend dat ze in een weeshuis terecht komen. Normaal gesproken neemt de familie de zorg van de ouders over. Dat betekent dat de meeste kinderen die in een weeshuis terecht komen, al hun familie verloren zijn of weg zijn gehaald bij hun familie. Dit omdat de omstandigheden waarin het kind leefde schadelijk waren voor zijn/haar welzijn (zowel fysiek als mentaal). De verhalen die bij de geschiedenis van de kinderen horen, bevatten dan vaak ook mishandeling, verwaarlozing en misbruik.
Mijn taak in de weeshuizen was het ondersteunen van de huismoeders in de dagelijkse zorg voor de kinderen en het huishouden, maar daarnaast ook de kinderen net dat beetje extra (individuele) aandacht geven die ze normaal niet zouden krijgen."
Project in sloppenwijk
"Tijdens mijn verblijf in het weeshuis in Thika heb ik samen met 3 andere vrijwilligers een project in een sloppenwijk opgestart: Umoja Wetu Children's Project. Thika heeft een aantal sloppenwijken, waar mensen in erg arme omstandigheden dicht op elkaar leven. Wij hebben in één van de sloppenwijken, Umoja, een gratis kleuterschool gestart. Hier krijgen op dit moment 15 kinderen van 2,5 tot 5 jaar opvang en onderwijs, waardoor ze een kans krijgen in de toekomst naar de basisschool te kunnen. Het is echt geweldig om te zien wat een beetje stimulatie en goede voeding met deze kinderen kan doen, vooral omdat je weet dat het bepalend is voor hun toekomst.
De reden dat we dit project zijn gestart, is eigenlijk ook de meest heftige situatie die ik tijdens mijn werk heb meegemaakt. We kwamen op het idee kinderen op deze manier op te vangen, door een jongetje die we in één van de sloppenwijken hebben aangestroffen, Idris Abdi."
Het jongetje Idris Abdi
"Hij was bijna drie jaar, maar kon niet lopen, niet praten en hij lachte niet. Een schriel, kwetsbaar jongetje dat angstig uit zijn ogen keek. Hij was op zijn minst ernstig ondervoed. We wilden hem daar niet zo achterlaten, dat zou waarschijnlijk zijn dood hebben betekend. We brachten hem naar het ziekenhuis in Thika. Er volgde een periode van dagelijkse ziekenhuisbezoeken en angst of hij het wel zou overleven. Gelukkig overleefde hij en sterkt hij tot op de dag van vandaag aan.
Dit heeft ons doen beseffen hoe schadelijk ondervoeding en onderstimulering kan zijn. Niet alleen omdat het hem bijna fataal werd, maar ook omdat we zien hoe groot zijn achterstand in ontwikkeling is. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal functioneert hij niet op het niveau van zijn leeftijd. Het is de vraag of hij die schade ooit zal inhalen.
Dit is het jongetje dat ons bij elkaar heeft gebracht, maar ons ook aan het denken heeft gezet over de honderden andere kinderen in Thika die dit lot ondergaan. Idris zal me altijd bij blijven. Zowel de moeilijke tijd die we met hem hebben gehad als de geweldige ervaring om hem te zien opknappen naar een sterk, vrolijk jongetje."
Voor meer info over het Umoja Wetu Children's Project, kijk op: www.umojawetu.nl
Wat het met je doet...
"Er zijn veel situaties geweest waarin ik me machteloos voelde. De kinderen hebben allemaal zulke verschikkelijke dingen meegemaakt, maar je kan er gewoon niets aan doen. Gelukkig heb ik geleerd dat de meeste kinderen erg gelukkig zijn met de situatie waarin ze nu zitten. Ze hebben een veilige thuisbasis en ze gaan naar school. Geweldig om te zien hoe gemotiveerd ze zijn om alles uit het leven te halen wat erin zit.
Het werken in Kenia was een geweldige ervaring. Ik heb de Keniaanse cultuur echt beleefd door er zelf te wonen en te werken en dat was echt te gek! Daarnaast was het heel verfrissend om met mensen te werken en te wonen die met zulke andere dingen bezig te zijn dan waar wij hier mee bezig zijn. Zij maken zich zorgen of ze hun gezin wel kunnen onderhouden en genoeg eten hebben voor vanavond; wij vragen ons af wat we nou weer moeten eten en wie waarheen op vakantie gaat.
Dit heeft me niet direct tot een ander persoon gemaakt, want ik woon nog steeds in de westerse wereld. Wel heb ik door deze ervaring meer besef van wat ik allemaal heb en hoe gelukkig ik hiermee ben. Dat ik bijvoorbeeld de mogelijkheid heb zo'n reis te maken en zo'n geweldige ervaring op te doen, is erg bijzonder."
En nu?
"Nu ik terug ben in Nederland, ben ik op zoek naar een baan en daarnaast stiekem alweer aan het nadenken welke delen van de wereld ik ook nog graag zou willen zien. Ik mis veel dingen van Kenia, maar ik krijg hier ook veel dingen voor terug die ik daar weer gemist heb.
Ik vind het heel leuk dat ik mede-oprichtster ben van een goed draaiend project in Thika. Hierdoor zal ik altijd een beetje bij Kenia blijven. Ik zal ook zeker een keer teruggaan om de kinderen en de staff van het Umoja Wetu Children's Project en de weeshuizen op te zoeken. Ik heb nog met een aantal vrijwilligers van beide weeshuizen contact, onder andere over het project, maar ook over de zorg voor Idris. Daarnaast is het erg leuk om samen herinneringen op te halen, we hebben toch wel een bijzondere 
ervaring met elkaar gedeeld."
Nu jij!
"Wat ik andere mensen wil meegeven die erover nadenken (vrijwilligers)werk in het buitenland te doen: gewoon doen!!! Wees niet bang je vertrouwde omgeving even achter te laten, geloof me, als je terug komt is er weinig veranderd. Als je de kans krijgt zoiets te doen, moet je die niet laten liggen. Het is een verrijkende ervaring voor jezelf, maar in mijn geval ook voor anderen."
Mirjam heeft een weblog bijgehouden tijdens haar verblijf in Kenia, lees die op http://mirjaminkenia.waarbenjij.nu
