Vergeet niet mee te doen met onze win-actie en maak kans op deze romantische komedie over zes leden van een leesclub, die meer met elkaar en hun favoriete lectuur gemeen hebben dan zij dachten...
Hai Robin, aangenaam kennis te maken. Gefeliciteerd met de verschijning van de film!
Dankje, heb je ervan genoten?
Zeker weten, het is een zeer warme film.
Fijn om te horen dat dit gevoel goed overkomt, dat was tenslotte onze bedoeling.
Dit is je eerste grote film als regisseuse; hoe ben je terechtgekomen bij schrijven en regisseren?
Van jongs af aan schrijf ik al graag en veel, ik ben altijd dól op films geweest. Maar op de een of andere manier legde ik vroeger de link nog niet dat films ook geschreven worden, of zelfs maar gemaakt. Ik bedoel, ik wist dat auteurs boeken schrijven, maar films? Voor mij was het iets magisch, een film verscheen gewoon op het doek. Ja, die was er gewoon, ineens.
Mijn interesse voor het maken van films werd vooral geprikkeld toen ik mij bezighield met fotografie tijdens mijn studie; alles dat mij aansprak viel ineens samen: mode, architectuur, muziek, schilderen, acteren, vertellen, theater, karakters, stripverhalen, fotografie en cartoons... Fascinerend genoeg kon ik er ineens een totaalpakket van maken.
Wat begon met het schrijven van theaterstukken, series en vervolgens het zelf produceren van mijn werk eindigde na vijftien jaren waarin ik maar tegen gesloten deuren aan bleef lopen, met een ultieme uitdaging: John Calley gaf mij de kans om mijn eigen stuk 'The Jane Austen Book Club' te regisseren!
Wat heeft, nu je het beiden gedaan hebt, je voorkeur; schrijven of regisseren?
Ik vind het allebei echt heerlijk om te doen, momenteel wil ik me vooral blijven ontwikkelen en mij richten op het maken van films. Af en toe geef ik les over het schrijven van stukken. Misschien dat ik mijn passies ooit nog combineer en mijn ervaringen omtrent scenario-schrijven deel in een boek, zodat anderen hiervan kunnen leren.
Hoe is het idee voor 'The Jane Austen Book Club' ontstaan?
John Calley nam na het lezen van het boek contact met mij op; hij had een script dat ik schreef naar aanleiding van Jane Austen's werk 'The Jane Prize' gelezen, over een niet-functionerende familie. Eerst twijfelde ik. Ik bedoel, nóg meer Jane Austen, ik zat er al zo middenin. Maar toen ik John Calley beter leerde kennen was ik snel om, ik zou de kans tot samenwerking absoluut niet willen missen. We hebben hetzelfde gevoel voor humor, zijn beiden zeer betrokken en hebben het altijd erg naar onze zin op de werkvloer. Omdat ik niet wist welk stuk het meest kans van slagen zou maken bij Sony, besloot ik beiden uit te werken en te schrijven en de rest in de handen van het lot te leggen...
Hoe was de samenwerking op de set, er lijkt een echte, voelbare, band ontstaan te zijn tussen de acteurs?
We waren er vrij snel uit hoe de film er uit zou komen te zien en wat voor gevoel we wilden dat hij uitdraagt. Het was een flinke uitdaging; we hadden een klein budget en weinig tijd, we moesten alles opnemen in 30 dagen, op 37 verschillende locaties, met minder dan 6 miljoen dollar in het laatje. Daarnaast moesten we ook nog eens rekening houden met het feit dat we hier te maken hebben met maar liefst 6 hoofdrollen en 3 camera's die situaties vanuit verschillende hoeken en meerdere oogpunten belichten. Dit zorgt ervoor dat er een echt samenspel ontstaan is, je voelt je onderdeel van de club. Het vroeg wel wat discipline, we werkten efficiënt en georganiseerd, maar het bleef wel echt 'spelen'. We oefenden veel en namen de ruimte om vrijuit te improviseren en spelletjes te doen om los te komen. Af en toe ten koste van opnametijd, maar gericht op het uiteindelijke resultaat.
Ik geloof dat ik eerder een soort coach of maatje langs de zijlijn ben, dan de standaard 'ik heb alle touwtjes in handen en laat de poppetjes dansen'- regisseur. Gelukkig mocht ik lekker mijn eigen weg gaan, wat zorgde voor een gemoedelijke sfeer op de set. Ik heb altijd een back-up plan, maar deze heb ik eigenlijk nooit nodig gehad. Door mijn eerdere ervaringen merkte ik dat ik vooral praktisch aan de slag kon gaan, om zodoende vanuit mijn intuïtie samen met de acteurs en andere medewerkers de film vorm te geven en het plaatje langzaamaan in te kleuren. Daar kwam geen dwangmatigheid bij kijken, erg prettig.
Hoe werd de cast gevormd?
Eerst werd ik door John in contact gebracht met Maria Bello, in wie ik direct de perfecte Jocelyn zag. Ze had de laatste tijd wat zwaardere rollen gespeeld en was wel toe aan wat anders; licht en komisch. We zijn rond de tafel gaan zitten en de klik was er direct. Eigenlijk hadden we de hele cast hadden vrij snel bij elkaar; met iedere acteur sprak ik uitvoerig over hun achtergrond en eerdere ervaringen met theater, televisie en film. Dit voornamelijk omdat ik gemerkt heb dat acteurs die ervaring hebben met theater of televisie goed voorbereid verschijnen en in staat zijn in rap tempo het gewenste resultaat neer te zetten. Stiekem hoopte ik dat het groepje acteurs een team zou vormen dat vanzelf los zou komen. Naar mijn idee zie je dit namelijk terug op het scherm. Wanneer iemand plezier heeft in hetgeen hij doet, straalt dat er letterlijk van het doek. Dat voelt de toeschouwer natuurlijk ook, en daar gaat het uiteindelijk om!
Wat is je volgende project, waar ga je je nu op richten?
Ik weet nog niet wat voor soort film ik nu zou willen maken; mijn smaak is erg breed wat dat betreft. Ik heb er van genoten een comedy te maken; niets is heerlijker dan constant over de grond rollen van het lachen terwijl je werkt. Maar dat zorgt er ook voor dat ik het als een uitdaging zie om nu een dramatische film te maken, met meer emotie en gelaagdheid. Ik begrijp zelf niet zo goed wat maakt dat ik voor het een of ander kies; zoals ik van veel andere schrijvers en regisseurs wel hoor kies ik een project vooral op basis van mijn intuïtie. Het begint wanneer ik merk dat een verhaal maar door mijn hoofd blijft spoken, ik nergens anders meer aan kan denken. Vervolgens 
realiseer ik mij dat ik er simpelweg aan moet beginnen, er is geen houden meer aan. Geen weg terug; ik ben verloren en verdwijn weer achter mijn schrijftafel.
Welk type films heeft jouw persoonlijke voorkeur?
Er zijn een paar films waar ik gewoon geen genoeg van kan krijgen. Hoe vaak ik ze ook bekijk, ze blijven fantastisch. Ik ben dol op echte klassiekers als 'The Heirres', 'All About Eve', 'Some Like it Hot' en alles van Hitchcock en Billy Wilder. Ieder jaar kijk ik weer naar 'Groundhog Day', daar geniet ik echt van. Verder kijk ik graag naar actie-films zoals 'The Bourne Identity' of een tranentrekker als 'The English Patient'. Zelfs de meest flauwe en simpele comedy kan mij van tijd tot tijd bekoren. Bijvoorbeeld 'Two Days in Paris', vooral vanwege de manier waarop deze is opgenomen. Lekker ongedwongen.
