Menselijke behoeftes

Mijn bed was ook goed, of de wipstoel, ik deed het op de schoot van mijn welgemanierde Tante Truus of Ome Aad,  ik deed mijn behoefte als mama me net propertjes had aangekleed, ik deed het terwijl ze me verschoonde,  als we op het punt stonden de deur uit te gaan, in de supermarkt, in de speeltuin, het maakte me allemaal niet uit. Die opwelling deed ik dan in zo'n zacht, wit geval, dat als een kussentje voelde onder mijn bips. Zo'n flap waar mama ook een aantal van heeft, maar die van haar zijn dan, zeg maar ietsepietsie kleiner. (Snap ik trouwens helemaal niets van, ik ben klein en krijg zo'n grote dinges onder mijn plasser, maar mama is wel drie keer zo groot als ik en dat heeft een klein wit matje nodig.) Maar goed, prima geregeld toch zo?

Zo kan ik me nog goed heugen dat het een poosje niet lukte iets te fabriceren. Ik kreeg er een beetje buikpijn van, waarna mama mij na een doktersbezoekje een raar smakend goedje gaf. Vies joh! Maar later snapte ik waarom, want niet lang erna, na flink wat keren persen en een paar aanmoedigingen van mams verder, kwam -ie, hoor. Een langwerpig product. In mijn luier. Ik was opgelucht en blij en mijn papa en mama blijkbaar ook, want ze stónden toen een partij te juichen!

En nu? Ik snap helemaal niets van die eigenaardige volwassenen. Nu staan ze te applaudisseren als er helemaal níets in mijn pamper blijkt te zitten! Tegenwoordig stationeren ze me geregeld op een hard, wit en koud ding, met een groot gat erin, opdat ik het gevoel heb dat ik een paar meter naar beneden duikel. En het ruikt er scherp, net zoals in het zwembad. Bah. Na een minuutje of wat haalt mama me er gelukkig weer af, omdat ik piep dat ik het wel weer gezien en geroken heb. Maar dan gaat ze dat witte object ook nog inspecteren, en als die dan nog schoon en droog blijkt te zijn, verwacht ik ook hier dat ze me complimenteren met een staande ovatie, maar nee! Als dank plaatsen ze me er nogmaals op! Als dat geen stank voor dank is 'Ga maar een plasje doen,' zegt mijn moeder herhaaldelijk, maar wat denkt ze nou eigenlijk? Dat mijn plasser op commando een watervalletje kan vervaardigen? 'Goed zo!' roept mijn papa luid juichend, als er uiteindelijk iets in terecht komt, en ik voel me dan trots. Maar wat doet hij? Hij drukt op een knop! Hij spoelt mijn -nota bene met veel pijn en moeite zelfgeproduceerde- voorwerp gewoon weg! In dat vreemde, witte, koude ontwerp dat flink ruist, waarin mijn totstandkoming voorgoed wordt opgeslokt. Snap jij het?

Boeren idem dito. Ik vergeet nooit meer dat ik letterlijk opgelucht was zodra mijn moeder me een paar klopjes op mijn ruggetje gaf, en me flink aanmoedigde een boertje te laten. Want het zat me na zo'n drinkmaaltijd tamelijk dwars. Maar toen kwam de dag dat ik een keer een oprisping uit mezelf deed. Wat zal mama trots op me zijn, dacht ik toen, want nu kan ik het helemaal zelluf, nu hoeft ze me niet meer te helpen. Maar warempel, ook hier had ik de situatie verkeerd ingeschat. Ze reageerde juist bozig, ik moest me opeens excuseren; pardon zeggen!

Nee, die grote mensenwereld, ik vind het allemaal maar raar. En ik heb daarom vooral de behoefte om voorlopig maar gewoon lekker klein te blijven.