Briefjes op de keukentafel

Media 16 jaar geleden door Saar

En dat is het. Om direct maar met de down-side te beginnen: dit boek leest -nee bladert- zo vlot dat je er zo doorheen bent. Hap-slik-weg. Op. Alsof je de beslagkom met al je 11 broertjes en zusjes moet leeglikken. Maar wanneer je hieraan voorbij gaat, smaakt het niet minder goed. Met weinig woorden wordt meer gezegd dan er staat. Dit zorgt ervoor dat er tijdens het lezen vanalles door je hoofd schiet: 'Mam, hoe was jij op mijn leeftijd? Zouden wij vriendinnen geweest zijn, denk je?'

Claire is een rasechte puber, die het druk heeft met alles wat pubers uitspoken. School, een bijbaantje als oppas, roddelen met vriendinnen, jongens en lekker tegen de regels in gaan. Haar moeder werkt als arts en is vaak afwezig, of ligt te slapen wanneer Claire thuiskomt. Moeder en dochter communiceren dan ook vooral via korte briefjes. Deze gaan in het begin over alledaagse dingen, boodschappen of zakgeld, maar langzaamaan verandert de toon van de berichtjes. Er blijkt meer aan de hand te zijn. Claire's moeder heeft een knobbeltje ontdekt...

Hoe vertel je dit aan je dochter? Hoe vraag je haar om hulp, sta je haar toe? En hoe help je een moeder die je via een briefje meldt dat de uitslag van een onderzoek minder positief was dan verwacht? Hoe vind je elkaar weer, wanneer je zo gewend bent om via korte memo's contact te hebben? De briefjes zijn onverwacht herkenbaar; wie gaat zichzelf niet af en toe compleet te buiten terwijl ie eigenlijk het tegenovergestelde wil zeggen of vragen? Soms is het verstandiger de boel even te laten bezinken en je boodschap op papier te zetten. Uit the heat of the moment te stappen, de confrontatie even uit de weg te gaan. Omdat je weet dat het er anders niet of ontactisch uitkomt. Om vervolgens je hart te laten spreken. Deze 'Sorry-het-was-niet-zo-bedoeld'-goedmakertjes weet Kuipers erg treffend te verwoorden.

'Briefjes op de keukentafel', origineel uitgebracht onder de titel 'Life on the refrigerator door', is een erg origineel boek. Het verhaal ontroert en doet je terugdenken aan strubbelingen tussen jezelf en je moeder. Kleine ergernissen, die in het niets verdwijnen wanneer blijkt dat je elkaar eigenlijk heel hard nodig hebt. Maar geef dat maar eens toe! In een uurtje tijd, één ruk blader je door deze emotionele kattebelletjes. Je slaat bladzijde na bladzijde om, in een steeds hoger tempo. Het voelt haast alsof je briefjes aangereikt krijgt, gele post-its. Ze los moet trekken van een kladblokje en dit met steeds meer kracht doet om er achter te komen wat er gebeurt, hoe de band tussen moeder en dochter is en zich ontwikkelt.
Tip: Zet een pot thee, neem plaats aan je keukentafel en laat je raken; tranen gegarandeerd.