Grenzeloos verliefd

"Ik ben Kristel Kooijman, 25 jaar en ik kom uit een dorpje vlakbij Rotterdam. Toen ik een jaar of 20 was verhuisde ik naar Amsterdam om daar te gaan studeren. Ik had het ontzettend naar mijn zin met alle nieuwe mensen die ik had leren kennen. In 2005 besloot ik mijn studie Europese Studies te verruilen voor een nieuwe studie, Aarde en Economie. Die studie begon echter pas in september 2006, dus ik had mooi nog even de tijd om een reis te maken. Dat avontuurlijke heb ik altijd al in me gehad. Niemand had tijd om met me mee te gaan, dus uiteindelijk vertrok ik alleen richting Sao Paulo, waar ik zou beginnen aan mijn 4 maanden durende reis door Brazilië, Argentinië, Bolivia en Perú. Het zou alleen heel anders lopen dan ik had verwacht...

Een Argentijnse gaucho
Na Brazilië te hebben bezocht, ging mijn reis verder in Argentinië. Via de Iguazu watervallen, Buenos Aires en Puerto Madryn kwam ik, samen met twee Duitse meiden die ik eerder had leren kennen, in het gehucht El Calafate terecht. Een klein gezellig dorpje in het zuiden van Patagonië, bijna aan het eind van de wereld, waar de beroemde gletsjers liggen. Wiebke, één van de Duitse meiden, vroeg bij aankomst in het hostel meteen naar een leuke excursie voor die dag. Bleek dat we om 3 uur nog konden paardrijden. Dat leek ons wel wat. Op het paard gehesen en onderweg genietend van de Patagoonse steppe, viel mijn oog op de gids. Wat een prachtig plaatje was hij, een Argentijnse gaucho te midden van de steppe, alle honden om hem heen in de eerste sneeuw van die winter. Ik vroeg in mijn beste Spaans of ik een foto van hem mocht maken. Pas later zou ik beseffen dat het liefde op het eerste gezicht was.

De volgende dag slenterden we lekker langs de baai toen we de baas van de mooie gaucho tegenkwamen. Hij nodigde ons uit voor een drankje en wij namen die uitnodiging van harte aan. Een drankje werd nog een drankje en we besloten een hapje te gaan eten met z'n allen. In het restaurant kwam ik (eindelijk) naast Gonzalo te zitten, maar hij was erg rustig, dus tot een leuk gesprek kwam het helaas niet. Toen we na het avondeten weer terug in ons hostel waren, ging de telefoon en tot mijn verbazing was het voor mij! Het was Gonzalo, die vroeg of ik nog zin had in een biertje. Ja hoor dat had ik wel, hij zou me op komen halen met een taxi. Die avond hebben we heerlijk zitten kletsen, over zijn familie, mijn familie, waar hij vandaan kwam enzovoort. De volgende avonden in El Calafate kwamen we ook steeds samen, na zijn werk.

Terug naar Gonzalo
Na 4 dagen trokken de meiden door naar Bariloche. Hoewel ik Gonzalo echt leuk vond, was ik nog niet klaar mijn reis op te geven voor een jongen die ik amper kende. Ik ging dus mee. In Bariloche zeurde mijn reisgenote steeds over haar onbeantwoorde liefde voor een Nederlandse jongen uit ons hostel en daardoor ging ik over Gonzalo mijmeren. Zij zei toen: "Waarom ga je niet terug dan, je bent jong en je reist alleen!" Eerst vond ik dat idee te belachelijk voor woorden, maar hoe meer ik er over nadacht, hoe logischer het werd.
Impulsief, een eigenschap die ik nog niet van mezelf kende, heb ik Gonzalo gebeld om te zeggen dat ik terugkwam. Hij klonk enthousiast. Om 1 uur 's nachts kwam ik aan op het busstation en hij stond al op me te wachten. Het was heel raar elkaar weer te zien, maar ook heel leuk. Zo leuk, dat ik er na 5 weken nog steeds was! Die weken zijn voorbij gevlogen. We hebben veel paardgereden, uit eten geweest en van elkaar genoten. Toen ik na 5 weken wegging, was mijn gevoel voor hem heel sterk, maar we hadden nog geen afspraken gemaakt of serieus over de toekomst gesproken. Ik dacht dat het hier wel bij zou blijven. In de bus kwamen ineens de tranen. Ook dat verbaasde mij, ik huil normaal nooit! De hele busreis naar Salta (3 dagen!) voelde ik me heel alleen zonder Gonzalo en ik vroeg me af waarom ik was weggegaan. Eenmaal in Salta belde ik hem gelijk op en het was zo fijn om zijn stem weer te horen.

Na een korte trip met een Nederlandse vriend naar Bolivia, spraken Gonzalo en ik af om elkaar weer te zien in Salta, zodat we nog even van elkaar konden genieten. Aangezien Gonzalo uit Salta komt, zouden we bij de familie logeren. Die zou ik dus meteen ontmoeten! Ik was wel een beetje zenuwachtig, maar gelukkig was iedereen heel aardig. Ik was wel een bezienswaardigheid, wat me een beetje ongemakkelijk deed voelen. In die laatste tweeënhalve week voordat ik het vliegtuig naar Nederland zou pakken, hebben we het vooral over de toekomst gehad en of we ervoor zouden gaan of niet. Ik wilde weer studeren, dat plan moest ik dan laten varen. Uiteindelijk vond ik de keuze niet zo moeilijk, dit was zo bijzonder, ik had me nog nooit zo verliefd gevoeld, dit kon ik niet laten gaan. Maar hoe ging ik dit nieuws in Nederland brengen?

Terug in Nederland
Terug in NL vroeg mijn zus in de auto terug van Schiphol al naar mijn plannen, waarop ik rood stamelde dat we het daar later wel over zouden hebben. Het was dus al snel duidelijk.
Ik denk dat in het begin niemand geloofde dat ik werkelijk terug zou gaan, dat het wel over zou gaan. Ik stond ook bekend als nuchter en misschien zelfs als koud, hoe kon mij zoiets nou gebeuren? Toen het doordrong dat ik wel echt terug zou gaan naar Argentinië, moest iedereen, en vooral mijn ouders, wel even slikken. En terecht, het is natuurlijk niet leuk om je kind of vriendin naar de andere kant van de wereld te zien verhuizen, voor een onbekende jongen. Toen ik dan ook de reclames zag van 'Grenzeloos verliefd', een nieuw programma van NET 5 over mensen die naar het buitenland verhuizen om bij hun grote liefde te kunnen zijn, leek me dat de ideale manier om de mensen 'thuis' mijn nieuwe liefde en mijn nieuwe leven te leren kennen.
Op de dag van vertrek was ik alleen maar blij. Inmiddels was het 8 maanden geleden dat ik Gonzalo had gezien en ik was gewoon zo benieuwd of het nog steeds hetzelfde was, of dat het gevoel weg bleek te zijn. Op dat moment viel het me dus ook niet zwaar om Nederland te verlaten, ik kon natuurlijk altijd terug komen.

Geen spijt
Het weerzien met Gonzalo was geweldig, ik wist ook gelijk dat het nog steeds goed zat, maar het was tegelijkertijd ook zo raar om elkaar weer te zien, te kunnen aanraken en zonder Skype met elkaar te kunnen praten.
Na een maand in Calafate zijn we voor 3 maanden naar Salta gegaan, om te overwinteren. Die periode in Salta was voor mij wel heel eenzaam. Na een maand verliefd en veel bij elkaar zijn, ging Gonzalo aan het werk in de bouw in Salta, en zagen wij elkaar alleen 's avonds. Dat was niet waarvoor ik was teruggekomen!
Terug in Calafate zagen we elkaar gelukkig weer veel meer en vond ik ook een baan, zodat ik niet hele dagen alleen zat. Elk moment met hem was zo fijn, dat als ik vrienden en familie uit Nederland miste, dat gelijk weer verdween zodra Gonzalo thuiskwam.

Ik heb ook nooit spijt gehad van mijn beslissing. Natuurlijk mis ik af en toe Nederland en wil ik ook bij gezellige familie- of vriendinnenavonden zijn, maar zo iemand als Gonzalo vind ik nooit meer. Hij geeft mij zoveel, hij is echt degene met wie ik de toekomst in wil.
In april gaan we samen naar Nederland. Ik wil hem graag laten zien waar ik vandaan kom en hem voorstellen aan al mijn familie en vrienden. Vindt hij het wat in Europa, dan blijven we misschien wel een tijdje. Ik wil voor vertaler/tolk gaan studeren, dat kan in Europa maar ook in Argentinië. Vindt hij het niks en kan hij geen baan vinden waar hij met zijn geliefde paarden kan werken, dan gaan we gewoon weer terug naar Argentinië. Misschien niet naar zo'n geïsoleerde plek als El Calafate, want daar kan je je erg gemakkelijk eenzaam gaan voelen. Maar het land is zo groot met zoveel mooie plekken, wij vinden onze weg wel..."

Het avontuur van Kristel was maandag 24 maart om 22.30 zien in het NET 5 programma 'Grenzeloos verliefd'. Benieuwd hoe het nu met haar gaat? Lees hier!