Post-puberale fase

Iets in mij, wil er uit. Ik behoef te drinken, te sjansen, te dansen, te feesten. Maar ik heb die fase toch al gehad? Mijn breezer-sletten-periode is toch al voorbij? In de vierde van de middelbare school zoende ik wel eens met twee jongens op een avond, wanneer mijn oestrogeen-gehalte het toe liet soms zelfs met drie, maar dat doe ik al jaren niet meer. En nu, nu is die drang er opeens weer. Ik wil gezien worden, gewild zijn, versierd worden. Ik wil aandacht. Ik wil zoenen. Ik wil de volgende dag in spanning wachten op een sms. En vervolgens drie uur nadenken over het perfecte antwoord. En dit alles terwijl ik juist de afgelopen maand liep (en loop) te verkondigen dat ik nu wel toe ben aan een vaste vriend. 'The real thing.' Een relatie. Dat is nieuw voor mij. Ik genoot (en geniet) van mijn vogelvrije vrijgezellen leven. Misschien is dat het wel. Het besef dat ik eigenlijk wat anders wil, beangstigt me en daarom vlucht ik in een laaggezonken poging mijzelf onbewust het tegendeel te bewijzen.

Zoals gisteren. Ik ging 'nog even' wat drinken met mijn breezer-vriendin(die gek genoeg ook post-puberale-trekjes vertoont) en was uiteindelijk om half 5 thuis. Gezoend en al. Leuke surfdude. Niet meer al te nuchter. En na amper drie uurtjes ging de wekker. En daar zat ik weer; brak, moe maar wel heel vrolijk, op kantoor. Grijnzend, bij mijzelf nagaande wat er zich vijf uur daarvoor had afgespeeld in mijn mond. Ja, ik word er wel vrolijk van. Zingend en lachend kom ik de brakke dagen door. Melig contact hebbend met eerdergenoemde breezer-vriendin. Evaluerend wat wij de avond ervoor nu weer hadden uitgespookt.

We zijn net jagers. We scannen koppie, leeftijd, lijf, sjonnie-gehalte en bepalen vervolgens of het wat is. En bevalt het ons niet, dan zijn we meedogenloos. Anders kijken we. En lachen we. En dan maar wachten tot hij hapt. Eigenlijk is het heel simpel. Maar wat voor geluk haal ik hier uit? Waarom wil ik dit, waarom maakt het mij vrolijk? Heb ik die aandacht nodig om mijzelf gelukkig te voelen? Nee, ik weet ook zonder een tong in mijn mond dat ik er best mag wezen. Het ontbreekt me nooit aan aandacht. Ik merk zelfs dat mijn post-puberale-hormonen niet alleen effect op mij hebben: ik heb in lange tijd niet zoveel sjans gehad. Of is het juist die gevleidheid, die mij zelfverzekerder en dus aantrekkelijker maakt?

Wat het ook is, ik maak er dankbaar gebruik van. En daarmee verbaas ik mijzelf. Ik dacht dat ik mijn rebelse periode wel gehad had. Natuurlijk zit het feesten in me. Ik zal het nooit helemaal kwijt raken. Maar zelfs een tijd geleden in breezer-oord Rimini boeide al die mannen me niet zo. En het stappen was leuk, maar niet wild. En nu, als ik de volgende dag moet werken, en moet proberen mijn brak-heid voor me te houden, en het me eigenlijk niet kan veroorloven los te gaan, wil ik het, doe ik het. Mis ik mijn moeders corrigerende blik? Wil ik stout zijn? Dingen doen die eigenlijk niet kunnen?

Waar deze puberale drang vandaan komt is me een raadsel. Maar toch hoop ik verliefd te worden. Zeg ik. Ja, dat nog wel. Ik wil mijn eigen breezer-slet. En ik wil, dat ik alleen met hem wil breezeren, en aan geen andere prooi wil denken. Maar misschien denken mijn hormonen daar anders over: 'Raas jij eerst nog maar even uit.' Ach, ik merk het wel als mijn post-puberale-fase weer ten einde loopt. Tot nu toe heb ik nog niks negatiefs ontdekt. Op koppijn na. En akelig ringende wekkers. Ik word er blij, brak en vrolijk van. Ik ben benieuwd wat de volgende fase is. Mijn pre-relationele-fase?