Doe-het-NIET-zelf zaak

maar richting de kapsalon omdat ik het voor elkaar had gekregen mijn haar te fabriceren in de kleur...eh...groen. Je moet niet denken dat ik het heb over een Groen Waasje. Ik heb het over onmiskenbaar olijfgroen. Ik was prompt jaloers op alles en iedereen met een 'gewone' haarkleur. Terwijl ik op de fiets zat hoopte ik dat niemand me zou opmerken ("Hé Von, alles goed met je!") en eenmaal binnen, voordat ik ook maar een woord had gerept, zag ik de coiffeur in spe al denken: 'Gna, gna, gna, daar heb je weer zo'n verfdoos die zo nodig zelf moest fröbelen. Tja, dat krijg je er nou van'.

Ik heb inmiddels geloof ik wel zo'n beetje alle bestaande haarkleuren genoten: donkerblond, lichtblond, roodblond, asblond, goudblond, lichtbruin, middenbruin, goudbruin, donkerbruin en zwartbruin. Enfin, je kunt het zo gek niet bedenken en naast olijfgroen mag zich een volgende kleur in het rijtje aandienen. De eerste kapper durfde niet eens meer wat met mijn haar te doen, bang om het nog meer te verprutsen. Kon dat nog? Waarna ik half in shock naar mijn moeder fietste, ik behoorlijk naïef en stom genoeg nog meer peroxide in mijn haar smeerde -in de hoop dat het groen dan wel zou reduceren- en ik vervolgens snel een sprint onder de douche nam om mijn haar hoopvol uit te spoelen. Maar het enige wat eruit spoelde was mijn haar zelf. Mijn zussen begonnen vervolgens hardop te gieren. En hoe meer zij door hun knieën zakten -totdat ze uiteindelijk letterlijk op de grond lagen en niet meer bijkwamen van het lachen- hoe meer ik dóór de grond begon te zakken. Erger dan dit kon niet meer. Ja, olijfgroen was het in elk geval niet meer. Nu moest ik het doen met een kleur die ik normaal gesproken prachtig vind, maar niet echt vind passen in een kapsel... nee, ik overdrijf niet: turkoois.

De tweede kapper meldde mij cynisch dat een dot watten momenteel nog sterker is dan mijn haar en wilde er hooguit een rode spoeling in verwerken. *Slik* Rood?! Lieve help, ik wilde mijn bruine haar weer blond verven... rood is wel het laatste wat ik in mijn hoofd had en nu krijg ik het ook nog áán mijn hoofd. Maar ja, er zat niets anders op. Alles is immers beter dan groen of turkoois en ik had nu natuurlijk niets meer te willen. Ja, ja, ik kon na afloop weer opgelucht ademhalen en liet mijn haar de daaropvolgende jaren met rust; ik had voorlopig mijn buik vol van het doe-het-zelven. Ik kon en mocht er alleen maar spoelingen in doen; een uitwasbare gel die je haar niet beschadigd. Net zolang tot die mislukte kleur, welke er als het ware onder zat, helemaal was uitgegroeid. Uiteindelijk durfde ik mijn haar toch weer lichter te maken, deze keer hing ik natuurlijk niet meer de thuiskapster uit.

Stapje voor stapje kreeg ik zo dan toch weer mijn oude vertrouwde blonde haarkleur terug en beloofde ik mijn haar plechtig het letterlijk nooit meer zó in het sop gaar te laten koken.

Tot nu. Ik sta voor de spiegel en ik zie 'm tot mijn grote schrik zitten; de eerste grijze haar. Ik stond er even niet bij stil dat díe haarkleur ook nog bestond. 

Geschreven door Yvonne