Column: Hoezo zonde?
|
" De mensen die mij kennen weten dat dit vrij regelmatig voorkomt. Ik ben een slaapkop. Ik slaap bijna overal doorheen en ik slaap liever een paar uurtjes te veel dan iets te weinig. Mensen vertellen mij wel eens dat ze moeite hebben in het weekend uit te slapen, omdat ze het acht-uur-ritme van de midweek niet uit hun biologische klok kunnen verbannen. 'Werd ik maar eens uit mezelf, vroeg in de morgen wakker! Ging ik maar eens op mijn vrije dag een ochtendwandeling maken, of een paar uurtjes over de ochtendmarkt struinen. Of een lekker kopje koffie drinken in de dan nog zo heerlijke stille, en net wakkere stad.' Nee hoor, als ik kán uitslapen, is er geen kanon die mij onder mijn warme dekens vandaan kan schieten. Vaak heb ik mijzelf, wederom, vervloekt omdat ik mijn bed prefereer boven de soms zonnige dag-uren. Maar vanaf vandaag leg ik mijzelf er bij neer. Ik ben geen ochtendmens, maar een avondmens. Ik slaap nooit voor tweeën en krijg energie zodra de klok twaalf uur slaat, ongeacht de voorgaande nacht. Als ik uitslaap, is dat niet zonde van de dag, maar levenskwaliteitverhogend. Ik ben gelukkiger, mooier en blijer als ik veel slaap. En ik mag mijzelf zeer gelukkig prijzen met mijn slaapkwaliteiten, want slapeloosheid zal mij nooit overkomen. Ik ben dankbaar. Geschreven door Veerle |
twee seconden te pakken heb, verhef ik mijzelf waardoor er nu ook een stuk schouder boven de deken uitkomt. 'Brrr, wat een kou! En waar is dat rotding?!' Ik zie mijn wekker eigenwijs op de tafel staan, net buiten hand bereik. 'Oh ja, mijn goede avondmotivatie laat me weer eens balen!' Ik vervloek mijzelf. 'Op deze manier móet je er wel uit om de wekker te stoppen, en kán je je dus niet verslapen,' had ik mijzelf bemoedigend toegedacht. Helaas blijkt vaak dat ik 's ochtends een totaal anders mens ben dan 's avonds. 'Ik heb toch veel te veel tijd als ik er nu uit ga'; een teken van mijn twee totaal verschillende zelven op andere tijden van het etmaal. 's Avonds zeg ik tegen mijzelf: 'Morgen ga je eens lekker vroeg opstaan, zodat je heerlijk relaxt kan douchen, aankleden, ontbijten, bed opmaken en een keer niet oververhit van de haastige fietstocht, maar fris en fruitig op de Uni aan kan komen.' Maar na een nachtje in mijn heerlijk warme en zachte bedje gun ik mijzelf die extra tien minuten meer dan wie dan ook. Helaas gaat dit vaak fout. Tien minuten worden vaak vijftien minuten, twintig minut ... zzz... zzz ...
... 
" Huh, muziek, mijn beltoon, nu? Wat?! Shit! Hoe laat is het? "Veer, waar ben je?" "Sorry! Hoe laat is het?!" "Het is half 11." "Sorry! Sorry! Ik kom er zo snel mogelijk aan!" Nu ben ik wel gelijk wakker. 'Waarom zijn er geen wekkers die zo'n effect op mij hebben?' Ik sprint m'n bed uit en check mijn make-up. Inmiddels ben ik zo getraind in het in-vijf-minuten-klaar-zijn dat deze handelingen mij nauwelijks nog moeite kosten. 'De mascara resten van gisteravond kunnen er nog enigszins mee door, en de rest werk ik bij in de pauze.' Dan naar de badkamer. Tanden poetsen, handen wassen, beetje water in mijn haar en terug naar mijn kamer. Kleren aan, schoenen aan, jas aan. 'Mobiel? Check! Sleutels? Check!' En klaar is Kees. Ik sjees de trap af en met een noodgang begin ik te trappen. Oververhit kom ik aan. "Sorry jongens!"