Hoofdstuk 4: afscheid Kuala Lumpur!

In 'Hoe het allemaal begon', 'Het vervolg: Hoofdstuk 1', 'Hoofdstuk 2: Chinatown & Reggae!' en 'Hoofdstuk 3: Copy Passport & Hitte' kun je lezen hoe mijn reis begon, wat ik heb achter gelaten, wat mijn plannen zijn en wat ik tot nu toe allemaal al heb meegemaakt... 

...vogels. Het was wel even een relaxed dagje. Vanaf het hotel zijn we helemaal naar het park gelopen wat volgens Slave echt niet ver was, maar dat viel erg tegen... Omdat Kit & Slave op low-budget reis waren, bespaarden ze het liefst zoveel mogelijk op taxi's en luxe artikelen (behalve alcohol). Later, toen we weer terug naar Chinatown wilden gaan zag Slave nog dat iemand beroofd werd vlak voor het bird park! Dat doen ze zo: ze rijden eerst een paar keer door de straat om te zien of er makkelijke slachtoffers rondlopen, vervolgens rijden ze een laatste keer langs en trekken je tas, camera of ander waardevol spul uit je handen. Dat is wel het enige nadeel van KL (Kuala Lumpur), qua criminaliteit moet je goed opletten. Voor je het weet ben je beroofd. Ook zijn andere dubieuze praktijken zoals toeristen en backpakkers geld afhandig maken door middel van gokspelletjes aan de orde van de dag. KL is een geweldige stad, maar je moet wel je hoofd erbij houden. Als ik in mijn eentje door Chinatown liep, zag ik genoeg mensen naar mijn tas glauwen of ze gaan heel dicht achter je lopen en proberen wat uit je zakken te halen. Maar als je op je hoede bent en goed kwaad kunt kijken, is het allemaal wel ok.

Woensdag vertrokken Kit en Slave dus... snik snik, het was net zo gezellig! Maar niet getreurd, na een week of 2 zouden ze naar Bali komen! Dus ik zou ze snel weer zien. Nadat we afscheid hadden genomen belde ik Kris, de taxichauffeur, om me af te zetten bij een winkelcentrum. Op weg naar het winkelcentrum kletste Kris en ik honderduit, het was gezellig in de taxi. Ik vroeg hem naar de cultuur in Maleisië en hoe de verschillende groeperingen met elkaar omgingen en overweg konden. Het klonk allemaal vrij positief. Dat verbaasde me enigszins, omdat ik van mijn moeder andere dingen had gehoord over de tijd dat we daar woonden. Volgens mijn moeder waren de Maleisiërs (moslims) echt de baas en genoten het meeste aanzien. Daarna kwamen de Chinezen, die meestal tot de rijkere behoorden. Onderaan kwamen dan de Indiërs, die het meestal het slechtste hadden, de mindere banen hadden en het meest werden gediscrimineerd. Aangezien Kris een Indiër was, viel het me op dat hij zo positief sprak over de manier waarop de bevolking met elkaar omging. Maar wie weet is het wel veranderd sinds mama en ik er woonden, wat natuurlijk alweer zo'n 20 jaar geleden was. KL is altijd al een internationale stad geweest, maar dat is natuurlijk alleen nog maar meer geworden de laatste 20 jaar. Naast de Maleisiërs, Indiërs en Chinezen zie je er ook zoveel expats (voornamelijk zakenmensen uit de westerse landen). Bij sommige van deze expats zet ik soms wel vraagtekens. Zo gingen we een avond naar the Beach Club (toen we probeerden of we een drankje konden doen) en we zagen daar zo veel HOOKERS! Echt gruwelijk veel! En vooral de expats maakten daar dankbaar gebruik van... Sommige zelfs met trouwring om de vinger. Ok, ik ben nu behoorlijk afgedwaald... Had dus een fijn gesprek met Kris waarin we over onze landen en cultuur vertelden. Ook vertelde hij me nog een horror verhaal over de oude gevangenis waar we langs reden. Deze gevangenis was nog gebouwd in de tijd van de Engelsen. De buitenmuur was prachtig beschilderd in Chinese stijl. Hij vertelde me dat dat gedaan was door een van de gevangen die levenslang had gekregen. Uiteraard vroeg ik hem wat hij dan had gedaan om zo'n straf te verdienen. Nou komt het; deze chinese meneer had iets verschrikkelijks gedaan... Hij had zijn moeder verkracht en daarna gewurgd!! Bah... ik had meteen spijt van het feit dat ik ernaar had gevraagd... Nou ja, moest nu maar leren leven met deze wijsheid.

Kris zette me uiteindelijk af bij een fantastisch winkelcentrum! Heb de hele dag gewinkeld, geweldig! Helemaal goed, veels te veel gekocht natuurlijk en ondanks dat KL een Aziatische stad is, goedkoop is het absoluut niet... Wel ietsje goedkoper dan NL, maar het scheelt niet veel. Het leuke is natuurlijk dat je weer andere mode en stijlen tegenkomt dan je gewend bent in NL. 's Avonds lekker gegeten bij een Chinees restaurantje en ik ben redelijk op tijd naar bed gegaan na eerst mijn koffer weer te hebben ingepakt. De volgende dag zou ik vertrekken naar Bali en mijn vader weer zien na hem 5 jaar niet gezien of gesproken te hebben... Was best spannend, maar ik had er wel zin in! Het nieuwe avontuur zou morgen beginnen. Wel was ik bezorgd om het visum, straks was er weer iets mis gegaan en zou ik niet weg kunnen gaan ofzo... Dat zou echt klote zijn! Maar goed, niet teveel over nadenken, komt goed. Na het winkelcentrum bracht Kris me naar de ambassade. Het duurde gelukkig niet lang, ik was zo aan de beurt en wonder boven wonder, het was allemaal goed gegaan! Ik kreeg mijn paspoort terug met een prachtige visum stikker erin!

Kris haalde me weer op van de ambassade en bracht me naar het hotel. Die avond heb ik weer heerlijk Chinees gegeten op een terrasje en na mijn koffer te hebben ingepakt, ben ik redelijk vroeg naar bed gegaan. De volgende dag haalde Kris me weer op en we reden naar het vliegveld. Het was verschrikkelijk druk op de weg, maar we waren ruim op tijd. Net als de vorige dag, was het een gezellige rit en kletsten we weer aan een stuk door. Kris vroeg me of ik ooit weer terug kwam. Natuurlijk, zei ik. Ik kom zeker weten terug, ik ben dol op KL. Ik beloofde hem dat ik hem dan zeker weer zou bellen. Eenmaal op het vliegveld haalde Kris een trolley voor me en haalde hij de koffer uit de kofferbak waarna hij hem op de trolley deed. Hij lachtte breed en gaf me een stevige hand terwijl hij zei: 'Good luck! I hope you will come back to KL!' 'Off course I will, don't know when, but when I come back I will call you for sure!' Wat ik toen nog niet wist, was dat dat niet zo heel lang zou duren, zo'n 6 maanden ongeveer...

Ik duwde mijn trolley naar binnen met mijn zware koffer, laptop en handtas erop en liep naar het incheck gedeelte. Door werd mijn koffer gewogen... Hij was veels te zwaar! Zo'n 5 kilo. Ik had namelijk een hele grote zware tas met oude kleren van mij erin zitten die ik in Bali aan arme mensen wilde uitdelen. Ook had ik stevig geshopt voor mezelf en cadeautjes gekocht voor mijn stiefmoeder (parfum), vader (parfum) en broertje die ik nog nooit had gezien (speelgoed). De beambte vertelde me dat het US $ 30 zou kosten per kilo!! Of ik kon iets uit de koffer halen en als carey on meenemen in het vliegtuig. Gelukkig... Ik haalde mijn toilettas eruit, die woog 4 kilo. Ok, laat die ene kilo maar zitten, zei hij. Bepakt en bezakt liep ik naar de gate en moest daar nog een tijdje wachten. Het is nooit leuk om te wachten op een vliegveld, maar het vliegveld van KL is echt heel mooi en modern, dus het was niet zo erg. Ze hebben overal zeer comfortabele stoelen en loungers staan en ook de temperatuur is aangenaam. Na ongeveer een uur mochten we eindelijk boarden. Het was een kleiner vliegtuig en wat minder luxe dan een Boeing 747, maar toch aangenaam. Ik had snel mijn stoel gevonden en ging lekker zitten. Deze keer gelukkig geen naar salami stinkende geilbak naast me dus het was zeker een vooruitgang. Iets meer dan 3 uur later zou ik op Bali landen...

Geschreven door Myra