Zwanger, en dan?

Ik was 17 en had een zorgeloos leventje. Ik studeerde en had een bijbaantje in een café om de hoek. Ik raakte bevriend met mijn collega's en met een daarvan werd het op den duur meer. We waren smoorverliefd en niet uit elkaars buurt weg te slaan. Hij was 5 jaar ouder en woonde ook nog thuis. Het was een heerlijke tijd waarin we veel genoten van de vrijheid en van elkaar.

Toen ik op een dag besefte dat ik de week daarvoor al ongesteld had moeten worden, sloegen de zenuwen toe. De vrijpartijen schoten door mijn hoofd. Ik was wel eens de pil vergeten, maar had dan of de morning after pil gehaald of het veilig gedaan. Behalve die ene keer dat we te opgewonden waren dat het allemaal niets uitmaakte. Daar is het waarschijnlijk fout gegaan. Ik bleef rustig en belde mijn 'in-nood-vriendin' op. Ze kwam direct met twee testen aan. Samen stonden we nerveus in de badkamer af te wachten wat dat stomme apparaat zou aangeven. Oké, die eerste gaf een positieve uitslag, maar dat is vast en zeker een fout zeiden we tegen elkaar. Nog eentje dan maar. Toen ook de tweede het streepje liet zien, zakte ik op de grond in elkaar.

Ik belde mijn vriendje en barstte in huilen uit. Dit kon toch niet! Ik zat nog op school, en mijn vriendinnen, en mijn ouders, wat zou iedereen hiervan denken?! Hij kalmeerde me en we spraken af die avond eens goed te praten. Geen van beide had een overduidelijke mening, we wisten dat het niet kon, maar weghalen kon toch ook niet?! Discussie na discussie, slapeloze nacht na slapeloze nacht beseften we dat het gewoonweg niet anders kon. Dit paste niet in zijn leven, niet in mijn leven, niet in ons leven.
De afspraak werd gemaakt en zo vertrokken we zonder dat iemand het wist samen naar de kliniek. Ik werd vroeg in de ochtend verwacht en aan het einde van de dag mocht ik weer naar huis. Eerst werd vastgesteld hoe lang de vrucht er al zat en of we zeker waren van onze zaak. Tja... we waren nergens zeker van maar er moesten knopen worden doorgehakt. Ik nam afscheid van mijn vriendje en liep met een stuk of acht meiden naar de eerste verdieping. We moesten allemaal een lelijke witte pyjama aan en wachtten op onze beurt. Het was een rare gewaarwording. We zaten te kletsen, er werd zelfs gelachen en af en toe werd er iemand weggeroepen. Er werd geen woord gewisseld over wat er komen ging en toen ik eindelijk aan de beurt was liep ik rustig met de zuster mee.

In de behandelkamer aangekomen moest ik gaan liggen op een bed. Mijn benen gingen in de spreidstand en op dat moment had ik het gevoel dat iedereen en alles neer kon vallen: wij moesten dit niet doen! Dit werd ons kindje, wij moesten hiervoor gaan! Ik probeerde te schreeuwen en mezelf los te schoppen maar ik wist dat het te laat was. Ik zag de kamer draaien en zakte langzaam weg in een diepe roes.

Tegen de tijd dat ik bijkwam voelde ik me raar maar opgelucht. Zo, dit was gepiept, nu weer verder met ons leven. Ik ging naar het toilet, werd gecontroleerd en mocht naar huis. Mijn vriendje werd naar boven gehaald en samen stapten we in de auto. Meer dan twee zinnen werden er niet gesproken en ik bedacht me wat ik allemaal zou gaan doen die avond. Dat werd uiteindelijk werken. Ik bloedde als een gek, had helse krampen, maar gaf nergens aan over. Ik wilde dit toch, dan moest ik nu ook niet piepen.
Zo hield ik mijzelf 4 maanden voor de gek. We spraken er niet over, maar intussen wist ik niet waar ik het moest zoeken. Ik ben met iemand gaan praten en ontmoette meisjes die hetzelfde hadden meegemaakt maar allemaal op hun eigen manier. Door creativiteit en het lezen erover ben ik er op een andere manier tegen aan gaan kijken. De laatste sessie hebben we een schilderij gemaakt waar ik iedere avond voor het slapen gaan nog even naar kijk. Het heeft lang geduurd, maar het heeft nu een onvergetelijke plaats.

Geschreven door Mimi