Hoofdstuk 3: Copy Passport & Hitte

In 'Hoe het allemaal begon' en 'Het vervolg: Hoofdstuk 1' kun je lezen hoe mijn reis begon, wat ik heb achter gelaten, wat mijn plannen zijn en hoe de reis naar Kuala Lumpur beviel. Ondertussen ben ik aangekomen en heb ik mijn vrienden Kitty en Slave ontmoet. In 'Hoofdstuk 2: Chinatown & Reggae' kan je o.a. lezen waar ik, samen met hen, de hieronder beschreven kater opgelopen heb...

De volgende dag was minder grappig. Ik moest al om 10.00 bij de Indonesische Ambassade zijn. Kitty was bij mij blijven slapen; Slave vond dat ze het wel verdiende om weer eens in een echt bed te slapen. Omdat mijn kamer zo koud en donker (geen ramen) was, was het echt verschrikkelijk toen de wekker ging. Ik had het gevoel alsof het midden in de nacht was en moest ook  hard nadenken waar ik nou precies was. Oh ja, ik ben in KL, voel me zwaar beroerd en moet nu mijn visum gaan regelen bij de ambassade.

Het kostte me zoveel moeite om op te staan en toen ik eenmaal stond had ik het gevoel alsof ik zo tegen de vlakte kon gaan. Kitty en Slave's grap was geslaagd; ze hadden me flink onder tafel gekregen met al die rum/cola's de vorige avond. Ik maakte Kitty wakker, zij en Slave hadden beloofd dat ze meegingen naar de ambassade. Ik voelde me verschrikkelijk; het was veels te koud in de kamer, ik was super duizelig en m'n keel voelde opgezwollen aan. Even doorbijten. Na het douchen ging het al ietsje beter. Kitty voelde zich ook beroerd. Ik raapte snel mijn paspoort en al mijn uitgeprinte documentjes bij elkaar, die er al behoorlijk gehavend en gekreukt uit begonnen te zien en propte alles in mijn tas. Slave kwam ons ophalen en we gingen met de taxi naar de ambassade. Het was vreselijk! Zo HEET! Ik kreeg echt een enorme klap.
 
Gelukkig was het niet ver, maar toen we uitstapten: weer die klap van de hitte. Het was gigantisch druk bij de ambassade, overal waren mensen, taxi's en het vreemdste voor mij nog; militairen met machinegeweren. Als ik niet zo'n kater had gehad en mijn hersenen gewoon hadden gewerkt, had ik het misschien eng gevonden, maar nu vond ik het alleen raar. Kitty en ik gingen naar binnen, Slave mocht niet mee omdat hij een korte broek aan had. Eenmaal binnen werd al snel duidelijk dat het heel lang zou gaan duren. Ik heb Kitty toen maar naar huis gestuurd. Ik kon het ze niet aan doen om zo lang in deze staat op me te wachten.

Daar stond ik dan met mijn paspoort en handjevol papiertjes. De visum agente uit Bali die dit alles had geregeld had gezegd dat mijn visum na een dag klaar zou zijn, vandaar dat ik mijn reis zo had geregeld: op zondag aankomen in KL, vervolgens op maandag documenten inleveren en visum aanvragen bij de ambassade, op dinsdag visum ophalen en op woensdag doorvliegen naar Bali. Dat liep dus anders. Toen ik eindelijk aan de beurt was, bekeek de beambte mijn documenten langdurig en zei toen:       'Copy passport?'
'Huh? What do you mean?'
'Where your copy passport?'
'I don't have one'
'You need copy passport. Make copy passport first'
'Where? Can you make it here?'
'No, you make first, go out. On right side embassy you make.'
'Ok...' en ik liep weer naar buiten. Shit! Weer die hitte! Ik begon echt heel misselijk te worden. Waar moet ik nou die kopie maken? En stom van die visum agente dat ze dat niet even had gezegd! Toen ik zag waar ik die kopie moest laten maken, had ik het helemaal gehad. Buiten de ambassade, wel binnen de hekken, stond een soort van bouwkeet met daaromheen zo'n 30 mensen tegen elkaar aan gedrukt in een lange, brede rij. Ze stonden allemaal met een paspoort in de hand en het was dus duidelijk dat ze allemaal voor een 'copy passport' gingen. Fijn! Ze zagen er allemaal verhit en zweterig uit en het waren voornamelijk mannen. Bah! Moest ik daar nou tussen gaan staan? Ja, dus. Dus nam ik netjes plaats achteraan de rij. De rij werd steeds langer, want achter me sloten weer nieuwe mensen aan en daarachter weer nieuwe en voordat ik het wist zat ik geplet in een zweterige mensen massa. Bah! Ik ben altijd al zo kriebelig, of zeg maar vies van, dat soort dingen en al helemaal als het mensen zijn die ik niet ken. De rij schoof uiterst langzaam op en ik kon eindelijk zien waarom iedereen nou zo op elkaar gepakt zat. Het bouwkeetje had zwart glas rondom met aan de kant waar iedereen stond een klein rond gat in het glas. Het was dus de bedoeling dat je daar je paspoort doorheen stak. Maar iedereen wilde natuurlijk als eerste aan de beurt zijn, dus staken zo'n 5 mensen tegelijk hun hand door het gat. Ik gruwelde al bij het idee om tegen al die zweterige oksels aan te kijken. Even doorbijten weer. Toen ik dichtbij het gat stond stak ik meteen mijn hand met paspoort in het gat zodra de andere mensen hun hand eruit haalden. Het duurde gelukkig niet lang voordat mijn paspoort werd gepakt en ik aan de andere kant kon gaan staan. Aan de andere kant weer hetzelfde: je steekt je hand in het gat met 1 Ringgit erin en je krijgt je paspoort met kopie terug. Hier ging het gelukkig een stuk sneller.

Zo, ik had mijn 'copy passport' en ging snel weer terug naar binnen, naar de beambte. Gelukkig hoefde ik niet achteraan de rij te gaan staan, ik was meteen aan de beurt en gaf de beambte mijn 'copy passport'. Ze schreef snel een bonnetje, drukte er nog een stempel op en gaf het aan me terwijl ze zei; 'Thursday morning'.
'Thursday? My plane leaves on Wednesday.'
'Procedure for visa take 3 working days, come back Thursday morning'
'No! My plane leaves on WEDNESDAY! And the visa agent in Bali told me that it would only take one day!'
'No, 3 working day. You change your flight.'

Shit, dacht ik. Nou ja, moet dan maar. Toen ik terugkwam in het hotel meteen met Malaysia Airlines gebeld, wat ook een drama was aangezien ik de helft niet kon verstaan wat de dame aan de telefoon zei, maar uiteindelijk was het geregeld: ik zou op donderdag 7 september vertrekken. Hehe, kon ik eindelijk nog even slapen, mijn bed voelde heerlijk toen ik er eenmaal in lag en als snel viel ik in een diepe slaap. 's Avonds nog even wat gegeten met Kit en Slave en we hebben zelfs geprobeerd een drankje te doen, maar dat voelde helemaal niet goed in onze buik, dus maar niet. Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan.

Geschreven door Myra