Duizend Schitterende Zonnen, Hosseini

Dat hij ook in zijn tweede boek Afghanen een gezicht geeft.      Afghanistan. Je kent de naam, je legt de link met oorlog en ellende, maar daarmee houdt het zo'n beetje op. Door alle aandacht in het journaal en in kranten van de afgelopen jaren zou je bijna vergeten dat er in Afghanistan ook gewoon mensen leven. Zij kennen het land niet van tv, zij kennen het niet van fragmentarische berichten over oorlog en ellende: zij zitten er middenin. 

Duizend schitterende zonnen vertelt het verhaal van Mariam en Laila, twee totaal verschillende vrouwen. Mariam is een 'harami' (wat in de woordenlijst achterin vertaald wordt als 'bastaard') en is bij haar moeder in een eenvoudig hutje buiten Herat opgegroeid. Mariams moeder kan haar liefde voor haar dochter moeilijk uiten. Haar vader, die met zijn drie vrouwen en wettige kinderen in een groot huis in Herat woont, komt haar eens per week opzoeken met cadeautjes en mooie beloften. Mariam adoreert haar vader, ondanks de waarschuwingen van haar moeder dat hij niet te vertrouwen is. Wanneer Mariam vijftien is, besluit ze haar vader eindelijk op te zoeken in Herat. In één klap verliest ze hiermee haar moeder en de vader die ze dacht te hebben... Mariam komt door de omstandigheden terecht bij Rasheed en trouwt met hem. Haar leven met hem bestaat uit niets anders dan vernedering en geweld.

Laila groeit op in een liefdevol gezin in Kabul. Haar toekomst ziet er rooskleurig uit: ze gaat naar school en de wereld ligt aan haar voeten. Tot het oude Kabul door oorlog, de Taliban en andere ellende Kabul niet meer is. Ook de eens zo vrije Laila trouwt met Rasheed. De oudere Mariam kan haar niet uitstaan. Laila is alles wat zij nooit zal zijn: mooi, slim, jong...

Tot aan het begin van deel drie (het boek is opgedeeld in vier delen) is nauwelijks voor te stellen hoe groot de liefde van Mariam voor Laila uiteindelijk zal zijn. Ze doet iets wat Laila een toekomst geeft.

Duizend schitterende zonnen is een flink boek met uitgebreide beschrijvingen en dat moet je liggen. Toch moet ik zeggen dat ik, ondanks die uitgebreide verhalende schrijfwijze, bleef doorlezen. Het verhaal zelf is namelijk zo aangrijpend, zo ongelooflijk en toch realistisch dat je wil weten wat er met Mariam en Laila gaat gebeuren. Het besef dat soortgelijke situaties realiteit zijn in Afghanistan maakt het extra schokkend. Zoals ik eerder al zei: Hosseini geeft Afghanen een gezicht. Laila en Mariam zijn tijdens het lezen van het boek meer dan levend.

Tranen, glimlachen, walging en kippenvel. Dat heeft dit boek bij mij teweeg gebracht.

Wil je dit boek zelf in huis halen? Klik dan hier!