Last Woman Standing: Droogstaan

Single zijn heeft een hoop voordelen. Zo hoef je je niet te verantwoorden als je eens een nachtje niet thuiskomt. Je hoeft geen verklaringen te bedenken waarom de afwas nog steeds in vol ornaat staat te stinken.

 

Je kunt op je vrije dag gerust tot vier uur ?s middags in je bed blijven liggen omringd door lege chipszakken. En als je jeuk hebt aan je reet krab je gewoon zonder het te moeten ontgelden met opmerkingen als: "Zo, ga je lekker!?? Toch is er ook een groot nadeel aan het single leven. Dat wordt met name duidelijk wanneer je of net uit een relatie komt of gewoon geen losbandig iemand (meer) bent. Ik heb het over het gebrek aan seks.

 

Ik heb in het verleden genoeg mannen versleten om te weten dat onenightstands behoorlijk teleurstellend uit kunnen pakken. Van de micropenis tot de pukkelbillen. Van de atleet die de gelegenheid aangreep om zijn lichaam te showen tot het nerdje dat graag het nachtlampje uit wilde hebben. Op een gegeven moment 'groei' je dan ook over de behoefte heen om de lakens te delen met een wildvreemde die naar alle waarschijnlijkheid wel weer een eigenaardigheid heeft om te ontdekken. Daarbij is het een soort van dweilen met de kraan open: als single zoek je een bepaalde intimiteit die een onenightstand je niet kan geven. Je voelt je naderhand toch een beetje tekort gedaan, waardoor de behoefte aan intimiteit groeit. Natuurlijk werkt dit lang niet in alle gevallen zo (sterker nog, in de opvreet-seks-situaties zal intimiteit me sowieso een zorg zijn), maar ik heb wel regelmatig een bepaalde leegte overgehouden na zo?n nacht met Jan of Alleman.

 

Ondanks dat zijn veel single vrouwen (en ja, daarmee heb ik het ook over mijzelf) erg seksueel georiënteerd. In de zin dat seks een belangrijk deel uitmaakt van de dagelijkse gedachtegang. En in mijn geval: hoe langer ik zonder moet, hoe groter het verlangen ernaar wordt. Er komen oergevoelens in me los, een puur verlangen naar dierlijke seks, plat neuken. Een mannenlichaam boven me voelen, mijn nagels in zijn rug, zijn adem in mijn hals. Het gevoel van volledige overgave aan andermans lichaam, het samen zweten, het elkaar op willen vreten en ondertussen om de twee seconde met mijn kop tegen het bedframe gestoot worden. Heerlijk.

 

Momenteel is er geen (vrijgezelle) man veilig in mijn hoofd. Mijn vriendinnen worden horendol van me. Ik inspecteer ieder mannenlijf, gradeer ze volgens een schaal van een tot tien, waarbij tien betekent 'waar wachten we nog op'. Het enige probleem is dat ik me niet meer geroepen voel om er actief werk van te maken. Die tijd heb ik gewoon gehad. Dus mentaal hang ik dan wel de sloerie uit met ieder willekeurig manfiguur: de realiteit liegt er niet om?

 

Ik sta droog.

Al veel te lang.

 

Alex.