Last Woman Standing: De prins & 't Grind

Otto was één van de laatsten waarvoor ik mijn status als mannenverslindster inruilde voor de rol als 'het vriendinnetje van'. Als een soort Richard Gere was hij mijn eigen Pretty Woman-film in komen wandelen. 

 

Met engelengeduld wist hij mij langzaam aan te verleiden tot een relatie. Hij was een ware charmeur en wist eigenlijk op ieder moment het juiste te zeggen. Iets wat ik stiekem verdacht vond, want mannen zijn over het algemeen nu eenmaal horken. Het was haast too good to be true. En als ik iets heb geleerd van Dr. Phil, dan is het dat wanneer iets te mooi lijkt om waar te zijn, dat komt omdat het dus ook niet waar ís. Het moge duidelijk zijn: ik had een ietwat sceptische houding.

 

Als ik erop terug kijk, was dat eigenlijk niet terecht. Otto was gewoon echt zo: hij leek ervoor geboren om voor iemand de prins op het witte paard te zijn. Hij deed daadwerkelijk alles voor de vrouw die hij ?s avonds in zijn grote armen mocht sluiten. Hij droeg me op handen en kon pas rustig zitten als hij wist dat ik me op mijn gemak voelde. Hij wilde maar één ding en dat was in mijn behoeften voorzien. Hij zou mijn billen nog wassen als ik daarom zou vragen.

 

Helaas bleek ik daar akelig allergisch voor te zijn.

 

Ik weet dat ik mezelf op een morgen zijn bed uit hees. Hij was al naar zijn werk. Toen ik beneden kwam, zag ik hoe zijn hoog gaskachel stond, waardoor het heerlijk warm was in de woonkamer. Arrow Jazz FM stond zachtjes aan en op de salontafel stond een thermoskan met koffie en een bord met daarop heerlijke broodjes en luxe beleg. Naast dit hemelse ontbijt, lag een rode enveloppe. Ik opende hem en haalde er een briefje uit.

 

"Wat lag je er mooi bij vanmorgen. Ik ben zo gek op je. Kusje van mij."

 

Ik besefte dat ik nu in de wolken moest zijn. In plaats daarvan smeet ik het kaartje op de tafel, switchte ik van Arrow Jazz FM naar een rockzender, pleurde ik een plakje kaas op een bolletje en stak het achterin mijn keel. Het leek gewoon niet aan me besteed, al die lieve gebaren. Het was too much! Mijn hoofd sloeg ervan op hol en op mijn voorhoofd knipperde de roodverlichte tekst: OVERLOAD, OVERLOAD, OVERLOAD.

 

Toch handelde ik er niet onmiddellijk naar en ik bleef nog ruim twee maanden bij Otto. Hoe liever hij werd, hoe meer ik de neiging kreeg om hem te belazeren. Zo heb ik een avond dronken staan zoenen met een nobody in een club, terwijl Otto me al vier keer had geprobeerd te bereiken om te vragen of ik veilig thuis was gekomen.

 

Het escaleerde toen we samen een weekje gingen kamperen op de Veluwe. Na eerst 'de liefde te hebben bedreven' in het tentje, besloot ik even wat frisse kleding uit de achterbak van de auto te gaan pakken. En terwijl ik door het gras liep op mijn blote voeten, zag ik in de verte het grindpad opdoemen dat naar de auto leidde. Toen ik mijn eerste voet op het grind zette, hoorde ik hoe Otto me van ver riep. "WAAACHT!? Verbijsterd keek ik om; Otto kwam op me afgerend. Hij tilde me de lucht in en liep, zelf met zijn blote voeten, over de scherpe steentjes heen. Toen ik me bewust werd dat hij me op deze manier bij de auto wilde neerzetten zodat ik geen pijn zou krijgen aan mijn voeten, brak er iets in me.

 

"LAAT ME LOOOOOOOSSSS!?, krijste ik. De campinggasten keken verdwaasd onze kant uit. "LAAT ME GODVERDOMME ZELF LOPEN! BLIJF MET JE POTEN VAN ME AF!?

Otto schrok. Hij zette me neer en keek me vol ongeloof aan. "Alexje toch. Hé. Gaat het wel??

"NEE!?, schreeuwde ik, in een soort absurde staat van paniek. "NEE! Het gaat helemaal niet! Ik kan er niet meer tegen!?

"Waar kun je niet meer tegen?? De rust in zijn stem maakte me woedend.

"Dat EEUWIGE prinsengedrag van jou! Ik word er GEK van! Laat me met rust! LAAT ME MET RUST!?

 

Otto droop af en keerde terug naar de tent met de woorden: "neem even je tijd". Ik stond daar, bij de auto, met mijn blote voeten op de scherpe steentjes. Het deed zeer, maar het voelde heerlijk. Zelfs de afkeurende blikken van de toeschouwers konden me niet deren. 'Wat een kutwijf' moeten ze gedacht hebben. Ik lachte, opende de kofferbak en graaide mijn spullen bij elkaar.

 

"Otto", riep ik toen ik weer bij de tent aankwam, "ik ga ervandoor!?

Geschrokken probeerde hij me nog tegen te houden.

"Nee geloof me maar: het is beter zo. Jij moet lekker op zoek naar een prinsesje: iemand die ervan houdt om vertroeteld te worden".

"En jij dan?? riep hij woest. Het was de eerste keer dat hij zijn geduld verloor. "Ga jij dan weer terug naar je lege leventje waarin mannen je niet het geluk geven dat je zoekt??

 

Ik grijnsde van geluk bij die gedachte.

"Ja Otto, dat ga ik... Het ga je goed.?

 

Alex.