Last Woman Standing: 't Druifje

Ik ben niet zo bekwaam in het aangaan van vriendschappelijke relaties met mannen zonder dat ik eerst gecheckt heb of er een mogelijke liefdesrelatie uit voort kan vloeien. Ja, zoals jullie me kennen: op zoek naar De Ware.

In mijn optiek zou het van de zotte zijn om gezellig met een leuke kerel uit eten te gaan onder het mom van 'bijkletsen'. Waarom zou je daar je energie in steken terwijl je al die energie net zo goed zou kunnen spenderen aan het leren kennen van een nieuwe man. Eentje die niet al aangetoond heeft dat hij geen wit paard in de schuur heeft, maar een oude brommer. Ik heb dan ook nooit echt vrienden gehad. Vrienden in de zin van: he, wat hebben we het leuk zonder dat er een geladen sfeer hangt die alleen met seks kan worden opgelost.

 

Natuurlijk heb ik het wel geprobeerd hoor: vriendschap met mannen. Toch eindigde dit vaak zodra we op een dronken avond besloten dat we het er wel op wilden wagen. En de les is dan hard: dat valt altijd tegen. Omdat ik altijd 'op zoek' ben, kan ik niet gewoon zonder flirten tegenover een leuke man zitten en het over ditjes en datjes hebben. Ik vind dat saai. Daarom liepen alle mogelijke vriendschappen uit op fiasco?s. Een ongemakkelijke groet op straat, denkend aan die fatale avond dat het niet bleek te klikken in bed.

 

Zo heb ik een tijdje een goede vriend gehad die, afgezien van hier en daar een tongzoen op een feestje, nooit echt de intentie leek te hebben om mij het hof te willen maken. Misschien ook wel, maar wilde ik het niet zien. Ik was dan ook bijzonder verrast toen hij zich op een avond ontpopte tot een ware casanova die het op mij gemund leek te hebben. Geen moment twijfelde ik of het onze vriendschap zou schaden, want ik vond het stiekem wel spannend. Zo kwam het dan ook dat we die avond bij mij thuis op de bank ploften, terwijl we innig zoenden. Normaliter was hij totaal niet mijn type. Een beetje te lief en daardoor iets te aseksueel. Eigenlijk had ik het dan ook gewoon niet moeten doen, want ik leerde nu een kant van hem kennen die ik het liefst nooit had gezien.

 

"Ik weet niet wat het is", zei hij, terwijl ik mijn orale kunsten op hem losliet. "Ik heb dit anders nooit."

Teleurgesteld en gefrustreerd staarde ik naar het flubbertje in mijn handen. Een piemeltje zo groot als een druif.

"Wil je dat ik stop?"

"Nee, nee!"

Maar na vijf minuten werd toch wel duidelijk dat het er niet meer van zou komen. Mijn seksdrive was ver onder het nulpunt beland en ik kroop omhoog tegen zijn schouder.

 

"Oké", zei hij toen, "ik moet je iets vertellen. Ik heb dit probleem wel vaker. Sterker nog, ik heb het altijd. Ik kan geen stijve krijgen."

Ik voelde hoe mijn lichaam, in tegenstelling tot zijn je-weet-wel, verstijfde. "Meen je dat nou?"

"Ja. Ik dacht: met jou moet het wel lukken. Maar weer niet. Ik moet er maar eens mee naar..."

"... de dokter!", vulde ik aan.

Hij knikte verslagen. "Het spijt me."

 

Die avond kwam ik erachter dat mijn goede vriend impotent was. De gêne die hij voelde en het ongemak dat ik uitstraalde, was funest voor onze vriendschap. We hebben elkaar daarna eigenlijk niet meer echt gesproken.
 

Eenmaal kwam ik hem nog tegen toen hij met vrienden aan de bar zat. Het was zo?n drie maanden na 'het incident'. Ik wilde hem groeten, maar hij deed net of hij me niet zag. Ik overhoorde zijn gesprek, waarin hij stoer tegen zijn vrienden vertelde dat hij het weekend daarvoor een leuke chick had ontmoet. "Heb je hem erin gehangen?", lachten zijn vrienden. En vol gemaakte trots knikte hij, terwijl hij een blik wierp op mij. We wisten beiden wel beter.

 

Het was nieuw voor mij: een mannelijke vriend? Impotentie. Geen van beiden een succes.

 

Alex.