|
Voor alles moet een eerste keer zijn. Ook voor skiën. Maar de lat ligt best hoog als je 24 bent en het als enige van je vrienden niet kunt. Wat een geluk dat ik mee mocht op een persreis naar Valle D'Aosta in Noord-Italië!
Wintersport heeft me nooit erg aangetrokken. Waarom in thermo-ondergoed met bevroren snottebellen aan je neus in de kou staan, als je ook in een luchtig jurkje - al nippend aan een cocktail - de zonsondergang kunt bekijken op een tropisch strand? Bovendien ben ik obsessed door lekker eten en die Oostenrijkse knoedels trekken me nou niet bepaald. Maar eerlijk is eerlijk: ik baalde stiekem wel als vrienden weer eens op wintersport gingen en ik achteraf al die goede verhalen hoorde. Maar elke keer haakte ik weer af als ze me meevroegen, bang om in mijn eentje ergens op een berg achter te blijven met knikkende knieën. Daarom zei ik volmondig 'JA' toen ik uitgenodigd werd voor een persreis voor onervaren skiërs en snowboarders naar Valle D'Aosta in Noordwest-Italië. It's a tough job, but someone's got to do it...
Donderdag
Een tikkeltje nerveus stond ik te wachten bij het meeting point op Schiphol. Want: hoe zou de groep zijn waar ik de komende vier dagen mee zou moeten optrekken? Gelukkig klikte het meteen met de andere Nederlandse en Belgische journalisten. Voordat we het wisten waren we al geland op het vliegveld van Genève. Daar stond een chauffeur met busje te wachten, die ons twee uur later bij Hotel Milleluci in Valle D'Aosta afzette. Bij het zien van het hotel waren we - normaal gesproken toch best kritische journalisten - allemaal stil: wat een kunstwerkje! Houten muren, een grote open haard, ouderwetse voorwerpen aan de muur, schattige kussentjes, een ruime kamer in dezelfde landelijke stijl... Wauw!
 
Erg lang konden we niet van al het moois genieten, want er werd - heel vervelend - op ons gewacht in restaurant Osteria da Nando. We probeerden hier allerlei typische locatie gerechten, zoals polenta (griesmeel van maïs), fontina (een populaire kaas uit die streek) en een soort fondue met kalfvlees (bourguignonne). Nadat onze maagjes gevuld waren, kregen we een uitgebreide rondleiding door Aosta, wat rond het begin van onze jaartelling door de Romeinen is veroverd. Door de vele overblijfselen wordt de stad ook wel 'Rome van het Noorden' genoemd. Zo vind je er een triomfboog ter ere van keizer Augustus, een Romeins amfitheater en vele kerken met prachtige fresco's. Aosta is een schattig en sfeervol Italiaans plaatsje en met die hoge, witte bergen op de achtergrond lijkt het geheel net op een ansichtkaart! Die avond aten we in een gezellig familierestaurant genaamd Ristortante Breasserie Busseyaz (Aosta, tel: 39 0165 40331), waar ik tranen in mijn ogen kreeg van een simpele pasta met aubergine en mozzarella. Hoe doen die Italianen dat toch? Na een glaasje limoncello, vertrokken we naar ons bed zodat we de volgende dag uitgerust de piste op konden.
 
Vrijdag
Toen ik die ochtend wakker werd en zag hoe hard het sneeuwde, vroeg ik mezelf toch lichtelijk angstig af: hoe zou het skiën me afgaan? Zou ik zonder botbreuken de berg afkomen? Zou ik überhaupt het skiliftje overleven? Na een stevig ontbijt met een echte Italiaanse cappuccino, vertrokken we richting Pila. De skigebieden van Pila reiken tot wel 2700 meter, waardoor je veel kans op sneeuw hebt. Nadat we onze leraar Edilio hadden ontmoet en de ski's hadden gepast, gingen we al strompelend door die zware skischoenen richting babypiste. Na een paar speelse oefeningen had ik het skiën al aardig onder de knie. Edilio had duidelijk veel vertrouwen in ons, want hij nam ons vrijwel direct mee naar een blauwe piste. De zon was inmiddels doorgebroken en in combinatie met de verse witte poedersneeuw zorgde dat voor een gelukzalig gevoel. Daarbij zorgde de hoeveelheid sneeuw ervoor dat als je viel, je tenminste zacht terecht kwam en zo weer door kon gaan.
 
Na een lunch van antipasti, ravioli en polenta (god, wat hou ik toch van Italië) gingen we zelfs nog een stapje verder en waagden we ons aan de rode piste. Edilio was een uitstekende leraar en al bochtjes makend gingen we voorzichtig de berg af. Maar op sommige plekken gingen onze stokken de lucht in, gingen we door onze knieën en sjeezden we keihard de berg af. We gilden helemaal als kleine kinderen toen Edilio ons naar een soort half pipe bracht, waar we van kant naar kant roetstjen. Doordat het laagseizoen was, hadden we het geluk dat we de pistes zowat voor onszelf hadden: ideaal voor als je een beginner bent!
 Ik moest mezelf soms wel een beetje pushen om niet alleen op het skiën te letten, maar ook op de bizar mooie omgeving. Je hebt vanuit Pila een adembenemend uitzicht op de Mont Blanc, de Matterhorn en de Monte Rosa. Dat zonnetje op je gezicht, de frisse lucht, het uitzicht en als toppunt de kick van het skiën - eindelijk snapte ik waarom mensen zo dol zijn op wintersport! Voordat ik het wist was de dag al voorbij en na een kopje thee bij de openhaard in het hotel, doken we de spa - bestaande uit een sauna, stoombad en bubbelbad - in. Helemaal ontspannen en rozig namen we daarna aan tafel plaats in Vecchia Aosta, midden in het oude centrum van Aosta. Na een heerlijke maaltijd en nog fijnere wijnen, gingen we maar al te graag richting het hotel om te slapen, want: skiën is wel vermoeiend zeg!
Zaterdag
De volgende dag werd ik wakker met een grote glimlach op mijn gezicht: ik kon niet wachten om weer op de latten te staan. Maar toen ik bovenop de rode piste stond, die er toch wel erg steil uitzag, werd ik even bang. Skiën blijft - vooral als je een beginner bent - een gevaarlijke sport en je moet te allen tijde goed op blijven letten en geconcentreerd blijven. Maar tegelijkertijd moet je ook niet te veel nadenken en vertrouwen op je lichaam. Want zoals Edilio telkens weer zei: "It's automatic!". Ik wist die dag mijn techniek verder te verbeteren en ik verbaasde me er eigenlijk over hoe snel het skiën te leren is. Het is ontzettend leuk dat je na twee dagen al redelijk de berg af kunt komen en zelfs een rode piste kunt meepakken.
Het hoogtepunt van de dag was letterlijk een hoogtepunt, namelijk het hoogste puntje van Pila. Ook al was het er extreem koud, het uitzicht was zo adembenemend mooi dat ik nauwelijks doorhad dat mijn haar zowat bevoren was. Ook op culinair gebied was het weer genieten. We proefden allerlei specialiteiten zoals zoete kastanjes met plakjes varkensvet (Lard d'Arnad), zo zacht dat het smolt op mijn tong, en rode worst met bieten. Ook deden we ons te goed aan overheerlijke wijnen en lokale likeurtjes van dennenappel en genepy (Alpenkruid). Die avond aten we in restaurant Al Caminetto, waar we bij de openhaard (al caminetto) genoten van culinaire hoogstandjes (zoals risotto met pompoen en kalfsvlees). Nee, als fijnproever heb je in deze streek niets te klagen...
 
Zondag
'Auw', was het eerste dat ik dacht toen ik wakker werd. Wat een spierpijn! Hoe fantastisch leuk dat skiën ook was, ik vond het niet erg om een dagje rust te pakken. En helemaal niet om dat te doen in Spa of Pré-Saint Didier: een gigantisch complex vol sauna's, stoomcabines en verschillende baden. We waren hier zo ongeveer de enige toeristen en we keken onze ogen uit met al die druk pratende Italianen. Vanuit de buitenbaden hadden we een prachtig uitzicht op gigantische bergen zoals de prachtige Monte Biancao, ook wel bekend als de Mont-Blanc. Die frisse lucht in combinatie met het warme water zorgde voor een enorme boost...
 Eigenlijk was het de bedoeling om door te rijden naar het vliegveld van Genève, maar onze vlucht was geannuleerd vanwege de hevige sneeuwval in Nederland. En dus moesten we 'helaas' nog een nachtje blijven. We namen afscheid van de Belgische journalisten die wel konden vliegen en bleven met een klein groepje over. Die avond genoten we van een laatste culinaire traktatie (snik, snik) in een gezellig huiskamerrestaurant Chez Felice (bij Felice) waar we ons direct thuis voelden. Felice had zijn zaak speciaal voor ons geopend, begroette ons alsof we oude vrienden waren en liet ons zijn lekkerste gerechten proeven, met polenta als zijn opperspecialiteit (Saint-Oyen tel: 39 0165789600). Hoe zou ik ooit weer kunnen genieten van de simpele stamppot? Intens voldaan en tevreden lag ik die avond in mijn bedje en dacht terug aan de heerlijke dagen. Wat een fantastische ervaring!
 Ben jij een complete nitwit op het gebied van skiën? Dan kan ik slechts één ding aanraden: just do it! En ga vooral naar Valle D?Aosta. Door de grote hoeveelheid sneeuw, de ruime en rustige (buiten de vakantieperiodes) pistes is het de ideale bestemming om voor het eerst op de latten te staan. En de prachtige omgeving en het verrukkelijke eten maken Valle D?Aosta tot een plek waar ik 100% zeker nog een keer naartoe wil!
Valle D'Aosta is gemakkelijk te bereiken per auto of vliegtuig via Genève, Turijn, of Milaan. Kijk voor meer informatie over deze regio op www.lovevda.it, www.visitaosta.nl en www.snowtourvalledaosta.com.
|
