De kattenbak verschonen: Een hel op aarde

Katten zijn leuke dieren. Ze zijn lief, sociaal en zelfstandig. Ze trekken hun eigen plan en je hoeft ze écht niet op te dragen om braaf in hun mand te blijven zitten. Toch is er een nadeel aan deze dieren: hun kattenbak.

Toen ik op mezelf ging wonen, was het dan ook een logische stap om katten te nemen. Ik begon met één kat genaamd Willie, maar algauw besloot ik er een vriendje voor hem bij te nemen. En dat vriendje is Jeroen.
 

 

Ook al ben ik oprecht gek op mijn katten, is er één bijkomend verschijnsel dat wekelijks maakt dat ik de neiging heb om ze naar het asiel te brengen. Ik heb het natuurlijk over het verschonen van de kattenbak. Een huishoudelijke taak die je er gratis bij krijgt zodra je katten in huis neemt. Eén waar je niet onderuit kunt, tenzij je er geen problemen mee hebt dat er steeds minder mensen bereid zijn op bezoek te komen. Persoonlijk zou ik die consequentie wel jammer vinden en wellicht maak ik me er daarom hard voor om wekelijks het kakhuis van mijn normaal gesproken geliefde katten schoon te maken.
 

Het begint vaak wanneer ik thuiskom en ik een bepaalde ammoniaklucht door mijn neus voel trekken. Meestal is dat het teken dat ik eigenlijk alweer twee dagen te laat ben. Er is geen ontkomen meer aan, want zelfs al probeer ik de stank te negeren, hij blijft me overvallen. Dus ik ploeter maar richting de kattenbak, til het gevaarte in zijn geheel op en maak de klemmen los die de bovenkant aan de onderkant verbinden. Iedere keer weer is het een grote teleurstelling als ik zie wat een zooi mijn katers ervan gemaakt hebben. Hadden ze zich echt niet een beetje in kunnen houden? De steentjes zijn bruinig en in elkaar geklont, er liggen een aantal drollen naar me te grijnzen en de ammoniaklucht waar ik het net over had, slaat me nu in mijn gezicht alsof ik bewust aan zo?n fles gesnoven heb om high te worden.
 

Oké, de constatering van de ellende is gedaan, maar daarmee is nog niets opgelost. Dan wordt het namelijk tijd om de kattenbak leeg te kiepen in een vuilniszak. Een actie die bij mij altijd tot gevolg heeft dat er een aantal van die ranzige steentjes over mijn vloer rollen. Ik zie ze verdwijnen onder meubilair waar ik al jaren niet onder heb gekeken. De vuilniszak moet met uiterste precisie worden dichtgeknoopt voordat ik verder kan. In de tussentijd heb ik al zo?n vier keer mijn ingewanden uit mijn lijf gekotst. Ik pak de kattenbakafwasborstel erbij. Het is de blauwe en dat onthoud ik omdat blauw rijmt op miauw. Dan volgt het schrobben, het opnieuw vullen van de bak en daarna, na het handen wassen, kan ik opgelucht adem halen.
 

Ik plof op de bank, nog licht navloekend. En zodra Willie of Jeroen op schoot springt, ben ik de traumatische ervaring vergeten. Tot ik thuiskom en de ammoniakgeur weer ruik?

Asiel, asiel, asiel.

Heb jij huisdieren? Wat zijn voor jou de meest irritante klusjes die deze mormels met zich meebrengen?