Last Woman Standing: Achterlijk Beatles-kapsel

Marnix en ik ontmoetten elkaar tijdens een vakantie in Portugal. Ik zat met een vriendin aan een cocktail te nippen toen hij samen met zijn vriend aan ons tafeltje kwam zitten. Mijn vriendin en ik keken de mannen verontwaardigd aan; we hadden hen tenslotte helemaal niet uitgenodigd. ?Eindelijk!?, riep Marnix, ?Twee doodnormale, Nederlandse vrouwen! Wat hebben wij daar een behoefte aan na al dat Portugese tuig!? Mijn vriendin begon te lachen, wat ze overigens altijd doet als ze een beetje aandacht krijgt van een man. Ik bleef Marnix echter strak aankijken met een opgetrokken wenkbrauw. Ik zag dat hij er ongemakkelijk van werd. Als gevolg daarvan besloot hij zich maar op mijn vriendin te richten.

Mijn vriendin zat anderhalf uur later hardop te giechelen om werkelijk alles wat Marnix zei. Ik had het spektakel met lede ogen aangekeken en vooralsnog geen woord gerept. De vriend van Marnix zat er ook wat onbeholpen bij. Hij probeerde uit alle macht zijn ogen op het gezicht van mijn vriendin te houden, in plaats van ze te laten afdwalen naar haar tamelijk aanwezige decolleté. Toen ik hoorde hoe Marnix mijn vriendin ervan beschuldigde naïef te zijn, omdat ze geen flauw benul bleek te hebben van het huidige politieke klimaat in Nederland, voelde ik de behoefte mijn scheur open te trekken.

?Nou moet je even goed luiste...?, begon ik, maar Marnix onderbrak me abrupt.
?Nee, nou moet jij even goed luisteren, met je achterlijke Beatles-kapsel. Je zit daar maar een beetje verwaand uit je ogen te kijken zonder wat te zeggen, dus jij hebt je mogelijkheid tot spreken een uur geleden al verkloot.?

Verbaasd staarde ik hem aan. Hij vestigde zijn blik weer op mijn vriendin en vervolgde zijn statement over haar gebrek aan kennis. Ik haalde mijn hand door mijn Beatles-kapsel en betrapte mezelf erop dat er zich een grijns om mijn lippen aan het vormen was. Kort kruisten Marnix? ogen de mijne. Hij knipoogde.

Waar haalde deze smeerlap het lef vandaan? Om zomaar ongevraagd aan te schuiven, mijn vriendin op haar plek te zetten en vervolgens mij zo toe te spreken? Wie dacht hij wel niet dat hij was?

Mijn vriendin begon hem ondertussen behoorlijk vervelend te vinden. Hij bleef haar maar overtreffen met de dingen die hij zei. Het was een strijd die ze nooit zou winnen. Had ze nou maar niet gedurende haar schoolcarrière smachtend naar haar jeugdliefde Laurence zitten staren. Wellicht had ze dan iets gehad om hem mee af te troeven. Maar nee, Marnix liet zich niet ondersneeuwen, zo veel was duidelijk.

Toen mijn vriendin op een gegeven moment buiten op me stond te wachten om weer naar het hotel te gaan, stapte ik nog eenmaal op Marnix af. Hij keek me ongeïnteresseerd aan en zei: ?Ja??

?Schrijf je nummer eens op", beveelde ik hem.
?Nee", was zijn antwoord.

?Jawel."
?Nee."
?Jawel.?
?Hoezo??

?Anders kan ik je niet bellen.?

Marnix ogen begonnen te glanzen. Hij toverde een bierviltje tevoorschijn waarop hij zijn nummer schreef.

Ik had nooit kunnen voorzien dat ik op dat moment in één van de pijnlijkste, meest verdrietige avonturen sprong die tot dusver mijn pad hebben gekruist.

Wordt vervolgd.

Alex.