Het mobiele tijdperk: Een positieve ontwikkeling?

Het is het straatbeeld geworden: mensen met hun mobieltjes. Tegenwoordig staat alles in het teken van deze krengen. Mensen hebben de voortdurende behoefte om bereikbaar te zijn.

Van bereikbaar op de 'je kunt me bellen en smsen'-manier is het inmiddels uitgebreid tot het punt waar je zelfs een berichtje krijgt wanneer iemand heeft gereageerd op een Facebook-status van een ander iemand. De informatiestroom is enorm. Waar je vroeger bij thuiskomst pas wist of je gebeld was (als je überhaupt een antwoordapparaat had), halen we nu om de tien minuten onze telefoon uit de tas om te kijken of we nog iets gemist hebben. Waar je vroeger hoopte dat iemand thuis was zodat je kon bellen met de vraag hoe het met de ander gaat, kun je nu gewoon de hele dag door lezen wat de ander doet op Twitter. Het is allemaal maar één druk op de knop van ons verwijderd, iedere dag en op ieder moment van de dag.
 

Positieve ontwikkeling?

Ik vraag me oprecht weleens af of dit nou een positieve ontwikkeling is of juist niet. Natuurlijk is het hele mobiele tijdperk een goede mogelijkheid om de tijd te doden wanneer je je verveelt. Maar tegelijkertijd zie ik om me heen ? en merk ik aan mezelf ? dat de behoefte om je hebben en houden met de rest van de wereld te delen onbedwingbaar lijkt (let op Facebook-blunders!). De grenzen zijn een beetje weg, wat naast een beetje vreemd ook extreem pijnlijk kan zijn. Hop, even naar het profiel van je ex om daar te lezen dat hij/zij alweer met anderen bezig is. Klik, even naar Twitter en lezen dat niet jij de baan hebt gekregen, maar je superblije collega. En wauw, die leuke persoon die je hebt ontmoet... Eens even kijken op Hyves wat zijn/haar hobby's zijn.

Absurde desinteresse

We hoeven gewoon niet meer echte interesse in elkaar te tonen. Alles wat we willen weten staat er, alles wat we willen vragen wordt beantwoord, alles wat we tegen elkaar willen zeggen, kan gekrabbeld worden. Het is absurd! Maar tegelijkertijd vrijwel onmogelijk je ervan af te sluiten. We kennen allemaal wel het gevoel dat je krijgt wanneer je er onderweg achterkomt dat je je mobieltje thuis hebt laten liggen. Dat gaat van lichte onrust tot blinde paniek. Eigenlijk kunnen we niet wachten om achter een computer te kruipen en aan Facebook mede te delen dat ons mobieltje thuis ligt.
 

We zien het niet meer

Het is maar vreemd, al die mensen die naar een klein schermpje staren. Want terwijl je in de trein zit en op een Hyves-berichtje van een oude kennis reageert, zie je niet wie er naast je zit, wat er om je heen gebeurt en waar het eigenlijk om draait. De échte wereld om je heen.

Vind jij het mobiele tijdperk een positieve ontwikkeling?