Dronken mensen

Ik lust graag een biertje, of twee, of acht. Of een wijntje, of negen, of tien. Sterker nog, ik vind het vaak maar lastig om mijn grenzen te bewaken tijdens een avondje in de kroeg. Niet dat ik kotsend boven mijn of jouw toilet eindig. Maar ik bereik vaak wel de staat die ik aan het begin van dit stukje als belachelijk beschreef.

De schaamte voorbij
Het nadeel aan dronken mensen, is dat ze geen schaamte meer kennen. Ze tranformeren van fatsoenlijke, verantwoorde mensen in grofgebekte, lallende carnavalvierders. Werkelijk waar, als je met een nuchter hoofd in een dronken menigte gaat staan, zakt je broek af van het hoge Patty Brard-gehalte. Het enige wat de zuiplappen daarvan onderscheidt, is dat ze niet op nationale televisie een klisma hebben ingebracht. Maar ik weet zeker dat zodra er een cameraploeg in huis verschijnt, dit alsnog gebeuren zal.

Ergerlijk ook, dat dronken mensen zo graag willen knuffelen. Dat je als BOB niet ontkomt aan van die zweterige omhelzingen die rieken naar drank in combinatie met gal. "Kom effe lekker bij me zitten", zegt de ladderzatte lapzwans. En nog voor je afwerend in een hoek weg kunt duiken, hang je al met je neus in een oksel.

L'amour
Maar de meest frustrerende eigenschap van zatheid, is toch wel dat mensen elkaar plotseling de liefde verklaren. Er gaat geen feestje voorbij zonder dat er speeksel wordt uitgewisseld of zonder dat mensen elkaar de belofte doen om nu echt eens samen iets leuks te gaan doen. "We bellen..." Ja hoor. Ammehoela. Je belt helemaal niet, want morgen ben je dit voorval al vergeten.

Dronken mensen zijn belachelijk.
Ik blijf erbij.
En er is maar één manier om ermee te dealen.

If you can't beat 'em, join 'em.

Proost!