De sportschoolflirt - deel 2
Iedere ochtend om 08:20 pakten we maandenlang dezelfde trein. Die miste ik dus nóóit meer, elke dag kwam ik keurig op tijd op mijn werk. De sportschool had geen toegevoegde waarde meer, maar dat terzijde. Helaas wel wéér een teleurstellend moment om elkaar tegen te komen: nét wakker, de kreukels van mijn kussen nog in mijn wang en dying for coffee, oftewel: not on speaking terms. Kunnen we elkaar nou écht niet gewoon een keer ná werk en buiten de sportschool tegenkomen? Als we bijvoorbeeld vastzitten in een stilstaande trein bij zonsondergang? Of als we ergens moeten schuilen voor een helse stortbui met een regenboog, vlinders en dwarrelende bloesems op de achtergrond? Of zoiets.
In zijn alledaagse kleding is hij nóg tienduizend keer leuker dan zwetend in de sportschool, ondanks zijn goddelijk gespierde rug die in zijn sportoutfit beter tot zijn recht komt. Hij is één van de weinige mannen die geen ? al dan niet subtiele ? make over nodig heeft. Alles klopt, elk detail in zijn kledingstijl is perfect. Niets aan veranderen, nooit! Jezus, hoe is het mogelijk? En elke dag een andere weloverwogen combinatie van casual jeans, sneakers, een fancy jasje met nonchalant shirtje. I love it. Bij nader inzien is hij misschien zelfs wel iets té perfect gekleed. Hij zal toch niet..? Nee. Onmogelijk. Feit is wel dat ik elke dag een kwartier langer met mijn handen in het haar stond voor mijn kledingkast, omdat ik natuurlijk niet onder wilde doen aan zijn diversiteit wat kleding betreft.
Zucht. Wie is hij, waar woont hij, wat doet hij en WAAROM laten mijn flirt-skills mij in de steek als ik hem zie?
Al vrij snel kreeg hij mij ook weer in de gaten en zetten we ons veilige, vertrouwde oogcontact op het station voort. Tot op een zekere dag in de zomer, toen we spontaan naar elkaar glimlachten, wat zich voortzette tot een kort en gereserveerd gesprekje:
"Jij sport toch ook bij F. ??, vroeg hij mij toen we uitstapten in Amsterdam.
Oh. My. God. Van dichtbij werd het er alleen maar beter op.
?Klopt ja! Dus dáár ken ik je van, je kwam me al zo bekend voor!? was mijn antwoord (What - EVER!)
Pokerface - check, glimlach ? check, gereserveerdheid ? check.
Het gesprekje verliep verder soepel en luchtig tot we bij de trams aankwamen - ditjes & datjes, werk & sport ? en eindigden met zijn vrolijke: ?Nou, dan zie ik je vast wel weer in de sportschool? (brede grijns + knipoog), waarop ik antwoordde dat die kans vrij klein was, aangezien ik niet zo?n fanatieke sporter was. Girl, shut the fuck up en ga naar die sportschool!
Maar nee. De sportschool heb ik de afgelopen zomer vooral ontlopen met honderdduizend smoezen. Elkaars naam hebben we nooit gevraagd, dus elkaar online opzoeken zat er sowieso niet in. Tegen het eind van de zomer zag ik hem met familie en ? oh no ? een meisje in de trein: vol bepakt met koffers. Druk in de weer met reisschema?s en vakantiestress.
Ik heb hem nooit meer gezien.
