Tatjana Simic - Jij!

Ik slaak een diepe, diepe zucht… Mijn eerste recensie voor Vrouw.nl en dan moet ik meteen een slechte recensie schrijven. Waar ben ik aan begonnen? Ik heb een boek gelezen dat me niet bevalt en nu moet ik erover schrijven ook nog! Maar goed, werk is werk, dus ik klim in mijn toetsenbord. Het schrijven van de recensie gaat echter net zo moeizaam als het lezen van dit boek. Ik wil niet al te onvriendelijk overkomen, hoewel een slechte recensie toch meestal bot en hard is. En ik weet: dit boek is geschreven vanuit een goed hart. Dat stemt mij enigszins weer een beetje mild. Maar ik moet wel eerlijk zijn, bedenk ik me nog. Ach, laat ik gewoon maar eens een poging wagen.

“Jij!” is een autobiografie van Tatjana Simic. Ze begint haar boek bij de wending in haar leven, dat haar tot inkeer heeft gebracht. Vervolgens neemt ze ons mee terug naar haar jeugd in Kroatië, waar haar pijn begon. Zij en haar zus en haar moeder werden herhaaldelijk mishandeld door haar vader; iets wat diepe sporen in haar ziel heeft achtergelaten. De stap om naar Nederland te komen is gezet door haar moeder, en voor Tatjana ging er een heel nieuwe wereld open. Door aan een Missverkiezing van het weekblad Panorama mee te doen, kwam zij in het modellenwereldje terecht. Reportages voor de Actueel en de Playboy volgden. Dit heeft haar echter geen windeieren gelegd, en pas toen Dick Maas haar naar aanleiding van haar Playboy reportage benaderde voor de film ‘Flodder’ ging het een stuk beter met haar carrière.

Een zangcarrière volgde, en door de beroemde Tatjana kalenders vestigde ze haar status als ultiem sekssymbool. Privé ging het echter helemaal niet voor de wind: ze had een slechte manager, die haar in het begin van haar carrière uitbuitte en de mannen waar ze soms als een blok voor viel hadden allemaal wel iets weg van haar vader. Ook de toenmalige oorlog in Kroatië, waarin haar zus enkele jaren vermist werd, vrat aan haar ziel.

In 2000 kwam ze tot het inzicht dat het zo niet langer door kon gaan. Ze was beroemd, maar niet gelukkig. Ze moest haar verleden los laten. Het boek ‘Als hij maar gelukkig is’ van Robin Norwood deed haar de ogen openen betreffende haar vader. Het heeft haar aan het denken gezet en iets in haar op gang gebracht. Vanaf dat moment las ze veel de Bijbel en andere boeken, en verdiepte ze zich in spiritualiteit. De weg naar volledig geluk lag open voor haar, ze moest het echter wel helemaal zelf doen…

Ik had het boek uit en dacht na over wat ik in mijn recensie moest schrijven. Een schrijfster pur sang is ze duidelijk niet. Passages die als hartverscheurend worden bestempeld raakten mij echter niet, en ik geef toe dat ik altijd huil bij ‘zielige’ boeken en films. Mits ze goed geschreven zijn en er goed in geacteerd wordt. Het geheel loopt en leest niet lekker en af en toe verbaasde ik me over cq ergerde ik me aan de woordvolgorde of een ‘duur’ woord welke gewoon niet in die bepaalde context paste.

Zowel in het voorwoord als in de laatste hoofdstukken richt Tatjana zich rechtstreeks tot de lezer. Het is haast belerend, dat geeft ze zelf ook toe. Op zich vind ik dat persoonlijk niet erg, maar ze vertelt niets nieuws en dit is een autobiografie! Schrijf je verhaal en schijf het goed, of laat je verhaal in zijn geheel schrijven door een ander. Jouw lezer haalt er toch zelf wel uit, wat voor hem van toepassing is.

Begrijp me niet verkeerd: ik kijk graag naar Tatjana. Ze ziet er werkelijk heel goed uit voor een 42-jarige vrouw. Haar kalender aan de muur zou ik echt geen straf vinden. Maar daar kan ze het beter voortaan bij laten, in plaats van in de pen te klimmen?