Poppenkoppen Anousha en Colette

Colette: - zet een zwaar Brabants accent op- Via msn...
Anousha: Toen ik in de finale van het Leids Cabaret Festival stond in 2000 was Colette daar ook. Zij had namelijk het jaar daarvoor gewonnen samen met Eva De Roovere onder de noemer Eeef en Coo. Ik dacht eigenlijk toen al. 'Goh wat leuk met twee meiden.' Ik was altijd maar in m'n eentje.
We kwamen elkaar daarna regelmatig tegen bij cabarestafettes. Colette is heel anders dan ik, maar er was meteen iets tussen ons.
Colette: Ja, hoe benoem je dat? Het klikte gewoon tussen ons. We waren meteen erg open naar elkaar toe waren. Ook heel eerlijk over elkaars voorstelling.
Anousha: Die vrijheid pak je niet zomaar bij mensen.
Colette: Misschien doen mannen onder elkaar dat wel, maar vrouwen zijn toch meer van - truttig stemmetje - 'Wat heb jij mooie schoenen, waar heb je die gehaald?' Maar nooit gelijk concreet. En zeker niet over de voorstelling.
Anousha: Ja, inderdaad. Daar heb je het nooit over.
Colette: Op een gegeven moment belde ze mij. Ik zat op dat moment op een festival in België. En out of the blue kwam de vraag: Heb je geen zin om samen met mij een voorstelling te maken. Ik was op dat moment redelijk dronken en riep enthousiast: "Ja, da's goed!" De volgende dag dacht ik ? Heeft Anousha me nu echt gebeld met de vraag of ik samen met haar een voorstelling wilde maken? Toen heb ik haar terug gebeld en dat bleek inderdaad zo te zijn. Toen heb ik nog een keer heel enthousiast 'Ja' gezegd.

Ik las in een interview dat jullie onlangs gaven, dat bij jullie het alleen optreden op een gegeven moment een beetje zijn tol ging eisen. Op wat voor manier?

Colette: Stel je voor, je treedt op in Friesland in je eentje en je moet 's nachts nog terug naar Antwerpen... in je eentje. Dat is zo slopend.
Je hebt die avond lekker staan spelen, een staande ovatie gehad en je zit in de auto nog helemaal blij en... - komt terug op aarde - Nobody gives a flying fuck! Weet je wel. Je komt thuis en je man ligt te slapen.
Dat voelt gewoon heel eenzaam.
Anousha: Dat je alles samen kunt delen, ook na de voorstelling is zó fijn. Colette kende dat natuurlijk al. Ik heb ontzettend veel geleerd in zo?n korte tijd. Door naar elkaar te kijken en er staan. Het is leuker dan ik gedacht had.
Colette: Ik heb met meer mensen samen gespeeld, maar dit is zo symbiotisch, dat ik het bijna eng vind?

Wat hebben jullie zoal al van elkaar geleerd?

Anousha: Ik heb van haar geleerd hoe je een goeie Irish Coffee moet maken.
Colette: Ja, ik kan een hele goeie Irish Coffee maken, da's waar!

Hebben jullie hetzelfde gevoel voor humor?

Anousha: We zijn verschillend, maar we lachen om elkaar. Ik heb ook nooit dat als zij iets bedenkt dat ik denk: 'Hmm, dat vind ik niet leuk.'

Wat is jullie definitie van humor?

Colette: Als je er om kan lachen van binnen en van buiten. De TV Serie "The Office" bijvoorbeeld, daar irriteer ik me de helft van de tijd mateloos aan. Maar tegelijkertijd vind ik het super geestig, juist omdat het zo irritant is. Dat is ook humor.
Anousha: Humor mag ook best wel een beetje pijn doen?
Wij gaan heel misschien binnenkort voor de NPS iets korts sketchachtig doen.
Het klein menselijke leed, het onvermogen van de mens zal naar voren komen.
Dus niet gemeen: "Ik vind jou stom" maar meer van: 'Ik durf niet te zeggen wat ik van je vind dus?'
Colette: Dus laat ik je op subtiele wijze wel weten wat ik van je vind. Maar niemand heeft een glazen bol, dus wordt het zo moeilijk om elkaar nog enigszins te begrijpen?

In Poppenkoppen gaat het over de verschillende gezichten van een pop. Hoe ervaren jullie dat zelf, hebben jullie dat ook ergens opgepikt?

Colette: Ik merk gewoon dat je zelden dezelfde bent. En als je iemand graag hebt, waar je graag bij bent, dan laat je jezelf van verschillende kanten zien. Terwijl als je iemand oppervlakkig kent, die krijgt één kant van je te zien en vaak en dan ook de leuke, charmante, geestige kant. Soms ook wel een beetje de snauwerige kant maar daar houdt het dan ook echt mee op.

Jullie hebben tussen jullie tweeën nog al veel nationaliteiten. Hoe grens overschrijdend is Poppenkoppen?

Anousha: Jeetje. Nou, het grappige is dat haal je dus gewoon uit de voorstelling zonder dat we dat benoemen denk ik. Misschien iets voor een tweede voorstelling om daar nog dieper op in te gaan. Poppenkoppen gaat meer over elkaar leren kennen,

Wat jullie laten zien op het podium, zijn jullie zelf?

Colette: Ja, maar altijd uitvergroot.
Anousha: Delen wel. Komische delen wel. Komische delen vergroot je uit.
Colette: Ja, het komt dicht bij, zeker?
Anousha: Ja, zeker?
Colette: Ga maar naar de voostelling kijken.

In Poppenkoppen zien we jullie er, heel komisch, nogal lam bij hangen. Dat is iets van jullie zelf?

Colette: We zijn allebei wel eens op een foute manier versierd, welke vrouw niet.
Anousha: We zijn allebei wel eens flink lam geweest. Welke vrouw niet.
Colette: Majoor Boshart niet.
Anousha: Dan weet ze niet wat ze heeft gemist.

En, bijvoorbeeld, de scène uit het begin van de voorstelling: 's nachts naar de koelkast gaan en alles 3x moeten doen?

Anousha: Ik heb jarenlang boulimia- nervosa gehad. En nog steeds heb ik het moeilijk met eten ten tijde van stress. Dat gaat nooit meer helemaal over. Alles in drieën doen heb ik niet echt, maar ik ben wel zoals bijna alle 'eet patiënten' een controle freak.

Jullie staan samen op het podium. Wat is volgens jullie het verschil tussen twee of drie mannen of vrouwen op het podium?

Colette: Het verschil tussen mannen en vrouwen op het podium is dat er nu twee paar tieten op het podium staan en bij mannen niet. Dat is eigenlijk het enige verschil.
Anousha: Ik denk voor de rest, qua spel en hoe ver je gaat. Ja, we zijn vrouwen en blijven vrouwen, dat kunnen we moeilijk onder stoelen of banken stoppen. Maar, als vrouwen staan we ons mannetje. Dat is het eigenlijk.
En wat leuk is, wij kunnen heel erg hard over de voorstelling praten met elkaar. We nemen het ook altijd van elkaar aan. Dat zat bij ons meteen goed. Ik hoef niet dan tegen Colette te zeggen: 'Ja, eh? vind je het goed dat ik nog even wat zeg over... eh... ik vind het heel leuk hoe je dat doet, maar eh?' Dat is bij ons niet nodig. Colette kan tegen mij gewoon zeggen: 'Als je het nou even zo doet, dan is het net wat komischer.' Ik kan tegen haar zeggen: 'Als je het zo doet dan werkt het beter.' En dat werkt.
Colette: Nee, wij zijn niet bang. Maar dat is ook omdat je zolang alleen op het podium hebt gestaan. Ik ga ervan uit dat zij het beste met mij voor heeft en ik heb het allerbeste met haar voor.

Jullie vechten dus niet om wie het meeste in het spotlicht staat?

Colette: Nee, dat heb je echt wel geleerd, elkaar wel het compliment gunnen.
Als ik iets ga zitten doen terwijl dat eigenlijk aan Anousha is, dan maakt mij dat een heel slechte actrice/ cabaretier.
Anousha: Zo werkt het gewoon. Ik ben er van overtuigd dat een goede acteur altijd goed kijkt hoe kan ik iemand anders er goed uit laten komen.

Als je moet kiezen tussen spelen in het theater of acteren op Tv, wat kies je dan?

Anousha: Dat ik niet hoef te kiezen.
Colette: Het zijn twee totaal verschillende disciplines. Onmogelijk om met elkaar te vergelijken. Maar live spelen geeft gewoon altijd een kick.
Anousha: Wat zeg je dat toch goed!

Jullie werken op het moment intensief samen en zien elkaar ook buiten de optredens bijvoorbeeld bij elkaar thuis. Geeft dat irritaties?

Anousha: Ja en ook alles in een korte tijd. We zijn echt in een soort van snelkookpan gestopt wat dat betreft?
Colette: Daardoor ga je ook voorbij aan de kleine irritaties of zo. Weet je wat het is, je wil gewoon samen een voorstelling maken en we zijn natuurlijk nu ook al wat ouder. Als je nou achttien of vierentwintig bent dan irriteer je misschien wel. Wij accepteren gewoon. Ik zoals zij is en zij accepteert mij gewoon. En als er hele grote irritante dingen waren geweest, dan hadden we nooit een voorstelling samen gemaakt. Er zijn geen grote onoverkomelijke dingen. Kleine dingen die misschien een beetje irriteren - lacht- Ik ben een beetje irritant in bijvoorbeeld het op tijd komen.
Anousha: De kleine dingen ? Ik denk omdat we al zoveel in korte tijd met elkaar hebben meegemaakt, privé en werk, vind ik die kleine dingen ook lief. En dat heeft zij ook bij mij. Als ik wat zeg, ik reageer dan ?kort af- "Ok. Ja!", dan hoor ik al aan haar stem dat zij denkt 'oh dat is gewoon Anousha, laat maar even'. En anders om ook.
Colette: Ja.
Anousha: Dat hebben we van elkaar geleerd. Dat is gewoon heel fijn dat je die kleine dingen gewoon vergeeft en niet alleen vergeeft maar ze juist ook wel leuk vindt.
Colette: Ja.

En in hoe verre vind je dat terug in Poppenkoppen?

Colette: Poppenkoppen gaat over samen werken. Hoe eng is het om samen te zijn?Hoe moeilijk is het om een gesprek gewoon te voeren. Gewoon over bang zijn, echt een beetje bang? De angst van en voor mensen.

Waar zijn jullie zelf bang voor?

Anousha: Ik ben bang voor de wereld. Bang voor de toekomst. Bang voor oorlog. Bang dat ik alleen achter zal blijven.
Colette: Ik ben vooral bang van haar.

?lachen allebei-

In eerst instantie bestond het idee om het in Poppenkoppen over de angst van twee presentatrices van een kinderprogramma of kleuterleidsters te laten gaan. Hebben jullie je roeping gemist?

Anousha: We doe allebei - Colette heeft de opleiding gedaan en ik doe hem nu ook- bik: Beroepskunstenaars in de klas. Kunstenaars krijgen daar een jaar les en dan mag je in je eigen vakgebied les gaan geven op een lagere school. Je bent dan geen docent maar je bent wel vak docent.

Zijn dat jullie plannen voor de toekomst?

Colette: Het is meer een leer proces. Ik vind het heel belangrijk dat je ook eens een keer terug geeft aan de maatschappij. OK, dit klinkt misschien even heel stom. Maar die behoefte komt op een bepaald moment. Ik heb op een school in Brabant, een 70% allochtonen school, een heel jaar les gegeven. Om kinderen die nooit in aanraking komen met cultuur gewoon eens toneel te laten spelen. Ze een keer mee te nemen naar een theater. Een kind dat misschien niet zo goed Nederland spreekt, altijd de slechtste is in de les. En ineens in mijn spel les staat hij ongelooflijk te spelen. Hij is ineens grappig en die waardering krijgt hij ook van z?n klasgenoten. Zo geef je een kind een gevoel van eigenwaarde. Je ziet dat zo?n kind helemaal opbloeit: Ik kan iets, ik ben nu even de beste in de klas. Dat wilde ik heel graag doen. Ik ben daarna nog met autistische kinderen gaan werken, wat nog heftiger was. Als je dan een resultaat boekt met die kinderen, dan is dat zo geweldig. Ik merkte dat Anousha ook die behoefte heeft en zij is nu ook die opleiding gaan doen. Het is zo fijn om dat eens bij jezelf te ontdekken dat je iets hebt terug gedaan.

Hadden jullie dat zelf vroeger ook, dat je moeilijk aansluiting kon vinden maar door te zingen en te dansen contact maakte?

Anousha: Waar ik ben opgegroeid daar waren niet veel donkere kinderen. Ze vonden mij die kleine gekke meid. Dus het was onwijs lekker om te ontdekken dat je in iets de beste en goed kon zijn.
Colette: Bij mij was het omgekeerd. Het was altijd zo: "Ja, het is wel leuk maar daar kan je niks mee." Ik ben in zo?n klein Brabants dorpje opgegroeid. Daar was niets mogelijk. Daar zeiden ze: Je kunt hier niet actrice worden. Dat gebeurt alleen maar in Amsterdam. En ik had echt heel sterk de behoefte om dat te doen. Ik ben pas op mijn 24e naar de kleinkunst academie gegaan, en meteen aangenomen. Ik zag die mogelijkheid eerder gewoon ook helemaal niet, wat ook één van de redenen was dat ik dacht: Dat wil ik tegen die kinderen in een klein dorpje in Brabant zeggen: 'Je kan wel alles worden wat je wilt.'
Beetje moraliserend misschien?
Anousha: Nee, helemaal niet!

Willen jullie een bepaald statement maken met Poppenkoppen?

Anousha: Ik denk dat je daarvoor de voorstelling moet gaan kijken. Als er al een statement is dan is het: Is samen beter dan alleen? En volgens mij zeggen wij gewoon: Ja. Met alle shit die daar bij hoort, is samen toch beter dan alleen.

_{Afbeelding verwijderd door redactie}

Heb je zin in in een theatervoorstelling met verrassende zang en dans en waarbij je kan lachen om herkenbare situaties, maar ook in een voorstelling waar je toch ook stof tot nadenken krijgt? Ga dan zeker deze voorstelling zien!

Kijk op de Poppenkoppen site voor meer informatie.