Gavin DeGraw: "Unusually Normal"
"Mom, dad, do you have drinks?" roept Gavin DeGraw naar zijn ouders voordat we naar het kamertje lopen waar het interview zal plaats vinden. Zijn vader en moeder knikken en Gavin loopt door. Eenmaal aan tafel vertelt de 29-jarige New Yorker waarom hij zijn ouders bij zich heeft: "Vorig jaar heb ik aan mijn vader gevraagd of hij mijn manager wilde worden. Ik dacht dat het wel handig zou zijn want een manager is immers toch altijd een soort tweede ouder en omdat ik mijn familie erg mis als ik op tournee ben, lag het voor de hand om mijn vader manager te maken." Zijn moeder is eigenlijk gewoon voor de gezelligheid mee want Gavin is echt een familiemens: "Ik probeer mijn familie zo vaak mee te nemen als ik kan, het is gewoon fijn om ze om me heen te hebben."
De weg naar succes
Omdat zijn ouders vaak bij hem zijn wanneer hij op tournee is, kan Gavin altijd bij ze terecht. Ze zijn een enorme steun voor hem. Dat is altijd al zo geweest: zélfs toen hij besloot te stoppen met het conservatorium, stonden zijn vader en moeder (die zelf ook musici zijn) achter hem. Gavin zegt: "Mijn ouders houden van muziek en houden ervan dat ik van muziek houd". Dus toen hij vond dat hij als zanger niet vooruit ging op school, werd dit door hen ook ondersteund. Gavin vertelt: "Ik kan me nog herinneren dat ik in een klas zat waar we allemaal individueel een lied moesten zingen. De docente complimenteerde alleen de mensen die zongen zoals zij zong. Zelf vond ik haar stijl en techniek eigenlijk helemaal niet goed, dus ik confronteerde haar ermee en zei: 'Je vindt alleen mensen goed die jou imiteren, realiseer je je dat?' De docente ging er niet echt op in, maar toen ik haar later vertelde dat ik van school afging, zei ze wel dat ze vanaf het moment dat ze mij ontmoette wist dat ik iemand was die het alleen moest proberen. En dat heb ik dus gedaan."
Eenmaal van het conservatorium af, hield Gavin er naast het muziek maken, allerlei baantjes op na om zijn hoofd boven water te houden. Ondanks dat hij wel optredens had in lokale barretjes, stroomde er nog niet genoeg geld binnen om van te leven. Hij had de meest verschrikkelijke baantjes: "de hekel die ik had aan mijn andere baantjes zorgde ervoor dat ik muziek bleef maken", grapt hij. Maar ober, barkeeper, medewerker bij een kiosk of laminaatlegger zijn toch niet echt beroepen waar Gavin voor in de wieg is gelegd. Gelukkig kreeg hij tussen deze baantjes door ook steeds meer optredens. Zijn allereerste vond plaats in de bar The Bitter End op Bleekers Street, New York. Daarna volgden andere barretjes in deze straat, zoals de Red Lion en Terror Blues. Toen Gavin in club Wilson's tijdens een 'open mic night' mocht zingen, kwam zijn carrière pas echt van de grond. Debby Wilson, de toenmalige eigenaar van de club, was zo van hem onder de indruk dat ze vanaf de volgende dag zijn manager werd.
De gebroeders DeGraw
De bar waar Gavin is begonnen, is de bar waar zijn broer Joey nu nog steeds de pannen van het dak af speelt: "Joey is echt enorm getalenteerd: hij schrijft nummers, speelt gitaar en kan goed zingen", vertelt Gavin. De Bitter End moet het nu overigens zeven maanden zonder Joey doen, want als gitarist en achtergrondzanger reist hij de komende tijd nog met zijn broertje de wereld over. "Ik miste mijn broer en bovendien is hij een goede aanvulling voor de band", geeft hij als reden voor Joey's bijdrage.
Joey zal echter maar tijdelijk deel uitmaken van de band en dat is niet omdat Gavin wel zonder zijn oudere broer kan, maar omdat hij vindt dat Joey zijn eigen carrière moet opbouwen. "Ik wil niet dat mensen zeggen: 'O, daar heb je Gavin's broer, Joey'." Hij is Joey DeGraw en heeft genoeg in zijn mars om een eigen muzikale carrière op te bouwen. Maar op deze manier leert het publiek hem wel kennen en leert hij ook het touren kennen." vindt de jongste DeGraw. Hij denkt nog even na en zegt dan lachend: "Het touren vinden we allebei natuurlijk super, het enige dat we niet leuk vinden is dat we uit een bus moeten leven."
Geen geoliede machine
Zijn ouders en broer reizen niet alleen met hem mee omdat hij ze graag bij zich heeft of vanwege het talent. Het past ook in de filosofie die de liedjesschrijver heeft over het werken als artiest. Omdat de mensen met wie Gavin werkt zijn familie ook kennen, ontstaat er een meer persoonlijke band tussen hen en dat is volgens hem heel belangrijk. "Veel artiesten denken dat de muziekbusiness een grote machine is, waarin niet geïnvesteerd moet worden. Maar ze vergeten dat elke industrie bestaat uit individuen en zo ook de onze. Als je geen persoonlijke band ontwikkelt met de mensen die met je werken, waarom zouden zij jou dan belangrijk vinden en in jou geïnteresseerd zijn?" Na deze serieuze noot, grijnst Gavin weer en zegt: "Maar gelukkig vind ik de mensen met wie ik werk ook heel leuk hoor."
Pettenpassie
Gavin vindt het dus leuk dat hij met zoveel verschillende mensen werkt: nieuwe mensen ontmoeten, maar ook andere plaatsen zien is een bonus bovenop het maken van muziek. Dat hij zich als populaire zanger druk moet maken om zijn uiterlijk, is de mindere kant van zijn beroep. "Ik probeer me zo min mogelijk druk te maken om hoe ik eruit zie, maar af en toe krijg ik wel kritiek van mensen om me heen dat ik iets anders zou moeten aantrekken of mijn haar stom zit. Dus ik moet er wel mee bezig zijn. Vroeger deed ik nooit iets bijzonders aan: ik trok een spijkerbroek en een zwart T-shirt uit de kast en klaar was ik. Nu moet ik er wel echt op letten en dat is nog steeds raar hoor." Maar zó erg is Gavin ook weer niet met zijn looks bezig, want hij knipt zijn haar met een zakmes! Omdat hij altijd 'on the road' is, heeft hij geen tijd om bij een kapper langs te gaan, dus houdt hij zijn haar zelf maar kort. Hier komt ook de 'pettenpassie' vandaan: "Een pet dragen is makkelijker dan mijn haar doen." verklaart Gavin en bovendien is een coupe á la zakmes misschien ook niet de beste coupe voor hem.
Gewoon muziek maken
Dat Gavin niet zo erg bezig is met het hele showbizz gebeuren, merk je niet alleen doordat hij zich niet bezig houdt met zijn uiterlijk. Wanneer hij zichzelf omschrijft zegt hij ook dat hij - in tegenstelling tot "kleine jongetjes die beroemd zijn geworden omdat hun mama's dat zo graag wilden" - niet echt van zichzelf onder de indruk is. "Ik wil gewoon muziek maken en liedjes produceren die ik leuk vind. Ik ben muziek gaan maken omdat ik het mooi vind hoe muziek klinkt. Toen ik op een gegeven moment door alle artiesten en albums heen was die ik goed vind (o.a. The Beatles, Sam Cooke en Ray Charles), was er niets meer over om naar te luisteren. Dus toen dacht ik, dan moet ik het maar eens zelf proberen." aldus Gavin.
Nu kan hij zich ook niet voorstellen om iets anders te zijn dan een musicus. Zijn nummer 'I don't wanna be', waar hij zingt niets anders te willen zijn dan wie hij nu is, is dan ook voor de volle 100% waar. Muziek maken voor mensen die het goed vinden, is het allermooiste wat er is. Gavin hoopt dat hij op den duur een eigen publiek kan creëren: een vaste groep mensen die hem en zijn muziek waarderen. Hij noemt het een eigen 'society', maar dat is alleen maar hopen voor de toekomst. Vooralsnog is hij gek op het publiek dat nu naar zijn shows komt: "Volgens mij zijn het leuke mensen die zich niet klakkeloos overal aanpassen, die zichzelf durven zijn."
Als Gavin na lang nadenken tóch lijkt te weten wat voor beroep hij zou beoefenen als hij geen zanger zou zijn, roept hij "GI Joe! Lekker gevaarlijk: je mag met elkaar worstelen en uit vliegtuigen springen én je hoeft je nooit om je uiterlijk druk te maken." Na deze bekentenis, glimlacht hij weer en zegt: "I just love making music." Aan de twinkeling in zijn eigen ogen zie je ook dat hij simpelweg niets anders zou kúnnen doen. En dat is maar goed ook, want anders zouden wij niet van liedjes als Chariot, Follow Through en I don't wanna be kunnen genieten.
Naam: Gavin Shane DeGraw / Geboortedatum: 4 februari 1977 / Burgelijke staat: single / Geboorteplaats: The Catsskills, New York / Familie: vader Wayne (cipier), moeder Lynne (afkick-specialist), broer Joey, zus Neeka
