Vadergevoelens van een straatcrimineel
Tsotsi is Zuid-Afrikaanse 'slang' voor straatcrimineel. Zuid-Afrika kent enorme sloppenwijken waar deze zogenaamde Tsotsi?s met hand en tand regeren. Regisseur, Gavin Hood, nam het op zich om een menselijk beeld te geven aan een harde jongen in een van de getto's van Johannesburg. Een getto waar ongeveer een miljoen mensen wonen. Zwarte Zuid-Afrikanen welteverstaan.
In de eerste twintig minuten van de film horen we Tsotsi (in de rol van Presley Chweneyagae) nauwelijks praten. Wat we zien spreekt echter boekdelen. Als leider van zijn eigen jonge ?gang? wordt iedere avond een 'klus' uitgevoerd. Zo wordt voor een paar duizend Rand een oudere man met een ijspriem door hen midden in de metro doodgestoken. 's Nachts keren de jongens weer terug naar hun krotten in de township om de buit op te drinken.
De film maakt een wending wanneer Tsotsi de auto van een welgestelde zwarte vrouw kaapt. In de auto ligt echter een krijsende baby. Ondanks dat hij amper voor zichzelf kan zorgen krijgt Tsotsi zo noodgedwongen de zorg van een zuigeling op zich. De baby wekt de nodige gevoelens bij Tsotsi los en uiteindelijk staat hij voor de moeilijke keus: De baby in de steek laten of deze teruggeven aan de rechtmatige moeder en opgepakt worden?
.Gavin Hood, zelf een geboren en getogen (blanke) Zuid-Afrikaan geeft met dit townshipdrama goed het enorme schijnende verschil tussen de rijke buitenwijken en de extreem arme getto's weer. Dit is allereerst het resultaat van de locatiekeuze. Hood: "We hebben ervoor gekozen echt in de townships zelf te filmen. We hadden een deal gemaakt: wij mochten er filmen in ruil voor werk. Uiteindelijk hebben we alle mensen die daar woonden aangenomen voor onder andere de beveiliging en voor extra's. Daarnaast hebben we gebruik gemaakt van zowel getrainde spelers als van mensen die zelf in de townships zijn opgegroeid, zoals onze hoofdrolspeler Presley Chweneyagae."
Dit echte townshipgevoel wordt nog eens versterkt doordat de eigen straattaal van de jongeren wordt aangehouden en door de muziekkeuze. De scènes worden namelijk begeleid door zogenaamde 'Kwaito' muziek, een soort opzwepende rapmuziek die toebehoort aan de Zuid-Afrikaanse townships.
Minpuntje aan de film is echter dat het moeilijk te geloven is dat Tsotsi zo?n enorme transformatie doorgaat. Het is vanaf het begin duidelijk dat Tsotsi?s gedrag mede komt door ervaringen uit zijn eigen jeugd. Toch is het niet echt aannemelijk dat een 19-jarige jongen binnen drie dagen van een bikkelharde crimineel verandert in een zorgzame vader. Hood reageert hier als volgt op: "Tsotsi is een film waarin een wording van jongen naar man wordt vertolkt. Het was niet mijn bedoeling een totaal beeld van de werkelijkheid van hedendaags Zuid-Afrika te geven. De film gaat over het vragen van vergeving en medeleven. We don't choose where we are born!"
De film boekt in Zuid-Afrika ondertussen grote successen. Met de Oscar op zak (of eigenlijk in een coolzak voor wijnflessen, "I need to fit it somewhere!") lijkt het slecht een kwestie van tijd voordat andere landen nieuwsgierig gaan raken naar Tsotsi.
