EO-Jongerendag: Enter the mysterie
Ik zie het als een uitdaging om deze dag te overleven. Ik ga al jaren niet meer naar de kerk. En alles wat God verboden heeft, doe ik juist. Toch ga ik mee als ik uitgenodigd wordt door kennissen. Waarom niet? Als het echt niets is, kan ik altijd nog gaan shoppen in Arnhem.
Het is druk in de bus. Ondanks het vroege tijdstip, kwart voor zeven, wordt er al druk gekletst door een stel tienermeisjes. Ik wil slapen, maar daar kom ik niet aan toe. Om acht uur beginnen we al met een videoband van de Hillsong Church uit Australië. Zo worden we langzaam wakker en voelen we de christelijke 'vibe'. Tenminste... ik voel 'm, want de anderen kennen 'm al langer. Zij houden van deze muziek, terwijl het voor mij de eerste kennismaking is.
In Arnhem aangekomen is het een drukte van jewelste. Het lukt de buschauffeur niet om snel een plekje te vinden. Daardoor missen we een deel van de opening met Linda Wagemakers, die je kent van de musical Miss Saigon en haar deelname jaren geleden aan het Eurovisie Songfestival. Ik vind het jammer dat ik heel haar optreden niet heb gezien, maar er komt nog zoveel aan. Nieuwsgierig blader ik door het programmaboekje. Ik zie teksten van nummers vol met aanbiddende woorden over God. Ik begin een beetje te bibberen: het zal toch niet waar zijn dat ik hier zo naar kerkmuziek moet gaan zitten luisteren.
We nemen plaats hoog op de tribune in vak H. Onze Zeeuwse vlaggetjes, die we in de bus konden kopen, vallen zels in de nok van het met 32.000 jongeren gevulde stadion op. Iedereen zwaait er enthousiast mee als het optreden van El Salvador begint. In eerste instantie moet ik er nog een beetje inkomen, maar later swing ook ik mee op de heerlijke latino songs. Als je niet op de tekst let, hoor je niet eens dat het om christelijke nummers gaat.
Daarna zingt de Ronduit Praiseband. Zij zingen de nummers waar ik eerst zo huiverig voor was. Toch klinkt het schitterend. Het is ook merkwaardig om te zien hoe alle jongeren enthousiast meezingen. God wordt aanbeden en dat doen de aanwezigen met heel hun hart. Ze sluiten hun ogen en gaan op in muziek.
Na het enthousiaste swinggedeelte, wordt het tijd voor de serieuze kant. Wim Grandia geeft een toespraak. De jongeren voor mij spelen met hun mobieltje. Zijn woorden boeien hun niet. Zelf probeer ik aandachtig te luisteren, maar het is moeilijk om als niet-gelovige zijn woorden in me op te nemen. Ik ben dan ook blij dat mijn groepje besluit het stadion te verlaten om een kijkje te nemen op de boulevard. De presentatie van de jongerenbijbel slaan we over. Toch heb ik Jan Peter Balkenende nog kunnen aanschouwen. Hij dook in de jonge menigte om ook buiten tussen alle kraampjes de sfeer te proeven.
Rond twee uur gaan we het koele stadion in, omdat het middagprogramma over een kwartiertje begint. Er wordt afgeteld en we kunnen er weer tegen aan. Met een suprise-act van rapper N.O.A. en Gerald Troost, wordt de aftrap gegeven. Daarna is het tijd voor het optredens van de Barlow Girls. Ze verwoorden hun statements in zoete ballads en stevige rocknummers. De jongeren weten daar wel raad mee. Ze gaan uit hun dak. Zelf feest ik mee, maar toch vind ik het wel een beetje vreemd dat ik feest op een nummer dat over God gaat.
Geen show zonder uit te reiken 'award' en dus doen ze op de EO-Jongerendag ook fanatiek mee. Maria-Anne is de gelukkige. Zij krijgt deze prijs uit handen van een imitatie George Bush. Dolkomisch, want de helft van het publiek, heeft niet eens door dat het hier om een imitator gaat. Maria-Anne doet veel vrijwilligers werk, zo zet ze zich in voor patiëntjes in een Roemeens ziekenhuis. Het geld dat ze wint, schenkt ze dan ook aan het goede doel.
Ook tijdens het middaggedeelte staat er een toespraak op het programma. Terwijl ik met een half oor luister, klets ik ondertussen met een jongen van de Flying Squad. Deze jongeren zijn er om met je te praten deze dag. Ze zitten door heel het stadion en zijn echt geïnteresseerd in je. Heel fijn, zo krijgt zo?n massaal evenement toch een persoonlijk karakter. De jongen probeerde me ook niet over te halen om te gaan geloven. Hij luisterde gewoon naar mijn hersenspinsels over die dag, want wat er allemaal door je hoofd gaat op zo?n dag is onbeschrijfelijk. Kippenvelmomenten wisselenden zich af met vragende blikken.
Wat de spreker vertelt, volg ik net als de meeste jongeren niet. We wachten ongeduldig op het optreden van Rebecca St. James. Met haar christelijke popsongs brengt ze het stadion in beroering. Iedereen gilt met haar mee. Wat een zangeres. Rebecca St. James is een bezig bijtje, want naast zingen, acteert en schrijft ze. In alles wat ze doet speelt God een belangrijke rol, dat is bijzonder.
Na dit optreden zingen alle artiesten nog een aantal nummers en dan is het weer tijd om huiswaarts te keren. Dacht ik vooraf dat ik de hele dag naar dit moment uit zou kijken. Nu had het van mij zelfs nog langer mogen duren. Wat een bijzondere dag! De sfeer in het stadion was perfect! Wat mij opviel is dat iedereen respect toonde voor elkaar. Het maakt niets uit of je nu wel of niet gelovig bent. Als je elkaar maar een beetje probeert te begrijpen, gaat het al zoveel beter. En dat doe ik nu, want de vooroordelen over jonge gelovigen kloppen echt niet. Ze zijn alles behalve saai en wereldvreemd. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar geloven kan ook op een frisse, jonge manier.
