Ongekunstelde country voor de liefhebber én de leek
Met het eerste nummer The long way around knallen de Chicks meteen vol overtuiging uit je stereo. Begeleid door vrolijke countryklanken leggen de dames door middel van zuivere, pittige zang uit waarom hun CD Taking the long way heet: 'My friends from high school/Married their high school boyfriends/Moved into houses/In the same ZIP codes where their parents live/But I/I could never follow/Maybe someday, someday I'm gonna settle down/But I've always found my way somehow/By takin' the long way around.'
Hiermee is de toon van de rest van het album gezet: de Chicks zijn country maar vooral krítisch en ze kiezen liever niet de gemakkelijkste weg. Eerder kwamen ze in opspraak toen Natalie Maines commentaar leverde op het beleid van president Bush. Dixie-boycotts en zelfs doodsbedreigingen waren het gevolg. De meiden zingen hun frustraties over deze ervaring van zich af in het venijnige Not ready to make nice: 'And how in the world can the words that I said/Send somebody so over the edge/That they'd write me a letter/Sayin' that I better shut up and sing/Or my life will be over/I?m not ready to make nice.' De meiden laten zich blijkbaar niet zomaar de zingende mond snoeren!
Ondanks de pittige teksten is de sound van de meeste nummers tamelijk gemoedelijk. Liedjes als Everybody knows, Silent house, Favorite year en Voice inside my head glijden met behulp van enthousiaste gitaren en violen zonder veel omhaal uit de boxen. Tracks met een kop en een staart, die je als luisteraar makkelijk verteert.
De CD bevat ook een aantal ballads, waarin de Chicks hun meer gevoelige en romantische kant tonen, zoals in Easy silence of Lullaby: 'How long do you want to be loved/Is forever enough, 'cause I'm never never/Givin' you up.' Uiteindelijk sluiten de dames hun long way around af met het ontzettend relaxte, bijna soulachtige I hope. Een lekker nummer om het viertien tracks tellende album mee af te sluiten.
De liedjes op Taking the long way kabbelen rustig voort, waardoor de luisteraar niet voor verrassingen komt te staan. Maar juist daarin schuilt het grote minpunt van het album: het ontbreekt deze plaat aan variatie. Veertien nummers lang worden de drie dames begeleid door gitaren, violen en drums. Het grootste verschil wordt gemaakt door de afwisseling tussen ballad en up-tempo, maar ook dat onderscheid is minimaal. Na een nummer of acht snakte ik naar een piano, saxofoon of desnoods een compleet orkest. Zolang de vrolijke violen en gitaren maar héél eventjes in de koelkast werden gezet.
Ondanks dat ben ik uiteindelijk tóch positief over Taking the long way, omdat het een CD is die zowel toegankelijk is voor de countryliefhebber als de countryleek. De country die de Dixie Chicks maken is 'mainstream' genoeg om ook de luisteraars die minder met dit genre op hebben te kunnen behagen. Het is hooguit mogelijk dat de countryleek (zoals ik) er iets sneller genoeg van heeft dan de countryfanaat. Maar voor de trouwe fans van de Chicks is het waarschijnlijk ouderwets genieten geblazen.
De zangeressen zelf, die alle nummers eigenhandig componeerden, zijn in ieder geval tevreden: 'This album was a total therapy, I'm way more at peace now', aldus Natalie Maines. Nu maar hopen dat de countrygirls dit effect ook bij hun luisteraars teweeg kunnen brengen!
Dixie Chicks
Taking the long way
Speelduur: 1 uur en 6 minuten
Label: Sony BMG Music
Adviesprijs: 19,99 euro
Bestel Online!
Taking The Long Way
Dixie Chicks
