Argentijns geweld
beeldt het verhaal uit van een groep arbeiders in een fabriek. Twee van hen strijden om de macht over de machines en de overige arbeiders. Hun strijd wordt vooral geleverd door muziek te maken met absurde objecten, dagelijkse gebruiksvoorwerpen en elkaar.
De show begint tien minuten later dan staat aangegeven en belooft veel goeds als het doek open gaat. Olievaten, enkele surrealistische voertuigen en langzaam ontwakende muzikanten in witte pakken. Dat ze langzaam ontwaken, was niet gespeeld. De groep heeft moeite om het energieniveau hoog te krijgen, maar na tien minuten zitten ze er in. Het publiek ook. Hier en daar deinen hoofdjes mee op het ritme en ook knieën en voeten bewegen op de ritmische klanken. Als het ensemble echter lekker op dreef komt, wordt de boel onderbroken door het verhaal. Een verhaal dat er aan de haren lijkt bijgesleept. Op sommige ronduit hilarische stukjes na, lijkt het of de makers bang zijn dat de toeschouwer genoeg krijgt van de muziek. Niets is minder waar.
De spelers zijn geen acteurs, daardoor krijgen de verhaallijnen te weinig kracht en gaan ze vervelen. Grijpt de groep echter weer naar hun trommels, dan wordt de hele zaal wakker. De act met de plastic zakjes is briljant. Ongelooflijk dat je met acht ordinaire witte zakjes zulke mooie muziek kan maken. Daar kun je echt uren naar kijken en luisteren. Ook de creativiteit met feesttoeters en de basketballen was een genot voor oog en oor.
Bij de slotact en het applaus werd de groep overrompeld. Kennelijk hadden ze niet door dat de zaal helemaal gevuld was. Verbaasd werd door hen naar het balkon gewezen en de toegift kreeg daardoor meer energie dan de hele show bij elkaar. De zaal stond op zijn kop en een klap-dans-duet tussen spelers en publiek was het gevolg. Een geweldig vervolg van een middelmatige show. Het publiek verliet de zaal in ieder geval met een vette grijns op het gezicht.
El Choque Urbano is nog tot 4 februari in de Nederlandse theaters te zien. Een speellijst vind je op www.ruuddegraaf.nl
