Marion Cotillard kruipt in de huid van Edith Piaf

Het leven van Edith Piaf is een verhaal op zich. Ze werd nauwelijks opgevoed, groeide op in de achterbuurten van Parijs en schopte het tot de grootste concertzalen ter wereld. Ze leefde intens, had grote liefdes en grote triomfen, maar ging ook door diepe dalen. Haar magische stemgeluid en unieke presentatie maakten van Piaf al tijdens haar leven een mythe. Nu brengt 'La Vie en Rose' een filmische ode aan 'La Mome Piaf' ("de Mus").

Toen Marion Cotillard door schrijver en regisseur Olivier Dahan gevraagd werd voor de rol van Edith Piaf hoefde ze daar niet lang over na te denken. "Vanaf het moment dat ik het scenario onder ogen kreeg wist ik zeker dat het een uitdagende rol was, waar ik veel van zou leren. Het was een rol die het hele leven van Piaf ? één van de grootste zangeressen die Frankrijk ooit gekend heeft ? besloeg. Ik zou Piaf gaan spelen van haar negentiende tot haar 47ste levensjaar. Meteen dacht ik: "Waarom ben ik toch zo bevoorrecht dat ik die rol mag spelen?" Dat zijn de woorden van de 31-jarige actrice, die bij aanvang van de opnames eigenlijk nog maar weinig wist van het leven van Piaf, die in 1963 al overleden was. "Mijn oma was een grote bewonderaarster van Piaf. Via haar kende ik een paar van haar liedjes. Ik was er natuurlijk wel van op de hoogte dat ze een grote ster geweest was, een legende. Wat haar persoon betreft wist ik dat ze erg klein was, altijd in het zwart gekleed ging en dat ze haar liedjes altijd met lichaamstaal begeleidde. Als ze zong deed ze altijd heel veel met haar handen en haar expressieve gezicht. Vanaf het moment dat ik 'ja' zei tegen het Piaf-project, betekende het dat ik me helemaal moest gaan verdiepen in haar turbulente leven."

Cotillard wilde zich de rol, waarvan ze nu zegt dat deze een verrijking voor haar leven is, geheel eigen maken. Vier maanden lang speelde ze niet alleen Piaf, maar ze wérd ook Piaf. "Als je zo lang iemand speelt dan wórd je die persoon. Je gaat als haar praten, je gaat als haar bewegen. Toen de film eenmaal opgenomen was had ik er zelfs moeite mee om weer helemaal mezelf te zijn. Zo gaat dat als je bijna dag en nacht met zo?n personage bezig bent. Het heeft me nog nooit eerder zoveel moeite gekost om een rol helemaal van me af te schudden." Nu de film eenmaal af is en overal lovende kritieken krijgt, kijkt Marion Cotillard heel anders tegen de film aan. "Toen ik 'm voor de eerste keer op het witte doek zag, was dat toch wel een vreemde gewaarwording. Je ziet jezelf in een ander lichaam, met een hele andere persoonlijkheid. Piaf was ook een hele andere vrouw dan ik. Ik had vooral moeite met haar uitspattingen, haar tirannieke karakter. Ik moest echt leren begrijpen waarom ze was zoals ze was. Later kwam ik erachter hoe eenzaam ze eigenlijk was, ondanks alle roem die haar ten deel viel. Vanaf het moment dat ik door had dat Piaf's gedrag vooral te maken had met haar vreselijke angst voor eenzaamheid had ik veel meer begrip voor alles wat ze deed," zegt Cotillard, voor wie vooral ook de zangscènes niet gemakkelijk waren. "Ik moest ze playbacken, omdat je de stem van Piaf gewoon niet na kunt doen, die was uniek. Dat is best moeilijk als je je voor de volle honderd procent in zo?n rol wilt inleven." Ook Piaf's sterfscène was een hele opgave voor Cotillard. "Zo?n scène wordt gauw belachelijk als je 'm te overdreven speelt. Om die scène zo geloofwaardig mogelijk te spelen ben ik de hele dag in bed gebleven. Vanuit die positie kon ik me er makkelijker in inleven. Ik sliep tijdens het wisselen van de camera's en werd weer gewekt als ze weer gingen opnemen."

Terugkijkend op de film is Cotillard erg blij met het resultaat. "Het verheugt me dat we door het maken van zo'n film de legende Piaf opnieuw tot leven kunnen wekken en misschien een breder publiek voor haar muziek kunnen interesseren. Piaf is een legende die die aandacht verdient. Er zijn veel mensen die niks met chansons hebben, maar wel bewondering hebben voor Piaf's speciale interpretatie. De manier waarop zij haar muziek bracht is gewoon niet aan een bepaalde tijd of generatie gebonden. Daarom hoop ik écht dat nu, veertig jaar na haar dood, de mensen haar opnieuw gaan ontdekken."

_{Afbeelding verwijderd door redactie}

La vie en rose (La môme)
Regie: Olivier Dahan
Met o.a.: Marion Cotillard en Sylvie Testud
Tijdsduur: 140 minuten
Adviesleeftijd: alle leeftijden
Releasedatum: 8 maart 2007