Yoyo van Gemerde over haar chicklit-thriller Zoet!

Yoyo is ontzettend nieuwsgierig naar mensen. Volgens een vriendin, die redacteur is bij HP/De Tijd, is dat de ideale eigenschap voor een journalist. Tien jaar geleden belt ze Yoyo met de vraag of ze geen verhaal wil schrijven. 'Dat heb ik op een gegeven moment gewoon gedaan. De redactie was tevreden en zo ben ik gebleven. Die nieuwsgierigheid naar mensen is echt mijn drijfveer. Als er in die tijd een bekende popster naar Nederland kwam, ging ik als een gek bellen. Die moest ik spreken. Op dat moment wist ik dat dit het was. Ik had mijn grootste hobby gevonden.'

Als journalist loopt Yoyo vaak tegen het feit aan dat mensen iets 'off the record' zeggen. 'Daar kun je helemaal niets mee, maar ik had wel behoefte aan die vrijheid. Daarom schreef ik losse flarden. Je kon het vergelijken met de videoclips die je tegenwoordig ziet. Het was nooit de bedoeling om een boek te schrijven, maar mensen vonden het leuk. Via mijn tante kwam ik in contact met een uitgever. Misschien kon ik wel eens iets voor haar doen. Het klikte meteen, maar zelf was ik nog niet overtuigd van mijn schrijftalent. Na afloop wilde ik haar bellen, maar ik kreeg haar antwoordapparaat. Ik sprak in dat ze mijn werk beter weg kon gooien. Later belde ze terug. Ze had zich kapot gelachen. Ze had het namelijk al mee naar haar uitgever genomen en die vond het goed. Dit was het begin van mijn debuut Sushi & Chardonnay.'

Waar haar eerste boek echt hilarisch was, gaat Yoyo met Zoet! een andere kant op. Het is namelijk een chicklit-thriller. Ze is de eerste schrijfster in Nederland die zich aan dit genre waagt. 'Ik wilde een spannend boek schrijven, maar het moest wel leuk en gezellig blijven. Dat een chicklit-thriller minder status heeft dan een literair werk, boeit mij niet. Ik doe wat ik leuk vind, heb mijn eigen snelle stijl. Zelf hou ik ook van thrillers. Ik lees gemiddeld drie boeken per week en kan mezelf echt helemaal verliezen in die spannende verhalen. Als ik het niets vind, leg ik een boek ook gewoon weg. Natuurlijk kom ik ook fragmenten tegen die ik ontzettend goed vind, maar ze dienen niet als inspiratie. Ieder heeft tenslotte zijn eigen stijl.'

Schrijven is volgens Yoyo echt een ambacht. 'Misschien lezen mijn boeken heel makkelijk, maar ik ben er echt lang mee bezig. Ik moet er echt voor gaan zitten. De zinnen rollen bij mij niet zomaar uit mijn pen en als er dan iets op papier staat, herschrijf ik het ook vaak. Natuurlijk is het ontzettend frustrerend als het echt niet wil. Opgeven doe ik niet. Ik vind het juist leuk om iets nieuws te leren. Het schrijven van een chicklit-thriller is daarvan een voorbeeld. Het bedenken van het plot was echt een uitdaging. Je moet het verhaal dan al heel goed in je hoofd hebben.' Momenteel zit ze weer middenin dat proces. Yoyo werkt namelijk aan een volgende thriller.

Gebruikt ze mensen uit haar omgeving als inspiratie voor haar karakters? 'Dat doe ik in het begin wel, maar daarna gaan ze echt allemaal hun eigen kant uit. Al ontdek je achteraf altijd wel iets van jezelf. In dit geval is er nog maar één iemand die echt lijkt op de persoon die ik in gedachten had. Ik vond het heel moeilijk om een geloofwaardige man neer te zetten, daarom heb ik een ex als voorbeeld genomen. Bekenden die het verhaal al gelezen hebben, zeiden meteen: het is hem nog echt ook. Zelf vindt hij het wel prima.'

Donderdag presenteert schrijfster Merel Roze de boekpresentatie van Zoet!. 'Ik vond het heel spannend toen ik haar vroeg. Straks zegt ze dat ze het niets vindt, spookte er door mijn hoofd. Gelukkig was ze meteen enthousiast. Echt zenuwachtig ben ik niet, maar het moment dat ik haar moet aankondigen vind ik wel spannend.'

Zelf heb ik Zoet! al gelezen en ben ontzettend enthousiast. Als ik dat aan Yoyo vertel, legt ze uit dat ze blij is met mijn reactie. 'Ik heb toch een risico genomen toen ik besloot Zoet! te schrijven. Op zo'n moment heb je toch minder tijd voor andere opdrachten. Als lezeressen er dan van genieten, kan ik wel een gat in de lucht springen. Natuurlijk kan niet iedereen het leuk vinden, daar heb je helemaal geen controle over. Gelukkig ben ik daar heel nuchter in. Het zou fantastisch zijn als de media het ook goed vinden, maar het gaat mij echt om de lezer. Zij moeten dit boek ervaren als een lekkere bonbon!' Gruwelijke, bloederige toestanden kom je niet tegen in Zoet!. 'Het moet wel leuk blijven. Ik wilde niet dat mijn lezers dit boek weg zouden leggen met een knoop in hun maag.'

Waar droomt een schrijver nu eigenlijk van, zo vlak voor de lancering van een nieuw boek? Nee, voor Yoyo geen nachtmerries over misstapjes. Zij fantaseert gewoon over een groot huis met een tuin. Zal Zoet! dat haar opleveren? 'I wish!'