I remember Elvis Presley...

Sinds ik me kan heugen is mijn vader al Elvis Presley-fan. We hadden veel boeken over Elvis in huis, die ik allemaal gelezen had. Er werden vroeger ook heel vaak Elvisliedjes gedraaid thuis en als de Elvisfilms weer op televisie werden uitgezonden, zaten we met zijn allen voor de buis gekluisterd. Zelfs als het op de Duitse zenders werd uitgezonden! Indertijd hadden we ook weinig keus op televisie en de video bestond ook nog niet. De films waren gewoon leuk en ik kon ze haast dromen, zo vaak had ik ze gezien! Love me Tender, Jailhouse Rock, Girls girls girls, Blue Hawaï. Mijn alltime favourite is toch wel Flaming Star, waarin Elvis een Indiaan van gemengd bloed speelt. Oscar-worthy als je het mij vraagt! Deze film-Elvis was ook the object of my affection en dat heeft wel de basis gelegd voor welke mannen ik leuk zou vinden in mijn latere leven.

We gaan even een stapje terug in de tijd. Bij Elvis zijn concert Aloha from Hawaï in 1973 was ik pas één jaar oud, maar ik heb het toen wel gezien, gezeten op mijn vaders schoot. Elvis was met dit optreden de eerste die van de satelliet gebruik maakte om een concert wereldwijd live te kunnen uitzenden. Met deze show heeft hij het grootste televisiepubliek ooit bereikt! In totaal is dit concert in ongeveer veertig landen vertoond en door zo'n 1 tot 1.5 miljard mensen bekeken. Dat was in 1973 1/3 van de wereldbevolking! Vreemd te weten dat dit concert slechts 75.000 dollar heeft opgebracht...

Mijn vader heeft ook altijd in bandjes gespeeld en natuurlijk zong hij dan ook liederen van Elvis. Hij spoorde mij ook aan om liedjes van Elvis te zingen als ik weer eens mee deed met talentenjachten. Meestal zong ik dan Wooden heart (Muss I denn). Ja kom op, haha, ik was pas vijf jaar oud, dus dat liedje sprak mij gewoon het meeste aan!

16 augustust 1977. Ik zat 's ochtends aan de ontbijttafel met mijn moeder, mijn vader was al onderweg naar zijn werk. Ik weet nog dat ik zat te treuzelen, want de thee was veel te warm en ik moest opschieten van mijn moeder. Opeens vloog de voordeur open en mijn vader stommelde huilend de gang in. "Hij is dood!" riep hij uit, "Elvis is dood!" We gingen samen met hem naar de huiskamer om mijn vader te troosten en mijn moeder deed meteen de televisie aan. Het was letterlijk wereldnieuws en de hele dag werd erover uitgezonden. Interviews met naasten en mensen die hem gekend hadden, oude films, concerten, de hele dag door was er wel íets over Elvis op welke zender dan ook. Mijn vader is echt dagenlang verdrietig geweest en die eerste dag was hij niet voor de televisie vandaan te krijgen...

In oktober 1977 werd mijn broertje geboren en mijn vader was de hemel te rijk met deze zoon! "Hij heet Elvis!" riep hij enthousiast uit aan mijn moeders kraambed. Maar mijn moeder stak daar meteen een stokje voor! We hadden namelijk ookal een herdershond genaamd Aaron, net als Elvis' tweede naam en nog een hond, genaamd Lisa, naar Elvis' dochter Lisa Marie. Ze bleven de naam kneden en boetseren en uiteindelijk is daar de naam Melvin uit gekomen. Ik plaag mijn broertje er nog steeds mee, dat hij eigenlijk Elvis heet!

Mijn vader is inmiddels 55 jaar oud, maar hij zingt af en toe nog steeds Elvisliedjes; op een feestavond of Indische avond. Ook ik moet toegeven dat ik stiekem nog steeds een beetje Elvisfan ben. Bijna alle liedjes kan ik zo meezingen en enkele Elvisnummers zijn nog altijd favoriet bij mij, zoals Separate ways, Always on my mind en het indrukwekkende An American Trilogy. Toen ik René Shuman moest interviewen voor de Elvis Week op Vrouw.nl was ik ook écht wel een beetje zenuwachtig, alsof ik Elvis himself aan de telefoon had! Shumans Limburgse accentje zette mij echter weer met beide benen op de grond. Op 16 augustus aanstaande ga ik in ieder geval op René Shumans uitnodiging met mijn vader naar het Elvis Memorial Concert op 16 augustus in Valkenburg. For good old times sake!