Angstaanjagend en spraakmakend
Zenuwachtig kijk ik om me heen in de spaarzaam verlichte zaal. Er hangt een gespannen sfeertje. Mensen praten om te praten, bijvoorbeeld over het feit dat het zo bijzonder is dat we ons de hele show tussen de acteurs bewinden. Als de deuren dichtgaan, worden we door een harde knal wakker geschud. Bezoekers schrikken. We zijn terechtgekomen in een oorlogsgebied. Wanhopig lopen de met bloedbesmeurde slachtoffers door de zaal. Dat dit actrices zijn, vergeet ik eventjes. Zo ben ik uit mijn doen. Gelukkig stelt de gedachte dat ik in een theater ben me een beetje gerust. Er kan me toch niets overkomen?
Natuurlijk had ik na alles wat ik ter voorbereiding over La Fura dels Baus heb gelezen, kunnen weten dat dit niet zomaar een showtje zou zijn. Het Parktheater vermeldt in haar programmagids dan ook niet voor niets de adviesleeftijd van zestien jaar. Toch lopen de rillingen vaak over mijn lijf, bijvoorbeeld op het moment dat één van de actrices een plastic zak over haar hoofd krijgt. Gewikkeld in cellofaam hangt ze doodstil in een tuigje aan een stellage.
Door de hele zaal worden acts opgevoerd, zo weet je dus nooit of je op de goede plaats staat of niet. Zo sta ik in het begin oog in oog met een actrice in een wit jurkje. Ze danst en er lijkt niets schrikbarends aan de hand te zijn, totdat ze de appel die ze eet begint uit te spugen, met een watermeloen speelt en champagne uitproest. Gelukkig stond ik goed en ben ik niet geraakt. Althans ik leek goed te staan, tot de stellages door mannen door de zaal worden gereden. De meeste mensen lopen net als ik de verkeerde kant op. Zo worden we in het nauw gedreven. De verplaatsing gaat niet zonder slag of stoot, maar een medewerkster houdt alles constant in de gaten. De deuren gaan dan ook even open als dat nodig blijkt te zijn. Een moment voor een aantal bezoekers om vroegtijdig de zaal te verlaten.
De actrices, het theatergezelschap bestaat alleen maar uit vrouwen, vertonen de ene na de andere geweldadige scene. Alle gruwelijkheden laten zien hoe het er in onze maatschappij tegenwoordig aan toe gaat. Tenslotte slaan we elkaar tegenwoordig voor niets de hersens in. De vrouwen gaan echt als beesten te keer. Misschien is het deze voorstelling daarom extra confronterend, tenslotte staat de vrouw toch meestal symbool voor vrede. De muziek staat ontzettend hard, zodat je de show niet gewoon kunt bekijken. Imperium dreunt door tot in je ziel.
Als je naar het theater gaat, wil je er goed uitzien. Kies bij deze voorstelling niet voor je nieuwste jurkje met die elegante hakjes, maar ga gewoon casual gekleed. De kans is namelijk erg groot dat je kleding vies wordt. De actrices gooien niet alleen met emmers water naar elkaar (let op die momenten goed op dat je niet juist achter het slachtoffer staat, want je keert met een nat pak huiswaarts), maar ook met andere rotzooi. Daarnaast beschilderen ze hun naakte lichamen met zilververf. Deze verf is nog nat als ze de zaal instormen. Verschillende mensen kwamen dan ook met een besmeurd pak weer buiten. Gelukkig konden de meeste mensen daar wel om lachen.
Wat een show! Dat is het eerste dat ik uitbreng na het weinig spectaculaire eind. Ik sta nog steeds een beetje na te trillen, van al die schrikmomenten. Het is echt een bijzondere ervaring om een show mee te maken die zich afspeelt om je heen. Als ik in de zaal had zitten kijken, was de boodschap nooit zo duidelijk overgekomen. Inmiddels ligt het bezoek alweer een paar dagen achter me, maar nog steeds spoken de fragmenten door mijn hoofd. La Fura del Baus is er dus in geslaagd om een onuitwisbare indruk op me achter te laten.
La Fura dels Baus is tot en met zondag 9 september dagelijks te bewonderen in de Philipszaal van het Parktheater Eindhoven. Ga voor meer informatie en kaartverkoop naar www.parktheater.nl of bel met 040-2111122.
