Karen en haar 17 alterego's (deel II)

Vrije tijd 17 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Lees hier het eerste deel van dit interview.

Dokter Baer, welke van de 17 Alters was uw favoriet?

'Dat was Miles. Toen ik Miles leerde kennen, was hij acht jaar oud en mijn eigen zoon was op dat moment even oud, vandaar. Ze hadden erg veel gemeen. Miles was klein en hem was heel veel pijn gedaan, maar hij was en bleef moedig en offerde zichzelf vaak op voor de anderen. Ik bewonderde hem dan ook echt, ondanks dat het een klein boos jongetje was. En net zoals ik in mijn eigen zoon zag, nam ik ook aan dat Miles echt behoefte had aan een sterke vaderfiguur. Zeker op die leeftijd proberen jongens uit te vinden hoe ze net echte mannen zoals papa kunnen worden. Papa is dan de meest belangrijke persoon in de hele wereld! Ondanks dat Miles opstandig was enzo, was ik in onze relatie de sterkste persoon en ik had ook gezag over hem, net als een vader. En dat had hij ook nodig, alhoewel hij wel moeite had om me te vertrouwen. Met hem had ik echt een zeer gecompliceerde, maar wel persoonlijke band. Eigenlijk met hen allemaal wel, maar Miles kwam wel heel vaak 'naar buiten'.

Ik stel dezelfde vraag aan Karen, want ik nam aan dat zij ook met de 'Alters' praatte in haar hoofd...
Dokter Baer: 'Zij kende hen helemaal niet!' Karen: 'Ze praatten niet mét mij, maar hadden soort van vergaderingen met elkaar, waarin ik werd bij-'gepraat' over dagelijkse dingen. Het was meer informatief, en dan werd ik wakker en wist ik wat ik die dag moest doen. Ik zag ze pas face-to-face toen ik met hen integreerde. Toen kreeg ik al hun herinneringen en gevoelens en leerde ik ze pas kennen. Maar met het integreren raakte ik de Alters zelf 'kwijt' en daar was ik wel verdrietig over. Want dokter Baer had hen wel goed gekend en een band met ze opgebouwd, en daar was ik best jaloers op.'

De integratie van welke Alter vond je het moeilijkst?

'Ik wilde niet integreren met Sandy en oh ja, Karl, want hij droeg de ergste herinneringen met zich mee van alle pijn. Ik was echt bang om met hem te integreren, want ik wist dat zijn herinneringen en pijn verschrikkelijk en van het allerergste soort waren. Na zijn integratie was ik letterlijk ziek, bedledig zelfs. Ik sliep, werd wakker, kreeg herinneringen 'toegediend' van Karl, ging weer slapen om daar van bij te komen, werd weer wakker, kreeg weer nieuwe herinneringen. En dat ging maar door en door... Toen voelde ik voor het eerst ook alle pijn. Kijk, ik wist al veel van wat er was gebeurd, maar had er geen gevoelens bij omdat Karl die bezat, hij nam ze voor mij over. Ik kon er dus ook gewoon over praten, omdat ik er niets bij voelde. Na zijn integratie kreeg ik die gevoelens terug, beetje bij beetje. Dat duurde echt weken, want het was teveel pijn om in een keer te verwerken. En zo voelde ik plots de pijn en verdriet en kon ik die koppelen aan de gebeurtenissen, die ik me reeds kon herinneren.'

Dokter Baer haakt hier nog even op in: 'Het was niet zozeer dat de herinnering aan een gebeurtenis werd toegedeeld aan een bepaalde Alter. Het informatieve gedeelte ging naar de ene Alter, de emotionele herinnering weer naar een ander. Daarom kon ze er dus gewoon over praten, maar dan wel op een emotieloze manier, omdat dat emotionele gedeelte (Karl, red.) dus nog niet geïntegreerd was.'

_{Afbeelding verwijderd door redactie}

Er worden tegenwoordig zoveel kinderen misbruikt. Waarom disassocieerde Karen zich wel en doet een ander dat niet?

'Dan was waarschijnlijk het misbruik niet constant genoeg. Voor meervoudige persoonlijkheidsstoornis zijn twee dingen nodig, waarvan ik denk dat ze allebei zeldzaam zijn. Ten eerste moet het misbruik tijdens de jeugd van een persoon constant zijn geweest. Dus vrijwel dagelijks en niet een 'slechts' een paar keer zijn voorgekomen. Want de meervoudige persoonlijkheden worden met de tijd gevormd en ontwikkeld. Miles was bij zijn 'geboorte' bijvoorbeeld niet meteen Miles zoals ik hem kende. Elke keer als hem werd gevraagd om naar 'buiten' te komen, werd hij gevormd. Hij was net als de anderen een deel-mens, met beperkte eigenschappen, haast tweedimensionaal. Maar een ieder was toch waardevol op zijn of haar manier. En Miles was dat zeker! Maar goed, zonder constant seksueel misbruik is een meervoudige persoonlijkheid echt onmogelijk.

De tweede voorwaarde is het 'talent' om gehypnotiseerd te kunnen worden te bezitten, want dat is hetzelfde als jezelf te kunnen disassociëren. Sommige mensen hebben enkel hypnose nodig om zware operaties te kunnen ondergaan. Dus als je deze zeer hypnotiseerbare mensen combineert met een jeugd vol constant misbruik dan krijg je iemand met MPS, anders niet.'

Hoe is verder het met uw eigen kinderen, Karen?

'Mijn kinderen zijn in de twintig nu, ze zitten allebei op de universiteit. Mijn zoon leest het boek pas als hij er klaar voor is. Mijn dochter heeft het wel gelezen en is erg begripvol, ze staan mij allebei goed bij. Toen ze klein waren, hebben ze niets van mijn wisselingen van persoonlijkheid gemerkt. Ze dachten alleen dat ik chagrijnig was ofzo. Ik wisselde in de persoonlijkheden die zij nodig hadden op dat moment, ze kwamen niets te kort.' Dokter Baer: 'Het was ook geen normaal gezin, omdat hun vader altijd dronken was en losse handjes had. En moeder switchte steeds en had het daar moeilijk mee, dus het was ook nog eens chaotisch thuis.' Karen: 'De Alters zorgden dus niet alleen voor mij, maar ook namen ze de zorg over mijn kinderen over en beschermden de kinderen tegen hun vader. Als hij bijvoorbeeld begon te schreeuwen, dan kwam Miles naar 'buiten' en kreeg de vader lik op stuk. Dat zorgde wel voor wat spanningen. Het was wat dat betreft wel fijn om de Alters te hebben om de kinderen te beschermen.'

Is uw leven veranderd nadat het boek was gepubliceerd?

'Jazeker, ik kan nu beter met dingen omgaan, als een volwassene, helemaal zelf. Het vergde nog wel wat aanpassingsvermogen hoor, ik moest veel dingen opnieuw leren toen ik weer 'heel' was. Ik was geen tijd meer 'kwijt', maar heel soms, als ik erg gestrest ben, wenste ik dat ik één Alter had kunnen 'bewaren'.'

Epiloog...

Na bijna een uur neem ik afscheid van Karen en dokter Richard Baer. Ik hoop echt dat dit boek aanslaat bij het grote publiek, en dat het mensen helpt die met eenzelfde probleem zitten. Want dit zou eigenlijk niemand moeten hoeven meemaken. Ondanks dat Karens therapie nog geen jaar geleden is afgesloten, is ze een sterke vrouw geworden met gelukkig weer de wil om te leven. Ze heeft nooit echt kunnen plannen voor de toekomst, maar gelukkig heeft ze een toekomst. En met die gedachten verlaat ik het hotel...

_{Afbeelding verwijderd door redactie}
Richard Baer
Karen, de vrouw met zeventien persoonlijkheden