Spelen met de volwassenen

Vrije tijd 17 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Privé

Er wordt natuurlijk wel veel van je verwacht als je (klein)dochter van een bekende schrijver bent en je dan zelf een boek schrijft. Ik heb de boeken van Roald Dahl vroeger echt verslonden. En ik bewonderde Sophie Dahl altijd vooral al om haar figuur: met haar maat 44 vulde ze jaren lang, vrolijk de catwalk, de bladen en het witte doek. In 2000 veroorzaakte Sophie met haar lijf een flinke rel in Frankrijk en Engeland: ze stond volkomen naakt (maar met prachtige schoentjes aan) op een reclameposter ter promotie van parfum van Yves Saint Laurent. Sinds begin dit jaar is Sophie wederom een opvallende verschijning: ze heeft verkering met - de twee koppen kleinere - zanger Jamie Cullum. Hoe dan ook, haar leven is in ieder geval niet saai. Maar deze feiten zijn allemaal dingen die er niet toe moeten doen als je gewoon een goede schrijfster bent. Ik sta dan ook te popelen om Onder volwassenen te lezen: haar semiautobiografische roman en eerste boek zonder plaatjes.

Kitty

De hoofdpersoon in dit boek is Kitty: een meisje dat opgroeit in Hay House op het Engelse platteland. Voor Kitty is het heerlijk om samen met haar grootouders, moeder en broertje en zusje in één huis te leven. Dat er af en toe wat extravagante snuiters langskomen, maakt het alleen maar gezelliger in huis. Echter, voor haar moeder (Marina) is het geborgen leven dat Kitty zo geweldig vindt, maar saai. Marina is een opvallende en kleurrijke verschijning op het platteland. Ze is schilderes, een zweverig type en alleenstaand moeder van drie kinderen: Kitty en de tweeling (Sam en Violet). Ze is, behalve dit alles, ook een mooie, jonge en spontane vrouw die op zoek is naar "meer". De rusteloze moeder wil vooral avontuur en spanning en zoekt naar het ultieme geluk. Maar dat zal ze niet vinden in pittoreske Hay House. Als ze een goeroe ontmoet die haar aanraad haar heil te zoeken in New York, dumpt ze voor het gemak de 11-jarige Kitty op een ongezellige kostschool en vertrekt. Als niet veel later dezelfde goeroe haar aanraad Kitty over te laten komen naar New York, besluit ze dat te doen. Ja, deze moeder is behoorlijk labiel. Maar zo is ze natuurlijk niet geboren. Hoe verder je leest, hoe meer je komt te weten over deze flamboyante vrouw.

Sophie Dahl

Geen sprookje

De tekening op de voorkant van het boek ziet er sprookjesachtig uit. Dit sprookjesachtige is gedeeltelijk terug te vinden in het verhaal: Marina vertelt haar kinderen verschillende verhalen waarin feeën voorkomen. Maar het leven van Kitty en haar moeder is geen sprookje. Vandaar ook dat in de tekening één van de feeën mannelijk is en uit een fles drinkt en een elfje zelfingenomen in een handspiegel kijkt. Eigenlijk is de Ierse Nora de enige stabiele factor in het leven van Kitty. Nora is haar kinderjuf sinds zij zes maanden oud was. Zij zorgt er voor dat Marina af en toe wordt teruggefloten. Vooral als het om wilde plannen met haar kinderen gaat. De onbezonnen Kitty ziet dit allemaal niet. Maar op een gegeven moment vraag je je als lezer echt af wie er nou de volwassene is: de moeder of het kind. Het kind weet niet beter. Voor haar is haar moeder de mooiste moeder die ze kent. Kitty ziet niet dat Marina liever feest en drugs gebruikt, dan dat ze voor haar en de tweeling zorgt. Kinderen staan duidelijk niet op de eerste plaats in het leven van deze moeder. Hoe ouder Kitty wordt, hoe beter ze begrijpt dat haar moeder niet het beste voorbeeld van een goede ouder is. Zal Kitty dan eindelijk voor zichzelf kiezen of blijft ze Marina op een voetstuk plaatsen?

Verwarrend

Sophie Dahl heeft zich goed ingeleefd (of zou het verhaal autobiografisch zijn?). Ze heeft door de ogen van een kind goed beschreven wat voor een invloed deze moeder op haar kind heeft. Zonder dat dit kind zelf beseft dat haar leventje niet normaal is. Maar sommige passages in het boek zijn zo schrijnend, dat je hoopt dat iemand dit niet echt mee heeft moeten maken om er zo over te kunnen schrijven. Andere stukken zijn zo humoristisch, luchtig en levendig geschreven, dat je het idee hebt dat je er zelf bij staat te luistervinken. Je leeft mee met Kitty in haar kinderjaren tot ze (jong)volwassen wordt. Het verhaal is soms wel wat verwarrend. Zo komen er nogal wat namen in voor, waardoor het soms moeilijk bij te houden is wie ook al weer wie is. Ook is het moeilijk in te schatten hoe oud Kitty in sommige hoofdstukken is. Maar met enig goed lees- , reken en puzzelwerk is daar allemaal wel achter te komen. Ik moest daar wel twee maal het begin van het boek voor lezen. In sommige hoofdstukken ga je naar het verleden en andere hoofdstukken slepen je zo het heden weer in. Dit leest niet even gemakkelijk. Soms struikel ik zelfs over de vele korte zinnen. Maar die weit ik aan het feit dat [i]Onder volwassenen[i] een vertaling is (oorspronkelijke titel: [i]Playing with the grownups[i]). Echter, het verhaal zelf is zo boeiend, schrijnend, hartverscheurend en soms bitterzoet, dat ik uiteindelijk aan de stijl wen. Hierdoor las ik het boek niet: ik verslond het in no time!