Als je nog maar 88 minuten te leven hebt...
Aan dit griezelige telefoontje gaat wel wat vooraf. Jack wordt niet zomaar opgebeld. De film begint met een horrorflashback: in 1997 wordt Joanie Kay op gruwelijke wijze vermoord. Dankzij de ooggetuigeverklaring van haar zus Janie en het psychiatrisch rapport van Jack wordt de seriemoordenaar Jon Foster (Neal McDonough) voor deze moord tot de doodstraf veroordeeld.
Negen jaar later, op de dag van de executie van Jon Foster, ontvangt Jack het bewuste telefoontje waarin wordt verteld dat hij nog 88 minuten te leven heeft. In het daarop volgende anderhalf uur volgen we Jack terwijl hij probeert, met hulp van zijn FBI-assistente Shelly (Amy Brenneman), FBI-agent Frank (William Forsythe) en zijn assistente op de universiteit Kim (Alicia Witt) uit te zoeken wie zijn toekomstige moordenaar is. Ondertussen worden er verschillende vrouwen, die in verband staan met Jack, vermoord op dezelfde manier als Jon Foster zijn slachtoffers vermoordde. Jack blijft telefoontjes ontvangen van de mysterieuze beller die de minuten aftelt. Justitie begint te twijfelen of ze wel de juiste persoon achter de tralies hebben, Jack heeft daar geen twijfels over, maar vraagt zich wel af of er een copy cat-moordenaar aan het werk is, of dat Jon Foster de boel vanuit de cel manipuleert. En hoe zit het met zijn assistentes, is een van hen niet die rare beller?
88 minutes is snel en spannend. Het blijft de volle 88 minuten gissen naar wie nou die mysterieuze beller is. De kijker wordt van de hak op de tak gezet. De uiteindelijke dader is misschien niet echt een verrassing, toch vind ik deze film het bekijken waard. Het verhaal is goed te volgen en erg spannend. Ik zal me deze film niet nog jaren herinneren, maar na het kijken heeft hij nog wel even door mijn hoofd gespookt. Een goede psychologische thriller voor als je eens een avond spanning op de buis wil.
Tijd: 108 minuten
Uitgebracht door: Bridge Pictures
Adviesleeftijd: 16 jaar
