Superwoman Alicia Keys
Het is berekoud en het regent pijpenstelen als zich voor Panama een lange rij fans opstelt. Om 19.00 uur gaan de deuren pas open en het is kleumen onder de paraplu. In tweetallen worden de gasten binnengelaten en uitgebreid gecheckt op lijsten. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Het barst van de security guards en dat doet - noem het Hollandse nuchterheid - toch een beetje overdreven aan. Kil zelfs. Die Alicia Keys zal zichzelf wel heel wat vinden, dat dit allemaal nodig is. Binnen is het behaaglijk warm en de gasten worden ontvangen met een feestelijk glas champagne. Het is namelijk niet zomaar iets om hier bij aanwezig te mogen zijn. Slechts een handje vol gelukkigen krijgt die eer. De rest moet wachten tot het officiële concert in maart 2008. De verwachtingen zijn dus erg hoog gespannen en het publiek is stilletjes in afwachting van hun ster.
Dan is het eindelijk zover. Alicia wordt aangekondigd en het publiek houdt zijn adem in. Het duurt een paar seconden voor ze werkelijk verschijnt en met een enorm brede lach direct de zaal vult. De jonge vrouw zwaait uitbundig met haar beide armen en lijkt oprecht blij te zijn het podium op te mogen. Alicia neemt plaats achter de enorme vleugel en begint meteen te keuvelen. Keuvelen? Ja, keuvelen! Ze herkent mensen in het publiek, die-hard fans, en begroet die persoonlijk. Haar bandleden zijn zonder haar in Noorwegen en dat is voer voor een paar grappen. Ze maakt geen enkele haast met haar eerste nummer en dat is geen probleem. De zaal hangt aan haar lippen en neemt het schorre stemgeluid van deze bloedmooie vrouw gretig op.
Voor ze daadwerkelijk gaat zingen, speelt de Amerikaanse eerst wat riedeltjes op de vleugel. Maar als ze dan haar strot opentrekt, gaan je haren recht overeind staan. Het publiek is doodstil, terwijl Alicia met hart en ziel zingt. Dit is magie. Ze weet met haar stem en enorme overtuigingskracht midden in de roos te schieten. Kippenvel raast over alle ledematen. Geen wonder dat de gasten uit hun dak gaan, als ze klaar is. Uiteindelijk speelt Alicia vier officiëel geplande songs. Tussendoor blijft ze kletsen met de aanwezigen en ze reageert op alle geschreeuwde commentaren. Ze vertelt over de betekenis van haar liedjes en het is echt duidelijk dat mevrouw Keys geen meisje meer is. Haar boodschappen zijn helder: 'Je mag falen. Je hoeft niet altijd perfect te zijn. Volg je hart en veroordeel jezelf niet.' Vooral het liedje Superwoman raakt daardoor vooral de aanwezige vrouwen in het publiek.
Natuurlijk komt ook haar hitsingle No One aan bod. Er ontstaat een unieke samenzang met de gasten. Alicia wil dat iedereen meezingt en dat gebeurt ook. De sfeer is grandioos en de euforische gezichten zijn goud waard. Klappen, zingen, neuriën, zelfs de mannen doen mee en iedereen heeft de tijd van zijn leven.
Als het eigenlijk tijd is om te stoppen, roept het publiek om meer. Alicia heeft er duidelijk zin in en ondanks wat zenuwachtige bewegingen van de dames en heren van de platenmaatschappij, begint ze te improviseren. Niemand weet wat ze gaat spelen, maar na een lang intro, grijnst ze richting de zaal en haalt uit: 'I keep on falling...' De aanwezigen worden gek en gaan uit hun bol.
Alicia Keys is een grote, een hele grote zelfs. De combinatie van die stem, die muzikaliteit, die looks en haar gave om te entertainen zijn uniek. Voeg daarbij dat ze bijzonder persoonlijk en benaderbaar is en het is geen wonder dat deze vrouw een superster is geworden. Alicia Keys zingt er over, maar ze is er vooral zelf eentje: a Superwoman!
Lees ook Hannelores recensie over het nieuwe album van Alicia Keys!
